Bolivia
Door: Thies de Boer
Blijf op de hoogte en volg Thies
29 Juli 2013 | Peru, Cuzco
Lieve vrienden en familie,
Het is inmiddels al weer een jaar geleden dat ik voet op Nederlandse bodem zette naar mijn stage en vakantie in Suriname/Brazilië. Nu, een jaar later, ben ik langer weg dan ooit. De 6 maanden zijn overschreden en we gaan nog wel even door voordat Nederland weer inzicht komt.
We gaan weer even een stukje terug in de tijd. Over de weken in juli valt weinig te vertellen, behalve dan dat het druk was. 7 dagen per week werken en vaak ook nog invallen voor leerkrachten die ziek waren eist zijn tol. Maar ik heb het vol gehouden tot het bittere eind, en de meeste van mijn studenten zijn door naar het volgende level.
Donderdag 11 juli was er de verjaardag van de IPNAC. Nadat ik eerst de taxi naar de verkeerde locatie had genomen, kwam ik iets te laat aan. Maar Peru blijft Peru. Als men hier zegt dat iets om 10 uur begint dan is dat meestal een uur later, dus was ik nog ruim op tijd. Met een groepje Gringo's hadden wij een programma ingestudeerd, met muziek uit onze landen. Van "Er is een nacht" tot Amerikaanse Country muziek, en ieder deed zijn eigen optreden. We sloten af met een gezamenlijke dans op een liedje uit Brazilië. Als ik het applaus uit de zaal goed beoordeelde, viel ons optreden goed in de smaak. En werd door menig Peruaan bevestigd dat ik nog altijd beschik over goede acteer talenten. De andere leerkrachten deden allemaal schitterende Peruaanse traditionele dansen met prachtige kostuums. Een schitterende ochtend, waarin we prima vermaakt werden. Deze werd afgesloten met een heerlijke lunch. Na afloop nog een drankje met wat collega's, die je vrienden beginnen te worden.
Igatur heb ik ook moeten verlaten omdat IPNAC veel tijd vraagt. Ik ben inmiddels blij dat ik bij deze organisatie weg ben. De communicatie is zwaar ondermaats, en daarnaast kunnen zij mij de dingen niet in het Engels uit leggen. Op vrijdag 19 juli heb ik 2,5 uur mogen wachten op mijn check van 125 soles (40 euro). Na dat ik deze, na veel gedoe heb gekregen, heb ik geprobeerd deze check te innen. Dat ging helaas niet als buitenlander.... Dus moest er een check uitgeschreven worden op de naam van Jackeline, 2 weken later zou ik deze kunnen ophalen. Helaas bleek 2 weken later de directeur, die deze checks moet tekenen, op vakantie te zijn en zodoende dat mijn check er niet was. Komende vrijdag mag ik weer terugkomen, dan is er waarschijnlijk genoeg geld in kas om mij contant uit te betalen..... Het envelopje wat ik gewoon maandelijks van de IPNAC krijg is toch wat gemakkelijker.
In de avond van 19 juli was het dan toch zo ver dat ik moest beginnen aan mijn verplichte vakantie voor het verlengen van mijn Visa. Na politieke onderhandelingen, toezeggingen dat ik geen Joran van der Sloot was en nadat ik mijn charmes in de strijd had gegooid heb ik de moeder van Jackeline zover gekregen dat zij ook met mij mee mocht.
