Arequipa en ....
Door: Thies de Boer
Blijf op de hoogte en volg Thies
18 Mei 2014 | Peru, Cuzco
LLieve vrienden en familie,
Het is alweer een hele tijd geleden (misschien te lang) maar hier dan toch een teken van leven uit Cusco, Peru.
Helaas was daar het bericht uit Nederland dat Tante Gé was overleden. We waren blij dat we haar in Nederland toch nog een klein bezoek hadden gebracht. En blij te horen dat ze gewoon in haar slaap was overleden. Dit was de laatste van de oude generatie, en dan besef je je ineens dat je oud wordt... Ook andere minder leuke berichten van ooms, tantes en kennissen die toch wel heel ziek zijn, of waarbij kanker wordt ontdekt komen hier toch ook hard aan. Maar ook deze berichten horen bij het alledaagse leven, maar maken het moeilijker omdat je zo ver weg bent.
De afgelopen maanden zijn snel voorbijgegaan en bestonden dan ook vooral uit werken. In februari moest ik gelijk aan de bak wat met een klein griepje gepaard ging. Doordeweeks was het lesgeven, meestal 5 klassen gehad en veel ingevallen dus vol aan de bak. In de weekenden was ik voor het eerst vrij, er was een regeling getroffen dat mensen niet meer 7 dagen hoefden te werken, dus kon ik eindelijk ook genieten van mijn weekend. In de maand februari heeft Jackeline hard naar een baan gezocht en gevonden bij de grootste concurrent van ICPNAC. Het verschil tussen deze twee is dat de andere Spaans geeft en vrijwilligers van het buitenland onderdak bied en projecten organiseert. Met de vrijwilligers houd Jackeline zich bezig. Maar het is grappig om ons soms over straat te zien lopen, ik met mijn ICPNAC uniform en zij met haar andere uniform. Het mooie aan de andere kant is dan wel dat Jackeline 2 mensen en zichzelf mag uitkiezen die gratis mogen studeren. Ik heb een poging ondernomen om mijn Spaans nog enigszins bij te schaven. Helaas moest ik daar mee stoppen door mijn onregelmatige agenda bij de ICPNAC en de vele klassen die ik daar had was het combineren niet meer mogelijk.
Vanaf maart was het voor ons beiden dus hart werken, waardoor we toch weinig tijd hadden voor andere dingen. Gelukkig zo nu en dan nog wel van kleine uitstapjes kunnen genieten, die voor mij nu heel goedkoop zijn omdat ik als inwoner van Cusco gratis alle toeristische attracties mag bezoeken, zoals Tambomachay, een van de vele Inka ruïnes. Of naar een dorpje in de buurt te gaan, Lucre, voor het perziken festival. Bij het perziken festival worden alle perziken uit de wijde omgeving naar een dorp gebracht, en daar verkocht. Dit allemaal voor dezelfde prijs per kilo. Veel mensen komen hier naartoe om perziken te kopen, de beroemde eend te eten en vooral om feest te vieren. Dat hebben we dan ook gedaan, op het laatste na. De perziken waren zeer goed, en op een rustig binnenplaatsje, onder de schaduw van wat bomen en naast een ouderwetse kerk en uitzicht op nog levende eenden hebben we dan ook kunnen genieten van een eendje.
Lesgeven gaat goed, leerlingen zijn over het algemeen zeer tevreden over me, en als zelf een leerling die je hebt laten zakken je nog vol glimlachend tegemoet komt, dan doe je misschien wel iets goed. Mijn achtergrond als basisschool docent houd de gemoederen op de ICPNAC bezig, en dat heeft er in geresulteerd dat ik weer op een school ben beland, dit keer niet als invaller maar definitief. Een klas van 44 meiden van de leeftijd van 15 en 16 jaar..... Gelukkig heb ik een goede klassen assistent die mij help om 44 meiden in bedwang te houden. Je Nederlandse normen en waarden over orde, effectiviteit moet je enigszins naar beneden aanpassen en met de middelen die je hebt er gewoon het beste van maken. Toch blijft het moeilijk om deze meiden te motiveren, en dat is niet alleen omdat het er zo veel zijn en dat het lesgeven wat moeilijk maakt, maar vooral omdat meer dan de helft op de ICPNAC zit. Dan kan het voorkomen dat je sochtends les krijgt op intermedia 5 niveau, en smiddags van de zelfde leerkracht op advanced niveau. En dat allemaal uit hetzelfde boek. Dat maakt de motivatie niet groter omdat veel van deze meiden de stof die we nu behandelen allang gehad hebben. Op de ICPNAC en in scholen werken we uit dezelfde boeken. Dan heb je altijd wat meiden die goed opletten en mee doen en de rest heeft helaas een niveau van beginners wat intermedia zou moeten zijn. Hoe komt dat, doordat je op Engels niet kunt zakken en je voor dat vak gewoon doorgaat. Dat weet men ook, en dat doet de motivatie ook weer niet ten goede, want waarom zou je je voor iets inzetten wat niet belangrijk is, je blijft er toch niet voor zitten. Naast de mobiele telefoons zijn het dan ook vooral schriften en boeken van andere vakken die ik tijdens de les in beslag moet nemen (vakken op wie je wel kunt zakken). Lesgeven is dan ook een grote kunst, vooral met het grote niveau verschil. Maar we roeien met de riemen die we hebben, en door ze elke vrijdag of Engelse liedjes te laten luisteren of een Engelse film te laten zien mag ik voorlopig nog blijven, aldus mijn 44 dames....
