Weeshuis

In de eerste week van maart ben ik begonnen met mijn vrijwilligerswerk bij het weeshuis. Dit valt helaas toch enigszins tegen. Ik kan/mag hier vrij weinig doen. De kinderen hebben geen vast programma en vervelen zich dood. Enig initiatief van mijn kant wordt afgewezen of afgedaan met de dooddoener dat ze daar over na zal denken en er morgen op terug komt. Zo nu en dan heb ik de kans om iets met de kinderen te doen (spelen of Engelse les) maar dit is minimaal. Hopelijk komt daar deze week verandering in doordat ik een vaste groep van 4 kinderen krijg die ik intensief moet begeleiden met hun huiswerk en andere dingen.

Door het vrij rustige programma had ik wel genoeg tijd voor andere dingen, zoals mijn CV bij verschillende Engelse scholen afgeven. Hopelijk wordt ik door één van deze scholen in April aangenomen. Dit is afwachten. Daarnaast kon ik ook hier niet de verleiding weerstaan om enigszins handige apparaten aan te schaffen zoals een printer (die nodig was voor het uitprinten van mijn CV en het aangifte formulier van mijn camera voor de verzekering). Samen met Eddie ben ik naar de plaatselijke Gamma geweest om 2 lampen aan te schaffen voor op mijn bureau en bij mijn bed. Een fiets overgenomen van een Duitser die zijn weg vervolgde en de fiets niet onbeheerd achter kon laten. Dit allemaal omdat de kans groter wordt dat ik hier nog enige tijd zit. Daarnaast heeft een Peruaan me overgehaald om de sportschool eens te bezoeken. Sporten, even als fietsen, is op deze hoogte toch moeilijk. Dit los van het feit dat Peru tot een van de gevaarlijkste landen is om te fietsen. Zoals al eerder verteld is het verkeer hier chaotisch en krijgen fietsers weinig rechten. Vorige week was er een ludieke actie in de hoofdstad Lima, veel Peruanen klommen naakt op de fiets om zo de kwetsbaarheid van de fietser te tonen en aandacht te vragen bij de regering om meer fietspaden aan te leggen. Een originele protest actie. Ik ga inmiddels met frisse moed door om mijn conditie op te bouwen.

Dan de weekenden: Het eerste weekend gingen wij samen met de organisatie quad rijden. Tenminste dat dachten we. Het bleek cart rijden te zijn. Een aftands karretje met versleten banden en bij elkaar gehouden door ijzerdraadjes bereikte toch nog een redelijke snelheid, Door de natte baan en het gebrek aan profiel op de banden was het toch nog een hele uitdaging om dit ding op de baan te houden en zo snel mogelijk te gaan.

Dat weekend was er een groot volleybal toernooi van de jeugd (4 t/m 16 jaar) van Cusco. Een meisje dat daar speelde (Whuionmy) kende ik ook dus ging ik naar dit toernooi om haar aan te moedigen. Met een grote trommel en enige toeters werd het team van dit meisje samen met veel vaders en moeders (en ik als enige gringo) wel het beste aangemoedigd. Door een fout van de scheidsrechter in de laatste minuut is het team van haar 2de geworden i.p.v. eerste. Toch een hele prestatie van dit team wat dan ook een hele grote beker kreeg en werd bestormd door de lokale pers. Na afloop met de familie van het meisje heerlijk een traditioneel Peruaans gerecht gegeten.

In de tweede week werden de cultuur verschillen even duidelijk. Het woord "irritant" heeft hier toch een zwaardere impact dan het in Nederland zou hebben. Woorden als "Nino" (kind), "Bebe"(baby) and "Loco" (gek) hebben hier toch een mindere letterlijke betekenis. Veel geleerd laten we maar zeggen.

In het weekend ben ik met Medy naar een Lama/ Al paca farm geweest. We werden gelukkig niet onder gespuugd en konden de dieren van zeer dichtbij bewonderen. Daarnaast kregen we een uitgebreide uitleg over hoe de vacht uiteindelijke gebruikt werd voor de kleurrijke Peruaanse gewaden. Iets verderop was een soort dierentuintje die we ook bezochten. De hoofd attractie was hier toch wel de condors: wat een grote beesten. Maar ook de papegaaien, schildpadden en een verdwaalde zeearend mochten er beslist wezen.