Vrijdagavond 19 juli na mijn lessen op de IPNAC en een afscheidsdiner in het huis van Jackeline, ging het per taxi naar het centrale busstation van Cusco. Nadat we 1 sole hadden betaald voor de contributie van het busstation konden we plaats nemen in een luxe bus. De moeder en de tante van Jackeline zwaaiden ons uit. Na een warm kopje thee, konden we gaan slapen in stoelen die haast horizontaal konden. De aanwezigheid van 2 jonge kinderen maakte de nacht toch wat minder comfortabel dan gepland. Vroeg in de ochtend kwamen we aan in Puno. Altijd raar om na een geruime tijd een stad waar je al geweest bent weer terug te zien. Na een lekker ontbijtje op het busstation ging het verder met een andere bus richting Copacabana. Na een prachtige tocht langs het meer met zonsopgang kwamen we ongeveer 2.5 uur later bij de grensovergang aan. Er moest een totaal rekenprogramma aan te pas komen om te bepalen of ik niet langer in het land was dan 183 dagen. Maar na de nodige berekeningen bleek dat ik nog precies 1 dag had, dus mocht ik het land zonder boete verlaten. We liepen de grens over, konden mooie foto's maken en wisselden ons geld om bij een oud vrouwtje. We gingen de grens over en voor Jackeline was het de eerste keer dat zij in een ander land was en de grens van haar eigen land over stak. Voor mij was het het 31ste land wat ik aan mijn lijst van bezochte landen kon toe voegen.... Ik kreeg een mooie stempel in mijn paspoort, en we vervolgden onze reis naar Copacabana. Het Copacabana was toch iets anders dan het Copacabana van RIO, geen groot strand, geen warm weer maar ook geen grote stinkende stad. We zouden opgepikt worden door een taxi maar die was er niet. Zelf maar een taxi geregeld die ons afzette in een prachtig idyllisch resort. Een kamer die zo gebouwd was dat het aangenaam warm binnenin was. Dat was nodig ook, want snachts dook de temperatuur onder het vriespunt en overdag kwam het niet boven de 13 graden (Copacabana bevind zich op 4000 meter). Waar kun je beter vis eten dan vlak aan het meer, onze lunch bestond dan ook uit heerlijke verse vis! In de middag verkenden we de stad (die kleiner is dan Ommen) en sleurde ik Jackeline de berg op om te genieten van een prachtig uitzicht over Copacabana en het meer Titicaca. Savonds hebben we een pizza laten bezorgen in onze kamer en zijn we vroeg gaan slapen want de volgende dag beloofde een welbestede dag te worden.
De volgende morgen, na een voortreffelijk ontbijt, bracht de eigenaar van het hotel ons naar de haven (het enige nadeel van dit hotel, dat het ver verwijderd is van de stad). We konden plaatsnemen in een mooie boot die ons na een schitterende tocht over het meer afzette op Isla de la Luna. Daar brachten we een kort bezoek aan een tempel en konden we genieten van het uitzicht op hoge besneeuwde bergen van Bolivia. We gingen weer aan boort en even later zette de boot ons af op Isla de la Sol. Daar hebben we kunnen genieten van een heerlijke lunch (vis natuurlijk) met een nog altijd prachtig uitzicht. Ook hier ging ons uitstapje naar het hoogste punt van het eiland wat een verbluffend uitzicht opleverde. In de avond hebben we het diner genoten in een zeer toeristisch restaurant, maar wel zeer lekker. Maandag was dan al weer de dag dat we moesten uitchecken. Er was nog een berg die we aan een beklimming moesten onderwerpen, dus aten we ons eerst moed in, en beklommen in de middag deze laatste berg. Het uitzicht blijft indrukwekkend en went nooit. Na deze inspanning vonden we wel dat we een biertje hadden verdient. Het werd tijd om terug te gaan naar Peru. Het spannendste zou nog komen: de grens overgang. Op het kaartje dat Jackeline bij de grens had gekregen stond een verkeerde datum... De buschauffeur wenste ons veel sterkte met dit, wat ons enige angst aanjaagde... Maar eenmaal bij de grens was zij het niet, maar ik die voor problemen zorgde... Bij de grens was de Boliviaanse politie blij dat weer een Peruaan het land verliet, dus de stempel was geen probleem. Het probleem kwam aan de Peruaanse kant. In al mijn onschuld vroeg ik om een stempel voor een half jaar. Met enige argwaan vroeg de douane beambte waarom ik dat wilde. Ik zei dat er nog zo veel meer te zien was, maar hij had inmiddels reeds in mijn paspoort gezien dat ik al een half jaar had gekregen... Volgens hem was 2 keer een half jaar niet mogelijk... Jackeline schoot te hulp en legde de douane beambte uit hoe het zat, maar ze kon praten als brugman, maar ik kreeg mijn stempel niet. Het zweet brak ons al reeds uit, want wat nu. Maar ineens zei de beambte dat een stempel voor 90 dagen wel mogelijk was... Dus dan die maar, zei ik. Bleef het daarbij, nee... Het volgende stress element was reeds daar, we waren aan de late kant door problemen bij de grens, en het was nog maar de vraag of we onze aansluitende bus zouden halen in Puno. Ondanks dat de reisleider bleef volhouden dat we volgens schema op tijd zouden arriveren in Puno, trok ik dat in twijfel. Want ik heb hier inmiddels ervaring mee (zie reisverslag Zuid-Afrika, Nomad 2). Maar de buschauffeur reed goed door, en we konden gelijk overstappen op onze nachtbus naar Cusco. Voor het diner hadden we helaas geen tijd meer, dus ons diner bestond uit wat chips die we gebruikten in de bus. Met een behoorlijk (gevaarlijk) tempo ging het richting Cusco, waar we veel te vroeg aan kwamen. (de snelheidsmeter in de bus, die voor de passagiers aangeeft hoe hard we gingen, deed het verassend genoeg niet....) Daar namen we in de vroege morgen een taxi naar ons huis en konden we uitgebreid napraten over een zeer geslaagde vakantie.
