Van 0 naar 3

Lieve vrienden en familie,

Het is al een tijdje geleden dat ik hier wat schreef, en dat heeft zijn reden. Momenteel ben ik fulltime werkzaam bij IPNAC als leerkracht Engels en daarnaast nog 4 uur in de week bij IGATUR als Engels leerkracht. Zeven dagen per week werk ik, en op zaterdag na verlaat ik elke dag mijn bed om 6 uur in de ochtend. Ik verwacht dan ook dat op zeer korte termijn het geld zal binnen stromen.
Daarnaast staat er misschien per augustus nog een andere baan om mij te wachten, maar dat wordt misschien wat te veel van het goede. Misschien ga ik vanaf augustus 2 en 3 jarigen Engelse les geven op de tweetalige school hier in Cusco. Alhoewel dit helemaal niet mijn leeftijd is, heeft het toch ook wel weer wat. De meeloop dag was toch zeer interessant om te zien hoe ze met die kleintjes om gaan. Volgende week zal ik daar in de ochtend een proefles geven. Daarnaast is het ook moeilijk plannen, omdat niks zeker is. Momenteel zijn er veel leraren op vakantie en daarom heb ik meer uren bij IPNAC, maar ja die zijn de volgende maand al weer terug. Dus of ik dan ook nog zoveel uren heb is de vraag, en wanneer die uren zullen zijn is ook niet bekend. Daarom is het moeilijk om een vervolgbaan aan te nemen, omdat ik niet weet welke uren ik beschikbaar kan zijn in de maand Augustus. En aangezien IPNAC toch nog altijd het best betaalde instituut is, wil ik dit instituut wel te vriend houden. Erg onzeker blijft het dus allemaal, maar voorlopig zit ik goed.

Door alle drukte dus wat minder tijd voor site seeing, en weekendjes weg. Het aangekondigde feest van Carporales heb ik helaas moeten missen door mijn weekend lessen. Geen cola en rum voor mij. Maar de prioriteiten zijn momenteel even geld en geen toeristje spelen.
Daarnaast heb je ook nog een vriendin, die toch ook de nodige tijd in beslag neemt. Met haar ga ik dan ook regelmatig genieten van een pizza of help ik haar met het voorbereiden van haar klassen.
Bij verjaardagen van haar Opa en haar moeder heb ik inmiddels een groot deel van de familie leren kennen. De communicatie verloopt soms nog wat moeizaam, maar over het algemeen wordt ik (meestal) geaccepteerd.

Dan was er natuurlijk de afsluiting van de feestmaand. Aan de vooravond van de echte feestdag heb ik Jackeline en haar moeder uitgenodigd om pizza te gaan eten. Op het plein hebben we foto's gemaakt. De fontein die daar altijd oorspronkelijk staat, is dezen maand even vervangen door een Inka fontein. Hier kan je dan ook mooie foto's maken. Maandag 24 juni werd het aantal optochten lichtelijk opgevoerd, en kon je de stad niet meer fatsoenlijk bereiken. Het centrum zag zwart van mensen, en overal waren mensen in prachtige kostuums en hoorde je muziek. Er werd volop gegeten en vooral gegeten. Vele cavia's hebben in de dagen daarvoor weer het lootje moeten leggen. Nadat ik met Jackeline de ceremonie op centrale plein had bewonderd ging het met een overvolle bus naar Christo Blanco. Daar had de rest van Cusco zich reeds al verzamelt. Op de bergweiden at men, dronk men en speelde men met een volleybal. Het weer was uitstekend! Deze dag kon iedereen gratis het monumentale park Sacsayhuamen in. Samen met Jackeline heb ik dan ook kunnen genieten van de steenformaties. Traditioneel hebben we die dag heerlijke vis gegeten! Op het eind van de middag maakten we nog een kleine klim naar Christo Blanco waar we mooie panorama foto's konden maken van Cusco. Helaas viel de avond al in, dus moesten we naar beneden via een mooie weg naast een klein riviertje.

Jackeline is inmiddels gestopt met haar Duitse lessen (wat de verhoudingen tussen mij en de Duitse leerkrachten of scherp heeft gesteld) en ik ben begonnen met haar Nederlands te leren.

1 juli was het natuurlijk de verjaardag van mijn moeder. Over Skype heb ik haar gefeliciteerd, en mijn vader uit kunnen leggen waarom het mogelijk was dat hij tussen de tv's van EP een dagcrème voor mijn moeder kon afhalen (als cadeautje). Jackeline is inmiddels geïntroduceerd in de familie, en via een Engels Skype gesprek hebben we inmiddels het nodige uitgewisseld. De stralende glimlach van Luca deed ons vermoeden dat ook hij de goedkeuring gaf voor deze relatie.

De dag erna konden we ook hier genieten van een verjaardag, namelijk die van Jackeline! Ze werd 23 jaar. Sochtends heb ik haar kunnen verassen met een broodje hagelslag, smiddags heb ik haar opgehaald van haar school met een bosje bloemen. Samen met haar familie heb ik kunnen genieten van een heerlijke lunch en een zelfgebakken taart. Savonds heb ik haar mee uit eten genomen en hebben we een drankje gedronken. Kortom een zeer geslaagde dag!

De afgelopen dagen staan hier in het teken van demonstraties tegen de regering die soms een wat grillige sfeer hebben. Veel ambtenaren willen een hoger loon, en afgelopen donderdag werd er dan ook massaal gestaakt. De hoofdweg (avinda del cultura) werd in beslag genomen door demonstranten en er was geen auto meer te bekennen, wat wel wat vreemd was. De politie trad hard op, en zelfs onschuldige mensen (sommige leerkrachten van de IPNAC) kregen paperspray in hun gezicht. Er zijn in de avond brandjes gesticht, en de politie heeft rubber kogels afgevuurd.

Het Nederlandse consulaat en de immigratie dienst van Peru hebben mij allebei reeds bevestigd dat het het beste is om over 2 weken een weekendje naar Bolivia te gaan en dan gewoon weer terug te keren, en een half jaar stempel te vragen bij de douane. Ik zie er naar uit om over 2 weken een ander land te bezoeken (en misschien pakken we Chili ook nog wel even mee :)). Dat is het dus het eerste grote tripje wat er aan zit te komen. Daarnaast hebben we informatie ingewonnen wat er allemaal nodig is om een paspoort te krijgen voor Jackeline.

In Duitsland is busje door de politie van de weg gehaald, tot de verbazing van de politie zaten er 24 mensen in. Ik nodig de Duitse politie eens uit om hier in de busje tijdens het spitsuur te komen kijken, dan kun je je pas echt verbazen....

Droevige berichten bereiken mij vanuit Nederland. Donkere wolken pakken zich wederom samen boven Houten. Dit zijn de moeilijke momenten om wereldreiziger te zijn en zo ver weg te zijn bij je familie.