Amerikanen en baptismo

Weken verlopen hier altijd anders dan verwacht: ik moet beginnen op zondag vorige week want ik ben wat vergeten te vermelden. Ik was met de bus op de terugweg naar huis, toen er ineens een meisje van een jaar of 7 tegen me ging praten. Zij was er van overtuigd dat ze mij kende, terwijl ik wanhopig ging nadenken wie dit toch wel niet mocht zijn. Gelukkig gaf ze zelf het antwoord: het was het meisje dat met ons mee was gegaan naar Puno, met wie ik de complete terugweg eindeloze spelletjes heb gedaan. Toen die link eenmaal was gelegd, was het makkelijk om met haar te praten. Haar moeder mengde zich ook in het gesprek en de rest van haar familie, die ook in de bus zat, mengde zich ook in het gesprek. Vlak voor dat de hele familie de bus verliet, kreeg ik een portie bami in mijn hand gedrukt: die is voor Medy, die woont toch bij jou? En dan loop je zo op straat met een portie verassingsbami!

Dinsdagochtend werd ik gevraagd door een mede student om haar te helpen. Een groep van 15 Amerikaanse leerkrachten brachten een bezoek aan Cusco. Onze Spaanse school zou zorgen voor het programma. Probleem was alleen dat deze Amerikanen geen Spaans spreken. Daarvoor waren wij nodig. De Amerikanen zouden gewoon les geven en wij zouden het geheel vertalen. Toch een hele eer dat je als tolk wordt ingezet. Op de dinsdag gingen we naar een project met peuters, een ochtend opvang. Huilende, schreeuwende kinderen, ik werd weer even aan het feit herinnerd waarom ik voor de bovenbouw had gekozen... De Amerikanen zongen wat liedjes met de kinderen en we hebben een mooie kleurplaat gemaakt. Het vooroordeel over Amerikanen werd toch wel weer bevestigd: dik en luid pratend.
Woensdag hebben we met diezelfde Amerikanen een bezoek gebracht aan een meisjes school. Daar werden we zeer hartelijk ontvangen. Een hele leuke school met leuke leerlingen. De kinderen mochten aan de Amerikanen vragen stellen over hun land en gewoontes.
Een vraag die in twee klassen werd gesteld, was toch wel opmerkelijk: hoe gaat het verder met Noord-Korea en komt er oorlog? Ook al heeft Peru er in zekere zin minder mee te maken dan Nederland, ook hier wordt, zelfs door de kinderen, de situatie aan de andere kant van de wereld met spanning in de gaten gehouden. De ochtend sloten we af met leuke liedjes, dansjes en een mode show.
De twee dames die mij hadden begeleid konden donderdag helaas niet mee, zij vertrokken naar de jungle. Donderdag gingen we nog 1 keer naar het project met de jonge kinderen. Daar hebben we hele ochtend weer getekend, gezongen en gespeeld. Savonds met Medy mee gegaan naar haar laatste training voor de dansavond van zaterdag. De mensen van deze dansgroep hebben toch wel de beschikking over wat geld, als je alleen al bedenkt dat het pak wat ze aan moeten 200 euro kost. Maar dat heeft ook weer zijn voordelen, in een mooie sportwagen werd ik weer netjes thuis afgeleverd.
Vrijdag ben ik samen met Medy naar het universiteitscomplex van Cusco gegaan. Bij de afdeling talen heb ik netjes mijn CV ingeleverd, en ook dat is even afwachten.
In de avond had Nathalie ons uitgenodigd om met haar vrijwilligers te gaan eten. Een heerlijk Italiaans buffet.

Zaterdag was dan toch de dag der dagen aangebroken waarop velen lang hadden gewacht. Er kwamen al een paar mensen van Carporales del Sur om het huis hier wat te versieren en klaar te maken voor een invasie van 60 personen. Samen met de schoonmaakster hebben we ervoor gezorgd dat alles er weer goed uit zag. Na een kippetje te hebben gegeten bij de buren, gingen we per taxi naar de kerk. De dienst was inmiddels reeds begonnen (al meer dan een half uur) en als dan Medy een pak draagt waaraan bellen zitten dan kun je niet echt stil binnenkomen. Maar gelukkig waren we niet de enige die "iets" te laat binnen kwamen. De dienst werd gehouden in een prachtige kathedraal. De dansers werden allemaal gezegend, en samen met "de maagd" gingen we naar buiten en liepen naar de beginplaats van de optocht. Daar stelde iedereen zich op en voegde de band zich met ons samen. Ik nam mijn positie aan, naast de "matcha's" om zo veel mogelijk foto's te maken, en indien nodig hun te voorzien van water. De gebruikelijk cola-rum was helaas jammerlijk ten onder gegaan, dus ze moesten het doen met slechts water. De hele parade was weer schitterend om te zien! Als gebruikelijk waren er onderweg weer de nodige ruzies. Maar naar 3 uur intensief gedanst te hebben (onder andere een heuvel op) kwamen we dan toch aan bij ons huis. Daar werd met een bepaald ritueel de complete maagd ons huis in gedragen, waarop alle 60 dansers volgden. Het huis zat goed vol. De avond begon met een ceremonie waarin de nieuwe leden werden gedoopt en zo officieel tot de groep gingen behoren. Medy onderging dit ritueel ook, wat bestond uit het drinken van een shotje en het krijgen van een zweepslag. Deze zweepslag werd uitgedeeld door Lily, de Madrino. Na een mooie toespraak deelde zij een ferme slag uit en vielen elkaar daarna huilend in de armen, omdat beide toch wel beseften dat het nog maar een week duurt voordat Medy zal vertrekken. De rest van de avond bestond uit dansen en veel drinken. Het gangetje van ons huis werd versierd met het nodige kots, de eerste vechtpartijen werden waargenomen en de nodige mensen waren in een dronken staat. Rond 6 uur in de ochtend gingen de laatsten naar huis. Een gezellig feestje waar ik toch mijn bedenkingen over heb. Eerst ga je met zijn alles netjes naar de kerk, je bid en doet lief leuk en aardig. En dezelfde avond giet je zo vol met alcohol dat je niet meer weet wat voor en achter is, en doet meer dingen die "niet heel netjes zijn". En dat allemaal voor die ene maagd"... Maar ja, dat was in Puno misschien nog wel een graatje erger, en zo gaat het nu eenmaal.

De volgende ochtend was het dan ook niet vroeg voordat we het bed uitkwamen. We hielpen Maria mee met de puinzooi van het feest weer op te ruimen. Ik heb pannenkoeken voor de menigte gebakken, omdat Eddie daar niet meer toe in staat was.

Komende week staat wederom in het teken van sollicitaties en het afscheid van iemand die dit land met veel moeite achter haar moet laten.