Voor bijkomen van de vakantie was weinig tijd, want het was de laatste week van de maand dus het was examen tijd. Dat betekende veel examens nakijken en voorbereiden. Zaterdag kwam dan ook gelukkig een eind aan deze drukke maand wat de IPNAC betreft. Zondag en vandaag waren Peru days, weer een feest dat er nog even achteraankomt. Met Jackeline heb ik (op een paard) kunnen genieten van de natuur die de omgeving van Cusco bied. Savonds heb ik mijn beroemde pannenkoeken kunnen koken. Vandaag konden we de militaire parade op de tv zien (een machtsvertoon waar geen einde aan kwam, het geld valt toch beter te besteden).
Komende week ben ik vrij en kan ik genieten van Cusco, omgeving en Jackeline. Samen met Jackeline ben ik inmiddels de volgende (verplichte) vakantie aan het plannen: Chili of Ecuador. Want over 3 maanden moet ik het land al weer uit, maar dit zijn mooie dingen in het vooruitzicht en gaat ook zeker weer een geslaagde vakantie worden.
Tot zo ver mijn verslag over de maand Juli. Jullie reacties, e-mails, kaartjes en pakketjes worden nog altijd zeer op prijs gesteld. Dus blijf dit doen!
Het is inmiddels al weer een jaar geleden dat ik voet op Nederlandse bodem zette naar mijn stage en vakantie in Suriname/Brazilië. Nu, een jaar later, ben ik langer weg dan ooit. De 6 maanden zijn overschreden en we gaan nog wel even door voordat Nederland weer inzicht komt.
We gaan weer even een stukje terug in de tijd. Over de weken in juli valt weinig te vertellen, behalve dan dat het druk was. 7 dagen per week werken en vaak ook nog invallen voor leerkrachten die ziek waren eist zijn tol. Maar ik heb het vol gehouden tot het bittere eind, en de meeste van mijn studenten zijn door naar het volgende level.
Donderdag 11 juli was er de verjaardag van de IPNAC. Nadat ik eerst de taxi naar de verkeerde locatie had genomen, kwam ik iets te laat aan. Maar Peru blijft Peru. Als men hier zegt dat iets om 10 uur begint dan is dat meestal een uur later, dus was ik nog ruim op tijd. Met een groepje Gringo's hadden wij een programma ingestudeerd, met muziek uit onze landen. Van "Er is een nacht" tot Amerikaanse Country muziek, en ieder deed zijn eigen optreden. We sloten af met een gezamenlijke dans op een liedje uit Brazilië. Als ik het applaus uit de zaal goed beoordeelde, viel ons optreden goed in de smaak. En werd door menig Peruaan bevestigd dat ik nog altijd beschik over goede acteer talenten. De andere leerkrachten deden allemaal schitterende Peruaanse traditionele dansen met prachtige kostuums. Een schitterende ochtend, waarin we prima vermaakt werden. Deze werd afgesloten met een heerlijke lunch. Na afloop nog een drankje met wat collega's, die je vrienden beginnen te worden.
