Spaans, Mojito en verjaardag

Lieve vrienden en familie,

Het is al weer een tijdje geleden dat ik mijn vorige verslag schreef. De derde week van mijn verblijf zit er inmiddels al weer op, en ik ben halverwege mijn Spaanse cursus. Het gaat snel.

Vorige week was natuurlijk weer een week vol Spaans. Mijn niveau gaat "zienderogen" vooruit. Het aantal Portugese woorden dat ik er zo nu en dan door heen gooi neemt af.

Op 31 januari was natuurlijk mijn verjaardag daar. De dag ervoor heb ik samen met Marcello de complete stad afgezocht naar een goede Manzana (appel) taart. Deze heb ik uiteindelijk gevonden. Het was mijn langste verjaardag ooit. Deze begon reeds op 30 januari aangezien enkele vrienden van mij aan de andere kant van de wereld wonen en ik zodoende al 24 uur van te voren gefeliciteerd wordt. Bedankt voor al jullie reacties op facebook, mail of via een andere manier! Voor degenen die mij een kaartje hebben gestuurd, gemiddeld duurt het 6 tot 8 weken voordat dit kaartje zijn bestemming bereikt.
Op school heb ik ook getrakteerd op een Manzana taart. Een lerares haalde ergens een kaarsje vandaan. (kortom het was net echt). Thuis kreeg ik zowaar cadeautjes van mijn huisgenoten (een hoofdlamp en een schaakspel tussen de Inca’s en de Spanjaarden). Ook thuis hebben we genoten van een taart. De planning voor die avond stond reeds vast.

Dierenliefhebbers wordt aangeraden niet verder te lezen. Zij kunnen verder lezen bij de volgende Alinea.

Een specialiteit van Peru is de Cavia Een student van de Spaanse school kende iemand die een restaurantje had waar je lekkere Cavia's kon eten. Met een groep van 15 personen gingen wij die avond naar dat restaurant (het restaurant zat ook gelijk vol). Een klein omgebouwd huisje met zeer aardige Peruanen. De cavia's moesten nog opgehaald worden. Ter plekke werd hun de nek omgedraaid, en werden ze gebraden (dat hebben we niet kunnen zien). Met kop en al (foto's volgen) werden deze twee beestjes opgediend. Voor de mensen die zijn of haar vingers nu zitten af te likken, ik moet jullie teleurstellen, het is niet heel bijzonder vlees en je moet heel goed zoeken naar een stukje vlees. Maar desondanks was het toch een bijzondere ervaring.

Het leven in Cusco bevalt prima. Een stad met vriendelijke mensen, chaotisch verkeer, gezellige barretjes (waar inmiddels de nodige mojito's en camparinha’s zijn verslonden) en heerlijk eten. Het gastgezin is zeer vriendelijk en de vader des huizes zorgt er elke dag voor dat mijn buikje weer helemaal vol zit. Slechts het dreigement van de aanwezige dokter hier om mij een kuurtje te geven tegen de aanhoudende diarree was genoeg om het geheel tot stoppen te dwingen. Mijn rode bloedcellen hebben zich inmiddels verdubbeld, waardoor het ademhalen een stuk makkelijker gaat. Dit wordt dan wel weer tegengewerkt door de vele uitlaatgassen... Deze worden veroorzaakt door kleine busjes (als in ZA) waar nog geen roetfilter in zit. Het principe van deze busjes is hetzelfde als in ZA. Vol is die nooit, er kan altijd nog wel iemand bij. De deur wordt bediend door iemand die bij het in en uittappen herhaaldelijk zegt dat ze op moeten schieten. Zij incasseert eveneens het geld. Dan heb je nog het fenomeen taxi. Er wordt wel eens gezegd dat er in Cusco meer taxi's zijn dan mensen. Het zal niet veel schelen. Voor een vast bedrag van 3 soles (80 euro cent) wordt je overal naar toe gebracht. De taxi's verschillen van auto's die al een tijdje geen APK meer hebben gehad tot comfortabele BMW ‘s. Niet elke taxi heeft een vergunning, waardoor je regelmatig een taxi aan de kant van de weg ziet staan, waarbij een politieagent staat die een bekeuring uitschrijft.

Het weekend bestond uit een bezoek aan de zwarte markt van Cusco. Een heel groot complex, met gebrande dvd's, gestolen tv's en "echte" merkkleding.

Er zijn inmiddels meer Nederlanders aangekomen. Een meisje van 17, Jana, zit bij mij in de klas met Spaanse lessen. Door wat complicaties (verdere uitleg volgt misschien nog) woont zij niet hier maar in een ander gastgezin. Woensdag namen we afscheid van een Spaanse student en haar kind. Een vrouw (50 jaar) van wereldklasse, en een rasechte hippie. Iemand die de hele wereld heeft gezien, gewoon doet waar zij zin in heeft en zich van de rest niet veel aantrekt. Met haar kind van 8 jaar trekt ze door Zuid-Amerika en Azië. Ze spreekt ongeveer 10 talen. "Als je wilt rondreizen Thies, moet je dat gewoon doen. Maak je geen zorgen over de dag van morgen. Je vindt altijd wel een baantje waar je weer wat geld kunt verdienen om verder te reizen." Iets wat mij toch wel aan het denken heeft gezet en wat zeker het overdenken waard is. Na 5 jaar mijn Salsa pasjes te hebben verwaarloosd (ja in Groningen heb ik toch een goed jaar Salsa les gehad) heeft men hier mij ertoe overgehaald om deel te nemen aan de gratis lessen die hier worden gegeven. Verbazingwekkend hoe weinig ik nog wist... Maar het was toch leuk om het weer op te pakken. Samen met nog andere personen van de Spaanse school en van mijn huis hebben we die avond Indiaanse herinneringen opgehaald in een heerlijk curry restaurant! Die avond kon ik mijn opgehaalde kennis van Salsa in praktijk brengen onder begeleiding van een Mojito.
Vrijdag nemen er altijd personen afscheid van de school. Deze krijgen hun diploma en moeten een kleine toespraak houden. Een oud student kwam vandaag nog langs om wat van zijn gitaar kunsten te laten horen. Als je dan je AH bonuskaart kunt aanbieden die dienst kan doen als plectrum, dan ben je toch wel de held van de dag!

Tot slot nog een kleine mededeling: De zoektocht naar pindakaas is inmiddels succesvol afgerond. Deze werd gevonden op een ongebruikelijke plaats: het koelschap... De zoektocht naar Nutella (wat hier volgens ingewijden ook aanwezig moet zijn) gaat onverminderd door.