Afscheid Medy

Het leuke aan reizen is dat je veel nieuwe mensen ontmoet. Minder leuk is echter dat je van deze mensen vaak ook weer afscheid moet nemen en dit vaak met de wetenschap dat velen van hen die je hebt ontmoet je waarschijnlijk niet meer zult zien. Wanneer je iemand vanaf het begin dat je hier in Peru bent al kent, met deze persoon veel dingen hebt ondernomen en deze persoon uiteindelijk is geworden tot een zeer goede vriendin... Ja dan is afscheid nemen niet makkelijk.

Maar laat ik niet op de week vooruit lopen, want dit gebeurde pas zaterdag.
Het was over het algemeen een rustig weekje met bezoekjes aan de supermarkt, de ijswinkel en de souvenir shop om samen met Medy de laatste souvenirs te kopen. Dinsdag was al reeds het afscheidsetentje van Medy. Samen met de twee huisgenoten hebben we samen heerlijk bij Jack's gegeten onder het genot van een Mojito.
Medy wilde nog graag 2 tafels doneren aan een project. Ze had er voor gekozen om de tafels te brengen naar een project waar ik vorige week met de Amerikanen was. De tafels waren "ietwat" stoffig, dus met vereende krachten hebben we deze, inclusief de bijbehorende stoelen, schoongemaakt. De klusjesman zou die dag komen om de tafels nog een mooie lak laag te geven. Om 10 uur hadden we met hem afgesproken, hij kwam dus om een uur of 3.
Donderdag werden we plotseling overspoelt door een complete mensen massa: vrienden van de oudste zoon van Eddie en wat oudere Peruanen die een hele week in Cusco met hun complete familie (die verspreid zaten over verschillende hotels/gastgezinnen) zouden verblijven. Plotseling zat het complete huis weer vol. De laatste nacht moest Medy nog wel van kamer veranderen om iedereen te kunnen accommoderen.
Vrijdagochtend ging ik met Medy de twee tafels brengen naar het project. De "juf" van het project was zeer blij en dankbaar. Als bedankje kreeg Medy een T-shirt en een papiertje waar een dankwoord op stond. In de middag, namens het hele huis, een afscheidscadeautje gekocht en voor de laatste keer met Medy wat gedronken en Nacho's gegeten.
Die avond samen met Nathalie nog kunnen genieten van het buffet bij het restaurant van haar vrijwilligersproject.

De volgende ochtend heerste er tijdens het ontbijt een bedrukte stemming. De eerste tranen vloeiden en bij de familie begon het besef toch door te dringen dat het moment nu daar was. Het afscheidscadeautje werd overhandigt en dan is het ook zo maar 10 uur... Na 7 maanden te hebben geleefd in een totaal andere wereld, opgenomen te zijn in het gezin, een Peruaans vriendje te hebben moest zij dit allemaal achter zich laten. Iemand met een bijzondere persoonlijkheid, die zeer aanwezig kon zijn maar die bovenal een zeer goede vriendin was geworden ging dan uiteindelijk weg. Mauricio bracht haar naar het vliegveld. Eenmaal in Lima stuurde ze haar laatste smsje vanaf Peruaanse bodem: "Chao Thies, wanneer je weer door dit nummer gesmst wordt ben ik weer in Peru." Als alles gaat volgens plan, zal ze hier rond kerst weer zijn. Iets waar de familie en ik naar uit kijken.

Smiddags heb ik de langdurende zaak met de tafel die we hebben vernield afgesloten. Een nieuwe tafel is besteld en betaald. Met enig eigen initiatief en wat druk, de zaak maar zelf afgesloten.
Aan het eind van de middag mijn eerste Engels bijles gegeven en mijn eerste 15 soles verdient. Mijn student zit in een klas met nog 41 anderen. Daarom is het wat moeilijk om tijdens de Engelse les op te letten en je fouten te verbeteren en kom je met spraak lessen ook amper aan de beurt. Vandaar vond zijn moeder het nodig dat hij maar eens bijles kreeg. Om 4 uur was ik netjes ter plaatse, en 3 kwartier later de student ook, dus konden we beginnen. Het verbaasde de moeder achteraf dat de jongen niet geklaagd had, of gezegd had dat hij geen zin had en weg wou. Of ik ben een goede leerkracht, of hij durfde nog niks te zeggen. Na afloop werd ik door Maria getrakteerd op een uitgebreide high tea met alles en nog wat. In de avond met iedereen van MBP en nog wat andere studenten op aan raden van Marcello ergens gegeten. Het tempo van de bediening was ook voor Peruaanse begrippen erg laag. Niet voor herhaling vatbaar dus.

Zondag een prachtig dagje gehad samen met Nathalie en een oost Europeaan (Servië). Samen met een bus vol andere toeristen (die overal vandaan kwamen) vertrokken we in noordwestelijke richting. In een klein dorpje in de buurt kregen we uitleg hoe alle sjaals, truien etc. worden gemaakt, hoe ze de kleur krijgen en hoe ze uiteindelijk op de markt belanden. Ik had het verhaal al gehoord bij de alpaca farm, maar ondanks dat was het toch interessant. We vervolgden onze weg naar Maras Moray. Een indrukwekkend complex wat door de Inca's gebouwd en voornamelijk is gebruikt voor de verbouw van aardappels. Maar daarnaast een complex met ook veel symboliek wat de 3 verschillende gebieden van Peru aangaf (kust, jungle en hooggebergte). Samen met een Japanner heb ik hier de rondleiding kunnen volgen (je leert wat mensen van verschillende nationaliteiten kennen). Onze laatste stop waren de zoutmijnen. Wederom een indrukwekkend aangelegd stukje menselijk wonder. In het droog seizoen wordt hier ook nu nog een indrukwekkende hoeveelheid zout geproduceerd. Op het feit na dat de buschauffeur de hoogte van de gemiddelde drempel telkens weer te laag inschatte, waardoor wij achter in de bus omhoog gelanceerd werden, verliep de verdere reis terug rustig. Samen met Nathalie, de Serviër en de Japanner een verlate lunch gehad.

Inmiddels kwam het bericht binnen dat Medy weer veilig en wel was aangekomen in Nederland. Altijd raar om na zo lange tijd weer "thuis" te zijn. Want de vraag die haar ook bezig houdt: wat is thuis?

De komende 2 weken zal ik Jana helpen bij haar project, de hulp kunnen ze daar hard gebruiken. Komende week is officieel gezien mijn laatste week via MBP, hoogste tijd dus dat ik ergens ga werken.

Foto's van afgelopen week volgen zo snel mogelijk.

Economical status: critical