Op de ICPNAC zelf gaat het er toch wat rustiger en georganiseerder aan toe. Mijn eerste observatie zit erop, als altijd (ook in Nederland) krijg ik het commentaar dat de les prima was, maar ik moet wat minder praten. Met de dag van de arbeid een uitgebreide lunch gehad met alle collega's. Dat was genieten! Daarnaast zijn we een TEFL cursus gestart, waarvan de eerste module er al weer opzit. Een extra certificaat dat natuurlijk nooit weg is. Daardoor moet ik wel weer ineens aan de studie, maar nog niet zo hard gelukkig. Zelfs de schrijver van ons methodeboek (SUMIT en Top Notch) kwam langs om enige verdiepende uitleg te geven aan haar boeken, en zo houd de ICPNAC mij toch van de straat.
De structuur van de ICPNAC kan vergeleken worden met een niet nader te noemen supermarkt in Beijum, Groningen waar ik ook hier een boek van vol over kan schrijven met negatieve doch ook positieve aspecten. Later hier meer over.
Met Pasen was het dan toch voor ons allebei tijd voor een welverdiende vakantie. Die hebben we dan ook genomen, en met het vliegtuig ging het dan ook naar Arequipa! Hier vonden we onderdak bij familie van Jackeline, wat zeer goed en goedkoop uitkwam. Zij zorgden voor onderdak en eten, en ook zeker gezelligheid! Hoewel het weekend slechts kort was hebben we toch met volle teugen kunnen genieten. De stad kunnen bezichtigen, mooie kerken, steegjes en indrukwekkende gebouwen. Een bezoek gebracht aan de bioscoop samen met de neef en nicht van Jackeline en hun twee kinderen. Ijsjes kunnen eten met hun kinderen en ons uitgeleefd in een overdekt computerspelletjes winkel / kermis. Een bezoek gebracht aan het imposante en grote klooster Santa Catalina, waar je wel een hele ochtend aan kwijt bent eer je weer buiten staat. En een hele dag besteed aan de beroemde Colca Canyon. Op de weg er naar toe een pas overgegaan van 5000 meter! Reactie van Jackeline: Hier ligt ook sneeuw, daarvoor had ik niet naar Frankrijk gehoeven... Veel dorpjes bezocht, schitterende foto's van de canyon kunnen en een touwbrug overgestoken. En als hoogtepunt schitterende foto's kunnen maken van de grootste vogel op aarde: de condor! Helaas was de lunch niet heel goed, maar dat mocht de pret van de dag niet drukken. Helaas moesten we al weer richting huis, maar niet voordat ik nog wat typisch Arequipa's eten had geprobeerd en het Arequipa's bier had geproefd en bij mooi weer de beroemde vulkaan Misti op de foto kon zetten! Zowel als op de heen als terug weg hebben we van boven af wederom kunnen genieten van het zeer variërende landschap wat Peru te bieden heeft.
En dan staan er ineens oude vrienden van de middelbare school op de stoep! Arjan was samen met zijn vriendin aan het rondreizen door Zuid-Amerika met als eindbestemming het WK. Wij konden hem en zijn vriendin toch even laten genieten van echte cultuur van Peru door hem eerst mee te nemen naar een traditioneel feest bij de familie van Jackeline (het feest van het kruis) daar kreeg hij traditioneel te eten, en te drinken en moest deze stijve Hollander er toch ook aan geloven om zijn "swingende" dans moves te laten zien. De ervaring die beiden niet gauw zullen vergeten. Na het feest zei een van de tantes tegen Jackeline of ik niet vaker vrienden mee kon brengen. Want door toch enigszins culturele verschillen is er aan beide zijden veel gelachen en werd het betreurd dat Arjan en zijn vriendin een relatie hadden....
