Druk

Lieve vrienden & familie,

Met wat vertraging, wat sommige pakjes en brieven ook ondervinden (alleen hier is de reden onbekend van) toch het verslag van augustus.

Veel dingen zijn sinds augustus drastisch veranderd, en een nieuwe update naar jullie toe is dan ook meer dan nodig.

Met een vertraging van bijna 2 maanden heb ik, na enige druk en dreiging met een gerechtsgang, dan eindelijk toch het geld van Igatur mogen ontvangen. Na een geregeld bezoek aan dit bedrijf, lang wachten en dat de check uiteindelijk werd uitgeschreven op de naam van Jackeline is het met toch gelukt om de 125 soles in handen te krijgen.

De vakantieweek in augustus verliep snel. Paard gereden met Jackeline, ijsjes gegeten en genoten van het weer wat weer aan de beterende hand was. Nadat mijn fiets toch een hele tijd werkloos stond te wachten, heb ik deze toch van stal gehaald. Jackeline en ik hebben ons leven gewaagd om in Cusco een klein rondje te fietsen. Ja, en waar moet je dan naar toe? Als er slechts 1 fietspad is in heel Cusco, dan wordt dat al gauw de bestemming. Met vereende krachten ging het eerst bergafwaarts richting het vliegveld (dat ging goed). Alleen moet je daarna weer terug. Mijn fietsspieren die eens zijn klasse niet kenden, stelden hier toch wat teleur. Daarnaast had ik de verantwoordelijkheid over een totaal onwetende Jackeline die slechts weer een paar dagen kon fietsen, na intensieve fietslessen die ik haar had gegeven. (Ja, Antilianen, Peruanen, ik krijg ze allemaal aan het fietsen). Maar de eerste grote test voor een tijdelijke terugkeer naar Nederland was geslaagd. Het leren zwemmen is de volgende uitdaging, die ze ook moet aangaan voor een definitieve komst naar Nederland. Er valt nog genoeg te leren / les te geven.

Over de rest van augustus kan ik verder kort zijn: druk. Veel les geven, veel invallen voor zieke leerkrachten. Studenten die niet blij met je zijn omdat je ze niet hebt door laten gaan en waarbij je dan elke dag sochtends in de bus zit. Daarnaast werd ik geïntroduceerd in de wondere wereld van de meisjes scholen (lagere en middelbaar) van Cusco. Het wegvallen daar van één leerkracht bracht met zich mee dat ik de enige geschikte kandidaat (vanwege mijn Pabo achtergrond) was om in te vallen. Geen klassen meer met maximaal 20 leerlingen, geen computer / beamer. Kortom alles moet weer eens uit de kast gehaald worden om 38 puberende meiden er van te overtuigen dat ze naar jou moesten luisteren. Maar met strenge aanwijzingen en op hun verzoek het dansen van Sailla heb ik de maand in Augustus daar toch overleefd. Het is weer een hele andere ervaring om les te geven op een echte school en ook zeer vermoeiend. Maar als je de eerste dag dat je daar les geeft een leuk knutselwerkje van een van de dames krijgt, dat doet je dan toch wel weer goed (dat dit knutselwerkje gemaakt was met het huiswerk papier van godsdienst laten we achterwege...)

Na een halfjaar is het dan toch wel nodig om een keer de kapper te bezoeken, de tandarts en de dokter. Dat werd dan ook in die volgorde gedaan. Het voltallige personeel van de kapper moest er aan te pas komen om te beslissen wat voor deze "gringo" het beste kapsel was. De tandarts ontdekte toch zo waar 2 gaatjes die gelijk gevuld konden worden. Na een heerlijke lasagne met broccoli op een zaterdagavond werd het mij toch allemaal wat te veel, en ging de totale inhoud via dezelfde weg als het was binnengekomen er ook weer uit. Een kleine voedselvergiftiging die er toch in resulteerde dat ik in de dagen daarna last van mijn maag bleef houden. Daarnaast met een gewichtsverlies van meer dan 10 kilo sinds mijn aankomst hier in Peru, baarde menigeen toch zorgen. Na een bezoekje aan de dokter werd mijn bloed en ontlasting grondig onderzocht. Met mijn bloed was niks mis, (alleen het niet kunnen liggen tijdens het afnemen van dit bloed is mij bijna fataal geworden, als in flauw vallen) Ik had een parasietje in mijn ontlasting. De laatste tablet is inmiddels genomen om deze parasiet het leven zuur te maken. Volgende week zal ik mijn ontlasting wederom laten testen om te zien of meneer de parasiet ook daadwerkelijk het loodje heeft gelegd.

