turbulente tijden

Lieve vrienden en familie,

De maand April is al reeds aangebroken, en dat betekend dat mijn officiële tijd dat ik hier zit nog slechts een maand duurt. Een maand met enigszins (helaas) nog altijd saai vrijwilligerswerk.

Een van de hoofdredenen om naar deze kant van de wereld te komen (zie reisverslag Brazilië 2) is komen te vervallen. Andere redenen om me hier te vestigen hebben zich voorgedaan maar zijn momenteel niet meer in ontwikkeling.

Vorige week donderdag ben ik samen met de kids van CaiCay naar een voetbalwedstrijd geweest. De meeste kinderen waren dol enthousiast om deze wedstrijd te zien. Wie had ooit gedacht dat ik mijn eerste voetbalwedstrijd in Peru zou zien. Veel van de wedstrijd heb ik overigens niet gezien. We hadden onze handen vol om op de kinderen te letten, en het wel maar vooral wee van het project moest uitgebreid besproken worden. Ook hier gaat het veel mensen helaas alleen om het geld, en dat was binnen het project van CaiCay goed te merken. Het hele project is alleen gefinancierd door vrijwilligers en hoofd van het project is te beroerd om er nog maar 1 cent aan uit te geven. Als hij dan ook nog durft om de melk, die bestemd is voor de kinderen, voor zijn eigen gasten te gebruiken, ja dan slaan bij de gemiddelde vrijwilliger de stoppen door. Woorden als Ernasty (ipv Ernesto) en dikke dude gaven dan ook een lichte indruk van sfeer en de verhoudingen. Maar goed, de voetbalwedstrijd was een groot succes en de kinderen hebben volop genoten. Ons team heeft gewonnen met 2-1, dus de kinderen konden vrolijk weer richting CaiCay.

Het eerste weekend verliep wat anders dan verwacht. Op vrijdagavond heb ik wat gedronken met een vriendin. Na het 4de drankje viel ze in mijn armen en kon niet echt meer rechtop staan. Er kwam wat schuim uit haar mond en het leek mij en ook wat omstanders verstandig om haar naar buiten te brengen. Eenmaal buiten, reageerde ze nog steeds niet wat de situatie enigszins zorgwekkend maakte. Samen met een Zweeds meisje heb ik haar naar een taxi getild en heeft deze taxi ons zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gebracht. De worst case scenario was dat ze was gedrogeerd (diezelfde avond zijn er 4 mensen naar buiten gezet, omdat ze drugs in drankjes van personen deden). Gelukkig kwam de dokter vrij snel met de conclusie dat het "slechts" overmatig alcohol gebruik was. Ze moest maar een nachtje in het ziekenhuis blijven. De Zweed en ik bleven die nacht ook maar in het ziekenhuis. Wederom: wie had gedacht dat mijn eerste nacht in het ziekenhuis in Peru zou zijn. De volgende middag mocht ze gelukkig weer naar huis. Over de prijs van het nachtje in het ziekenhuis viel blijkbaar te onderhandelen: van 540 sole hebben we deze naar beneden gekregen en hoefde ze uiteindelijk slechts 180 te betalen....

Zondag ben ik met een grote groep wezen raften. Na een busritje van 2 uur hesen we ons in de wetsuites. Iedereen mocht zelf kiezen in welke boot hij of zij wou, behalve ik en de nog enige andere jongen. Wij moesten zowel tegengewicht als spierkracht bieden voor redelijk gezette Amerikaanse dame die ook bij ons aan boord kwam. Het was een spectaculair ritje met een schitterende omgeving. Gelukkig is er niemand over boort geslagen. Bij het eindpunt konden we genieten van een sauna en een heerlijke lunch. Als afsluiting konden we nog tokkelen (katrol en kabelbaan) Helaas was mijn katrol niet meer al te best, waardoor ik tot 2 keer toe in het midden van de baan bleef hangen en de rest van het stuk me verder moest trekken.
Om het weekend dan nog in stijl af te sluiten zijn we zondag met het hele gezin Picarones gaan eten. Een glazen tafel is niet bestand tegen de arm druk van 3 personen.... Maar door het achterlaten van een borg van 100 soles en het rijbewijs van Eddie mochten met slechts hier en daar een verwonding door het glas, het restaurant verlaten.