Daarnaast hebben we deze twee de omgeving van Cusco laten zien en werden we rondgereden door een neef van Jackeline. Alles wat gratis was hebben we laten zien (we blijven Hollanders), en Jackeline hebben we laten onderhandelen over de prijs van souvenirs op de Markt van Pisac, die er toch (als Peruaan) een duidelijk lagere prijs kreeg dan wij als "toeristen". Reünies hebben we bezocht, de kleine dierentuin met de condors en de alpaca farm en als slot het chocolade museum in Cusco waar we hebben kunnen genieten van echte goede chocolade! Wat is de wereld dan toch klein en wat leuk dat je zo nu en dan mensen uit Nederland toch nog kunt ontmoeten.
Het appartement bevalt nog redelijk, toch zijn we aan het kijken naar andere opties doordat de waterdruk heel laag is en het vaak onmogelijk is om te douchen, een hond die je snachts uit je slaap haalt, terugkerende mieren en het ongemak dat het niet gelijkvloers is. De lunch en diner worden nog altijd verzorgd door de moeder van Jackeline. Brood kan ik sochtends bij de bakker kopen die hier rond fietst met zijn bakfiets, de mensen wakker toetert met de toeter van de skelter die wij vroeger hadden (6.15 in de ochtend) en die elke keer heel blij is om me weer te zien. Met haar en grootvader gaat het ook nog prima. De paaseitjes, stroopwafels en de kroepoek vallen bij deze man van 96 goed in de smaak, en zodra hij dan ook de kans ziet eet hij ze op. Familie uit Amerika is overgekomen, nicht met kind van Jackeline, waarvan we de verjaardag van het kind konden vieren. Op instinct hebben we voor hem een trein gekocht, wat zeer goed in de smaak viel bij hem. Een feest dat inclusief de jarige job van 2 jaar, nog tot in de late uurtjes doorging en waar, ondanks de aanwezigheid van kinderen, volop gedronken werd en natuurlijk veel gegeten werd.
Kortom een drukke 4 maanden waarbij je ook nog tijd moet besteden aan een rechtszaak tegen Air Europe voor je geld vanwege de vertraging. Gelukkig is dat allemaal nu achter de rug, hebben we ons geld terug, maar het kost je een hoop tijd om al die dingen te regelen.
Dan was op 11 mei toch de dag aangebroken dat het al weer een jaar geleden was dat ik Jackeline ontmoete. Om haar te verassen heb ik een heerlijk ontbijtje voor haar gemaakt met een mooie bos bloemen daarbij. De tijd gaat dan toch snel. Zij heeft mij een video geven, die ze gemaakt heeft met mooie herinneringen en liedjes en foto's van het afgelopen jaar. Samen toch een zeer mooie dag gehad en dit uitgebreid gevierd.
Dan bleef er toch de oplopende spanning van het thuisfront, wanneer zou Marieke nou eens eindelijk bevallen. Afgelopen zaterdag werden we dan toch zeer blij wakker met de mededeling dat Jiska Rika Gerdien in goede gezondheid was geboren. Moeder en dochter maken het uitstekend en samen met vader en vanaf morgen weer met Luca genieten zij van dit nieuwe wonder. Wederom maak ik deze geboorte van afstand mee, maar dat mag de pret niet drukken! Geweldig nieuws wat ook 10.000 km verderop uitbundig werd gevierd!
En dan ben je alweer in mei, wat betekend dat ik eind deze maand alweer een jaar werkzaam ben bij de ICPNAC.
De voorraad hagelslag uit Nederland is inmiddels op, nieuwe aanvoer van dit product blijft wenselijk.
En wat betreft de toekomst? Er zijn genoeg plannen, maar niks is nog zeker. Zodra dat zeker is wordt dat hier vermeld. Tot augustus blijven we voorlopig nog in Peru vanwege ons contract, wat er daarna gebeurd is voorlopig nog allemaal vrij onzeker.
Ik zal mijn best doen om jullie niet weer 3 maanden te laten wachten op het volgende verslag en om mijn contacten in Nederland en daarbuiten weer wat meer aandacht te geven, daar is momenteel weer tijd voor. Weet dat ook al krijg je geen mailtjes, sms’jes of facebook berichtjes van me, dat ik aan jullie denk!