Het probleem dat ik in oktober weer het land uit zou moeten is gedeeltelijk opgelost. ICPNAC heeft me een jaar contract aangeboden. Dat maakt het verblijf hier (zou je kunnen zeggen) een stukje makkelijker. Alleen komt er wel veel bij kijken bij zo'n contract... Om te beginnen: een stempel in je paspoort dat je een contract mag tekenen, en een betaling aan de Nationale bank. Heb je het contract getekend dan heb je een week om de overige papieren te verzorgen. Duizend en één papieren moet je laten legaliseren (paspoort, diploma enz.) Met al die papieren moet je wederom naar Migraciones (waar ze je inmiddels heel goed kennen) en dan verzinnen ze op het laatst nog even dat een gelegaliseerde kopie van de ID van de directeur ook nodig is. Dus mag je weer terug, en ben je uiteindelijk op de laatste dag dat het mogelijk is met alle papieren ter plaatse (in 3-fout!). 2 van deze papieren stapels gaan naar Lima voor behandeling, 1 stapel blijft achter voor het archief. Nadat je dan ook 3 verschillende bedragen hebt betaald (voor elke stapel papier zal ik maar zeggen), en daar van het bewijs ook hebt keuren ze het dan eindelijk goed.... Ja? Nee, een bedrag dat ik betaald had bleek verkeerd te zijn, dus ik weer onverricht ter zake terug naar de bank om het goede bedrag te betalen. U moet zich voorstellen dat dit allemaal tussen de drukte door moest van het les geven. De ICPNAC werkte wat dat betreft niet erg mee, want ik had hier haast geen tijd voor. Momenteel is mijn aanvraag nog altijd in behandeling en als ik de mensen van Migraciones mag geloven kan dat nog wel 2 weken duren. Dan komen we toch gevaarlijk dicht in de buurt van de datum van het verstrijken van mijn toeristen visum. Dat houd de spanning er in laten we maar zeggen....

Als je dacht dat dat het enige papierwerk was, nee... Als Nederlander naar Peru komen is niet moeilijk, het probleem is als Peruaan naar Nederland. Ook daar komt heel veel bij kijken. Begin deze week kwam dan eindelijk de uitnodiging van mijn ouders die het mogelijk maakt voor Jackeline om naar Nederland te komen. In 2 of 3 weken zullen we afreizen naar Lima met een compleet bos aan papieren en voor mij nog een ander bos, om haar aanvraag voor een Schengen visum in te dienen en zal ik een bezoek aan Interpol moeten brengen en een bezoekje aan Migraciones voor een tijdelijk ID kaart van Peru als tijdelijke inwoner. Ja, je moet er wat voor over hebben zullen we maar zeggen....

Als alles verloopt als we verwachten kom ik in januari een maandje terug naar Nederland. Dit zal zijn van 28 december t/m 1 februari. Meer informatie hierover volgt zodra er meer dingen zeker zijn.

Er worden inmiddels ook voorbereidingen getroffen om misschien te verhuizen. Na 8 maanden te hebben gewoond in dit gastgezin, zijn er toch onderlinge wrijvingen ontstaan omdat één ieder steeds meer zijn eigen leven gaat leiden. Voor de lieve vrede en om deze mensen te herinneren en te laten zijn als goede vrienden wordt momenteel getwijfeld over de beslissing om te gaan verhuizen of niet.

Kortom het leven is onzeker en aan verandering onderhevig = Peru.

Zodra er nieuwe ontwikkelingen zijn laat ik dat hier weten.