Daarnaast stonden deze 2 weken in het teken van zieke mensen. Om te beginnen ikzelf. Ik had van een straattentje een Chicaron gegeten (Peruaanse specialiteit). Dit heeft gezorgd voor een kleine voedselvergiftiging die gelukkig niet langer duurde dan 2 dagen. Daarnaast is er een huisgenoot (Hanne) voor 2 dagen opgenomen in het ziekenhuis wegens een salmonella infectie en een blaasontsteking. Inmiddels is zij gelukkig weer helemaal beter. In het ziekenhuis kennen ze mij inmiddels, omdat ik o.a. ook met Medy mee ging om de nodige medicatie op te halen. Afgelopen zondag heb ik mij ontfermt over iemand die zich eigenlijk over ons moest ontfermen. Steffie is hier om mijn organisatie te onderzoeken, de kwaliteit van de organisatie en voor ons activiteiten regelen. Helaas was zij afgelopen weekend gedrogeerd. Gelukkig is er verder niks met haar gebeurd en is er ook niks van haar gestolen. Het herinnert je er weer even aan dat ook hier je altijd op je hoede moet zijn.

Het is een komen en gaan van mensen, maar de laatste tijd vooral van gaan. De weken stonden dan ook in het teken van afscheidsetentjes, iets waar ik nog wel heel veel van zal hebben. Momenteel wonen we slechts met 3 gasten in het huis, waarvan er 1 nooit aanwezig is. Kortom het is stil. Maar een hond die onder de oranje verf zit en daardoor door Medy en mij gewassen wordt, zorgt toch weer voor wat leven in de brouwerij. Als je deze hond dan na afloop ook nog meeneemt naar de dichtstbijzijnde beauty salon om hem voor 2 soles droog te laten föhnen, ja dan heb je toch wel veel bekijks van de gemiddelde Peruaan.

Dan tot slot nog de afgelopen 2 dagen: Medy zit momenteel op een project in een klein dorpje genaamd Caicay. Het leek mij wel leuk om haar project ook eens te bezoeken dus ben ik maandag met haar mee gegaan. Het was heerlijk om de drukke stad even te ontvluchten en slechts frisse berglucht vermengd met de geur van mest in te ademen. Een klein dorpje van ongeveer 400 mensen. Via een gammele brug en een zandweg met kuilen kom je aan in het dorp, dat bestaat uit 1 verharde weg. 1 bar/restaurant die gek genoeg savonds gesloten is. 3 plaatselijke supermarkten, een kerk, een lagere school, een heuse speeltuin en een belachelijke net plein. Dit alles is gesitueerd in een prachtig berglandschap. Het project is een soort naschoolse opvang om te voorkomen dat de kinderen gaan hangen op straat en zo nog wat extra's leren. Sinds de start van het project zijn de gevolgen goed zichtbaar. Mede dankzij dit project zijn er haast geen jonge moeders (moeders van 12 t/m 16) meer en zijn de kinderen beter opgeleid en hebben hier door meer kansen in de toekomst. Sochtends heb je tijd om het project voor te bereiden en te genieten van de natuur, smiddags organiseer je activiteiten van kinderen van 2 tot 16 jaar. Ik heb hier wat tips en adviezen kunnen geven als leerkracht en vaste regels bedacht voor de kinderen om ze structuur te geven. Savonds was het tijd voor een lekker biertje op het balkon begeleid met crackers en zelf gemaakte guacamole. De nadelen van vlooien in je bed, het vaak niet hebben van stromend water waardoor je de grote boodschap van je voorganger vaak nog kan zien en het eten dat niet in verhouding staat met dat van Eddie wegen toch niet op tegen de lachende kinderen en de prachtige setting. Dinsdagavond ben ik in een overvolle minibus (hele weg moeten staan) weer netjes afgeleverd in Cusco. Dat had ook anders gekund, onderweg kwamen we helaas één van de vele dodelijke ongelukken tegen die hier op de Peruaanse wegen aan de orde van de dag zijn.

Donderdag zal ik deze kinderen nog één keer begeleiden, ze gaan naar een voetbalwedstrijd hier in Cusco. Gelukkig zal ik ze dan nog een keer terug zien.

Zo zie je maar weer dat ook al als je denkt dat je weinig te melden hebt, er toch nog wel het een en ander te melden valt.