Tot zo ver mijn verslag van de laatste 3,5 maand.
Het is alweer een hele tijd geleden (misschien te lang) maar hier dan toch een teken van leven uit Cusco, Peru.
Helaas was daar het bericht uit Nederland dat Tante Gé was overleden. We waren blij dat we haar in Nederland toch nog een klein bezoek hadden gebracht. En blij te horen dat ze gewoon in haar slaap was overleden. Dit was de laatste van de oude generatie, en dan besef je je ineens dat je oud wordt... Ook andere minder leuke berichten van ooms, tantes en kennissen die toch wel heel ziek zijn, of waarbij kanker wordt ontdekt komen hier toch ook hard aan. Maar ook deze berichten horen bij het alledaagse leven, maar maken het moeilijker omdat je zo ver weg bent.
De afgelopen maanden zijn snel voorbijgegaan en bestonden dan ook vooral uit werken. In februari moest ik gelijk aan de bak wat met een klein griepje gepaard ging. Doordeweeks was het lesgeven, meestal 5 klassen gehad en veel ingevallen dus vol aan de bak. In de weekenden was ik voor het eerst vrij, er was een regeling getroffen dat mensen niet meer 7 dagen hoefden te werken, dus kon ik eindelijk ook genieten van mijn weekend. In de maand februari heeft Jackeline hard naar een baan gezocht en gevonden bij de grootste concurrent van ICPNAC. Het verschil tussen deze twee is dat de andere Spaans geeft en vrijwilligers van het buitenland onderdak bied en projecten organiseert. Met de vrijwilligers houd Jackeline zich bezig. Maar het is grappig om ons soms over straat te zien lopen, ik met mijn ICPNAC uniform en zij met haar andere uniform. Het mooie aan de andere kant is dan wel dat Jackeline 2 mensen en zichzelf mag uitkiezen die gratis mogen studeren. Ik heb een poging ondernomen om mijn Spaans nog enigszins bij te schaven. Helaas moest ik daar mee stoppen door mijn onregelmatige agenda bij de ICPNAC en de vele klassen die ik daar had was het combineren niet meer mogelijk.
Vanaf maart was het voor ons beiden dus hart werken, waardoor we toch weinig tijd hadden voor andere dingen. Gelukkig zo nu en dan nog wel van kleine uitstapjes kunnen genieten, die voor mij nu heel goedkoop zijn omdat ik als inwoner van Cusco gratis alle toeristische attracties mag bezoeken, zoals Tambomachay, een van de vele Inka ruïnes. Of naar een dorpje in de buurt te gaan, Lucre, voor het perziken festival. Bij het perziken festival worden alle perziken uit de wijde omgeving naar een dorp gebracht, en daar verkocht. Dit allemaal voor dezelfde prijs per kilo. Veel mensen komen hier naartoe om perziken te kopen, de beroemde eend te eten en vooral om feest te vieren. Dat hebben we dan ook gedaan, op het laatste na. De perziken waren zeer goed, en op een rustig binnenplaatsje, onder de schaduw van wat bomen en naast een ouderwetse kerk en uitzicht op nog levende eenden hebben we dan ook kunnen genieten van een eendje.
Lesgeven gaat goed, leerlingen zijn over het algemeen zeer tevreden over me, en als zelf een leerling die je hebt laten zakken je nog vol glimlachend tegemoet komt, dan doe je misschien wel iets goed. Mijn achtergrond als basisschool docent houd de gemoederen op de ICPNAC bezig, en dat heeft er in geresulteerd dat ik weer op een school ben beland, dit keer niet als invaller maar definitief. Een klas van 44 meiden van de leeftijd van 15 en 16 jaar..... Gelukkig heb ik een goede klassen assistent die mij help om 44 meiden in bedwang te houden. Je Nederlandse normen en waarden over orde, effectiviteit moet je enigszins naar beneden aanpassen en met de middelen die je hebt er gewoon het beste van maken. Toch blijft het moeilijk om deze meiden te motiveren, en dat is niet alleen omdat het er zo veel zijn en dat het lesgeven wat moeilijk maakt, maar vooral omdat meer dan de helft op de ICPNAC zit. Dan kan het voorkomen dat je sochtends les krijgt op intermedia 5 niveau, en smiddags van de zelfde leerkracht op advanced niveau. En dat allemaal uit hetzelfde boek. Dat maakt de motivatie niet groter omdat veel van deze meiden de stof die we nu behandelen allang gehad hebben. Op de ICPNAC en in scholen werken we uit dezelfde boeken. Dan heb je altijd wat meiden die goed opletten en mee doen en de rest heeft helaas een niveau van beginners wat intermedia zou moeten zijn. Hoe komt dat, doordat je op Engels niet kunt zakken en je voor dat vak gewoon doorgaat. Dat weet men ook, en dat doet de motivatie ook weer niet ten goede, want waarom zou je je voor iets inzetten wat niet belangrijk is, je blijft er toch niet voor zitten. Naast de mobiele telefoons zijn het dan ook vooral schriften en boeken van andere vakken die ik tijdens de les in beslag moet nemen (vakken op wie je wel kunt zakken). Lesgeven is dan ook een grote kunst, vooral met het grote niveau verschil. Maar we roeien met de riemen die we hebben, en door ze elke vrijdag of Engelse liedjes te laten luisteren of een Engelse film te laten zien mag ik voorlopig nog blijven, aldus mijn 44 dames....