Igatur heb ik ook moeten verlaten omdat IPNAC veel tijd vraagt. Ik ben inmiddels blij dat ik bij deze organisatie weg ben. De communicatie is zwaar ondermaats, en daarnaast kunnen zij mij de dingen niet in het Engels uit leggen. Op vrijdag 19 juli heb ik 2,5 uur mogen wachten op mijn check van 125 soles (40 euro). Na dat ik deze, na veel gedoe heb gekregen, heb ik geprobeerd deze check te innen. Dat ging helaas niet als buitenlander.... Dus moest er een check uitgeschreven worden op de naam van Jackeline, 2 weken later zou ik deze kunnen ophalen. Helaas bleek 2 weken later de directeur, die deze checks moet tekenen, op vakantie te zijn en zodoende dat mijn check er niet was. Komende vrijdag mag ik weer terugkomen, dan is er waarschijnlijk genoeg geld in kas om mij contant uit te betalen..... Het envelopje wat ik gewoon maandelijks van de IPNAC krijg is toch wat gemakkelijker.
In de avond van 19 juli was het dan toch zo ver dat ik moest beginnen aan mijn verplichte vakantie voor het verlengen van mijn Visa. Na politieke onderhandelingen, toezeggingen dat ik geen Joran van der Sloot was en nadat ik mijn charmes in de strijd had gegooid heb ik de moeder van Jackeline zover gekregen dat zij ook met mij mee mocht.
Vrijdagavond 19 juli na mijn lessen op de IPNAC en een afscheidsdiner in het huis van Jackeline, ging het per taxi naar het centrale busstation van Cusco. Nadat we 1 sole hadden betaald voor de contributie van het busstation konden we plaats nemen in een luxe bus. De moeder en de tante van Jackeline zwaaiden ons uit. Na een warm kopje thee, konden we gaan slapen in stoelen die haast horizontaal konden. De aanwezigheid van 2 jonge kinderen maakte de nacht toch wat minder comfortabel dan gepland. Vroeg in de ochtend kwamen we aan in Puno. Altijd raar om na een geruime tijd een stad waar je al geweest bent weer terug te zien. Na een lekker ontbijtje op het busstation ging het verder met een andere bus richting Copacabana. Na een prachtige tocht langs het meer met zonsopgang kwamen we ongeveer 2.5 uur later bij de grensovergang aan. Er moest een totaal rekenprogramma aan te pas komen om te bepalen of ik niet langer in het land was dan 183 dagen. Maar na de nodige berekeningen bleek dat ik nog precies 1 dag had, dus mocht ik het land zonder boete verlaten. We liepen de grens over, konden mooie foto's maken en wisselden ons geld om bij een oud vrouwtje. We gingen de grens over en voor Jackeline was het de eerste keer dat zij in een ander land was en de grens van haar eigen land over stak. Voor mij was het het 31ste land wat ik aan mijn lijst van bezochte landen kon toe voegen.... Ik kreeg een mooie stempel in mijn paspoort, en we vervolgden onze reis naar Copacabana. Het Copacabana was toch iets anders dan het Copacabana van RIO, geen groot strand, geen warm weer maar ook geen grote stinkende stad. We zouden opgepikt worden door een taxi maar die was er niet. Zelf maar een taxi geregeld die ons afzette in een prachtig idyllisch resort. Een kamer die zo gebouwd was dat het aangenaam warm binnenin was. Dat was nodig ook, want snachts dook de temperatuur onder het vriespunt en overdag kwam het niet boven de 13 graden (Copacabana bevind zich op 4000 meter). Waar kun je beter vis eten dan vlak aan het meer, onze lunch bestond dan ook uit heerlijke verse vis! In de middag verkenden we de stad (die kleiner is dan Ommen) en sleurde ik Jackeline de berg op om te genieten van een prachtig uitzicht over Copacabana en het meer Titicaca. Savonds hebben we een pizza laten bezorgen in onze kamer en zijn we vroeg gaan slapen want de volgende dag beloofde een welbestede dag te worden.