Maandag zou ik wederom met Medy mee naar CaiCay, maar dat werd mij afgeraden. Er zou die avond een mooi processie zijn in het centrum (ter gelegenheid van Pasen) die ik moest zien. Helaas was heel Cusco op de processie afgekomen waardoor we vrij weinig van het hele spektakel konden zien. Hierdoor hadden we wel meer tijd om van het eten te genieten van nieuw restaurantje. Een deel van de opbrengst van dit restaurant gaat naar een project met kinderen. Als dan het eten ook nog goed is, ga je daar graag nog een keer naar toe!

Dinsdag ben ik alsnog naar CaiCay gegaan en heb ik samen met Medy 10 regels geïntroduceerd die we de week daarvoor reeds bedacht hadden. Door een stroomstoring hebben we de knutselactiviteit niet helemaal goed kunnen voorbereiden, maar met wat improvisatie talent en vereende krachten hebben toch de meeste kinderen een mooi paasmandje kunnen maken.

Woensdagavond hadden we een afscheidsavond van één van de andere vrijwilligers van het project van CaiCay. Een zeer gezellige avond die wederom anders afliep dan gedacht.

Donderdag hebben we kunnen genieten van een 12 gangen lunch. Iets wat hier traditie is op de donderdag voor Pasen. Ik heb bijgedragen door wat pannenkoeken te bakken. Helaas was ik er niet van op de hoogte dat de gerechten geen vlees mochten bevatten. Maar dit maakte niet heel veel uit, de pannenkoeken met spek waren er niet minder lekker om. Na het 5 gerecht had ik al wel genoeg, maar we lieten ons niet kennen en hebben alle 12 gerechten naar binnen gewerkt. De gerechten varieerden van heel lekker tot nog net binnen te houden. Maar het was een zeer leuke ervaring om dit mee te maken.
Die avond hebben we dan toch nog (een van de vele) processies kunnen zien en heb ik me kunnen verbazen en verwonderen over de tradities en gewoonten van het Katholieke geloof
De twee dagen erna zouden we naar het geboortedorp van Lily. Maar, zoals zoveel plannen die gemaakt worden door een Peruaan, ging dit op het laatst niet door. Het rijbewijs van Eddie lag nog steeds bij het restaurant van de Picarones. Hierdoor konden we niet met de auto. Het idee om nog 1 dag te gaan is hem uiteindelijk ook niet geworden omdat het de afstand niet waart was. Kortom, 2 daagjes thuis waarin je weer een hond kunt wassen, met diezelfde hond een stukje kunt lopen, souvenirs stalletjes af kunt struinen en kunt genieten van het mooie weer.

Paaszondag verliep rustig. Ik heb hier de bekende traditie van het eier tikken mogen introduceren. Nadat we behoorlijk wat eieren hadden gekocht, deze hadden gekookt en ook zeer mooi beschildert (door sommigen) was daar het moment van de spannende eiertikwedstrijd. Hoewel mijn ei het lang uithield, was een van de laatste klappen toch te veel voor hem en moest hij het afleggen tegen het ei van de Hanna. Zij is uiteindelijk uitgeroepen tot eiertik kampioen. Het paasdiner van die avond bestond uit een salade met ei en avocado die je op een broodje kon doen. De traditie sloeg zeker aan en wordt wie weet in de volgende jaren nog wel eens herhaalt.

De 16 jarige Amerikaan die hier woonde is inmiddels ingeruild voor een Zwitsers meisje uit Zürich. Zo blijft het hier een komen en gaan van mensen.

Tot zover de ietwat turbulente afgelopen 1,5 week.