Op de ICPNAC zelf gaat het er toch wat rustiger en georganiseerder aan toe. Mijn eerste observatie zit erop, als altijd (ook in Nederland) krijg ik het commentaar dat de les prima was, maar ik moet wat minder praten. Met de dag van de arbeid een uitgebreide lunch gehad met alle collega's. Dat was genieten! Daarnaast zijn we een TEFL cursus gestart, waarvan de eerste module er al weer opzit. Een extra certificaat dat natuurlijk nooit weg is. Daardoor moet ik wel weer ineens aan de studie, maar nog niet zo hard gelukkig. Zelfs de schrijver van ons methodeboek (SUMIT en Top Notch) kwam langs om enige verdiepende uitleg te geven aan haar boeken, en zo houd de ICPNAC mij toch van de straat.
De structuur van de ICPNAC kan vergeleken worden met een niet nader te noemen supermarkt in Beijum, Groningen waar ik ook hier een boek van vol over kan schrijven met negatieve doch ook positieve aspecten. Later hier meer over.
Met Pasen was het dan toch voor ons allebei tijd voor een welverdiende vakantie. Die hebben we dan ook genomen, en met het vliegtuig ging het dan ook naar Arequipa! Hier vonden we onderdak bij familie van Jackeline, wat zeer goed en goedkoop uitkwam. Zij zorgden voor onderdak en eten, en ook zeker gezelligheid! Hoewel het weekend slechts kort was hebben we toch met volle teugen kunnen genieten. De stad kunnen bezichtigen, mooie kerken, steegjes en indrukwekkende gebouwen. Een bezoek gebracht aan de bioscoop samen met de neef en nicht van Jackeline en hun twee kinderen. Ijsjes kunnen eten met hun kinderen en ons uitgeleefd in een overdekt computerspelletjes winkel / kermis. Een bezoek gebracht aan het imposante en grote klooster Santa Catalina, waar je wel een hele ochtend aan kwijt bent eer je weer buiten staat. En een hele dag besteed aan de beroemde Colca Canyon. Op de weg er naar toe een pas overgegaan van 5000 meter! Reactie van Jackeline: Hier ligt ook sneeuw, daarvoor had ik niet naar Frankrijk gehoeven... Veel dorpjes bezocht, schitterende foto's van de canyon kunnen en een touwbrug overgestoken. En als hoogtepunt schitterende foto's kunnen maken van de grootste vogel op aarde: de condor! Helaas was de lunch niet heel goed, maar dat mocht de pret van de dag niet drukken. Helaas moesten we al weer richting huis, maar niet voordat ik nog wat typisch Arequipa's eten had geprobeerd en het Arequipa's bier had geproefd en bij mooi weer de beroemde vulkaan Misti op de foto kon zetten! Zowel als op de heen als terug weg hebben we van boven af wederom kunnen genieten van het zeer variërende landschap wat Peru te bieden heeft.
En dan staan er ineens oude vrienden van de middelbare school op de stoep! Arjan was samen met zijn vriendin aan het rondreizen door Zuid-Amerika met als eindbestemming het WK. Wij konden hem en zijn vriendin toch even laten genieten van echte cultuur van Peru door hem eerst mee te nemen naar een traditioneel feest bij de familie van Jackeline (het feest van het kruis) daar kreeg hij traditioneel te eten, en te drinken en moest deze stijve Hollander er toch ook aan geloven om zijn "swingende" dans moves te laten zien. De ervaring die beiden niet gauw zullen vergeten. Na het feest zei een van de tantes tegen Jackeline of ik niet vaker vrienden mee kon brengen. Want door toch enigszins culturele verschillen is er aan beide zijden veel gelachen en werd het betreurd dat Arjan en zijn vriendin een relatie hadden....