De volgende morgen, na een voortreffelijk ontbijt, bracht de eigenaar van het hotel ons naar de haven (het enige nadeel van dit hotel, dat het ver verwijderd is van de stad). We konden plaatsnemen in een mooie boot die ons na een schitterende tocht over het meer afzette op Isla de la Luna. Daar brachten we een kort bezoek aan een tempel en konden we genieten van het uitzicht op hoge besneeuwde bergen van Bolivia. We gingen weer aan boort en even later zette de boot ons af op Isla de la Sol. Daar hebben we kunnen genieten van een heerlijke lunch (vis natuurlijk) met een nog altijd prachtig uitzicht. Ook hier ging ons uitstapje naar het hoogste punt van het eiland wat een verbluffend uitzicht opleverde. In de avond hebben we het diner genoten in een zeer toeristisch restaurant, maar wel zeer lekker. Maandag was dan al weer de dag dat we moesten uitchecken. Er was nog een berg die we aan een beklimming moesten onderwerpen, dus aten we ons eerst moed in, en beklommen in de middag deze laatste berg. Het uitzicht blijft indrukwekkend en went nooit. Na deze inspanning vonden we wel dat we een biertje hadden verdient. Het werd tijd om terug te gaan naar Peru. Het spannendste zou nog komen: de grens overgang. Op het kaartje dat Jackeline bij de grens had gekregen stond een verkeerde datum... De buschauffeur wenste ons veel sterkte met dit, wat ons enige angst aanjaagde... Maar eenmaal bij de grens was zij het niet, maar ik die voor problemen zorgde... Bij de grens was de Boliviaanse politie blij dat weer een Peruaan het land verliet, dus de stempel was geen probleem. Het probleem kwam aan de Peruaanse kant. In al mijn onschuld vroeg ik om een stempel voor een half jaar. Met enige argwaan vroeg de douane beambte waarom ik dat wilde. Ik zei dat er nog zo veel meer te zien was, maar hij had inmiddels reeds in mijn paspoort gezien dat ik al een half jaar had gekregen... Volgens hem was 2 keer een half jaar niet mogelijk... Jackeline schoot te hulp en legde de douane beambte uit hoe het zat, maar ze kon praten als brugman, maar ik kreeg mijn stempel niet. Het zweet brak ons al reeds uit, want wat nu. Maar ineens zei de beambte dat een stempel voor 90 dagen wel mogelijk was... Dus dan die maar, zei ik. Bleef het daarbij, nee... Het volgende stress element was reeds daar, we waren aan de late kant door problemen bij de grens, en het was nog maar de vraag of we onze aansluitende bus zouden halen in Puno. Ondanks dat de reisleider bleef volhouden dat we volgens schema op tijd zouden arriveren in Puno, trok ik dat in twijfel. Want ik heb hier inmiddels ervaring mee (zie reisverslag Zuid-Afrika, Nomad 2). Maar de buschauffeur reed goed door, en we konden gelijk overstappen op onze nachtbus naar Cusco. Voor het diner hadden we helaas geen tijd meer, dus ons diner bestond uit wat chips die we gebruikten in de bus. Met een behoorlijk (gevaarlijk) tempo ging het richting Cusco, waar we veel te vroeg aan kwamen. (de snelheidsmeter in de bus, die voor de passagiers aangeeft hoe hard we gingen, deed het verassend genoeg niet....) Daar namen we in de vroege morgen een taxi naar ons huis en konden we uitgebreid napraten over een zeer geslaagde vakantie.
Voor bijkomen van de vakantie was weinig tijd, want het was de laatste week van de maand dus het was examen tijd. Dat betekende veel examens nakijken en voorbereiden. Zaterdag kwam dan ook gelukkig een eind aan deze drukke maand wat de IPNAC betreft. Zondag en vandaag waren Peru days, weer een feest dat er nog even achteraankomt. Met Jackeline heb ik (op een paard) kunnen genieten van de natuur die de omgeving van Cusco bied. Savonds heb ik mijn beroemde pannenkoeken kunnen koken. Vandaag konden we de militaire parade op de tv zien (een machtsvertoon waar geen einde aan kwam, het geld valt toch beter te besteden).
Komende week ben ik vrij en kan ik genieten van Cusco, omgeving en Jackeline. Samen met Jackeline ben ik inmiddels de volgende (verplichte) vakantie aan het plannen: Chili of Ecuador. Want over 3 maanden moet ik het land al weer uit, maar dit zijn mooie dingen in het vooruitzicht en gaat ook zeker weer een geslaagde vakantie worden.
Tot zo ver mijn verslag over de maand Juli. Jullie reacties, e-mails, kaartjes en pakketjes worden nog altijd zeer op prijs gesteld. Dus blijf dit doen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