Daarnaast hebben we deze twee de omgeving van Cusco laten zien en werden we rondgereden door een neef van Jackeline. Alles wat gratis was hebben we laten zien (we blijven Hollanders), en Jackeline hebben we laten onderhandelen over de prijs van souvenirs op de Markt van Pisac, die er toch (als Peruaan) een duidelijk lagere prijs kreeg dan wij als "toeristen". Reünies hebben we bezocht, de kleine dierentuin met de condors en de alpaca farm en als slot het chocolade museum in Cusco waar we hebben kunnen genieten van echte goede chocolade! Wat is de wereld dan toch klein en wat leuk dat je zo nu en dan mensen uit Nederland toch nog kunt ontmoeten.
Het appartement bevalt nog redelijk, toch zijn we aan het kijken naar andere opties doordat de waterdruk heel laag is en het vaak onmogelijk is om te douchen, een hond die je snachts uit je slaap haalt, terugkerende mieren en het ongemak dat het niet gelijkvloers is. De lunch en diner worden nog altijd verzorgd door de moeder van Jackeline. Brood kan ik sochtends bij de bakker kopen die hier rond fietst met zijn bakfiets, de mensen wakker toetert met de toeter van de skelter die wij vroeger hadden (6.15 in de ochtend) en die elke keer heel blij is om me weer te zien. Met haar en grootvader gaat het ook nog prima. De paaseitjes, stroopwafels en de kroepoek vallen bij deze man van 96 goed in de smaak, en zodra hij dan ook de kans ziet eet hij ze op. Familie uit Amerika is overgekomen, nicht met kind van Jackeline, waarvan we de verjaardag van het kind konden vieren. Op instinct hebben we voor hem een trein gekocht, wat zeer goed in de smaak viel bij hem. Een feest dat inclusief de jarige job van 2 jaar, nog tot in de late uurtjes doorging en waar, ondanks de aanwezigheid van kinderen, volop gedronken werd en natuurlijk veel gegeten werd.
Kortom een drukke 4 maanden waarbij je ook nog tijd moet besteden aan een rechtszaak tegen Air Europe voor je geld vanwege de vertraging. Gelukkig is dat allemaal nu achter de rug, hebben we ons geld terug, maar het kost je een hoop tijd om al die dingen te regelen.
Dan was op 11 mei toch de dag aangebroken dat het al weer een jaar geleden was dat ik Jackeline ontmoete. Om haar te verassen heb ik een heerlijk ontbijtje voor haar gemaakt met een mooie bos bloemen daarbij. De tijd gaat dan toch snel. Zij heeft mij een video geven, die ze gemaakt heeft met mooie herinneringen en liedjes en foto's van het afgelopen jaar. Samen toch een zeer mooie dag gehad en dit uitgebreid gevierd.
Dan bleef er toch de oplopende spanning van het thuisfront, wanneer zou Marieke nou eens eindelijk bevallen. Afgelopen zaterdag werden we dan toch zeer blij wakker met de mededeling dat Jiska Rika Gerdien in goede gezondheid was geboren. Moeder en dochter maken het uitstekend en samen met vader en vanaf morgen weer met Luca genieten zij van dit nieuwe wonder. Wederom maak ik deze geboorte van afstand mee, maar dat mag de pret niet drukken! Geweldig nieuws wat ook 10.000 km verderop uitbundig werd gevierd!
En dan ben je alweer in mei, wat betekend dat ik eind deze maand alweer een jaar werkzaam ben bij de ICPNAC.
De voorraad hagelslag uit Nederland is inmiddels op, nieuwe aanvoer van dit product blijft wenselijk.
En wat betreft de toekomst? Er zijn genoeg plannen, maar niks is nog zeker. Zodra dat zeker is wordt dat hier vermeld. Tot augustus blijven we voorlopig nog in Peru vanwege ons contract, wat er daarna gebeurd is voorlopig nog allemaal vrij onzeker.
Ik zal mijn best doen om jullie niet weer 3 maanden te laten wachten op het volgende verslag en om mijn contacten in Nederland en daarbuiten weer wat meer aandacht te geven, daar is momenteel weer tijd voor. Weet dat ook al krijg je geen mailtjes, sms’jes of facebook berichtjes van me, dat ik aan jullie denk!
Tot zo ver mijn verslag van de laatste 3,5 maand.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
