Holland 2
Door: Thies de Boer
Blijf op de hoogte en volg Thies
09 Februari 2014 | Nederland, Ommen
En zo zat de helft van het verblijf in Nederland er al weer bijna op. Het land waar jij ben groot geworden, wat voor jou normaal is. Elke straat en elke stad, elke tegel en ieder mens zo normaal, dat je soms vergeet dat je daar met iemand bent die een cultuurshock ondergaat. Voor wie alles om haar heen zo totaal anders is dan zij gewend is.
De dag na de verjaardag van Marieke vertrokken we met de trein naar Zeeland. Dan kan Nederland toch groot zijn! Met een kleine omweg over Arnhem, en Tilburg, om Jackeline zo veel mogelijk provincies te laten zien, kwamen we laat in de middag aan in Middelburg. Daar werden we opgepikt door Peter H die ons eerst zijn eigen woonplaats liet zien, Veere, en vervolgens ons naar het miljonairsdorp Vrouwenpolder / Breezand bracht. Na een korte instructie hoe het apparatuur werkte begon onze week die we samen hadden (en ineens voor onszelf moesten zorgen: koken, was etc.) Traditioneel begon deze mini vakantie met een etentje bij de Vietnamees. De rest van de week hebben we kunnen genieten van ons eigen eten, uit eten, het strand, het zeewater (koud). Ook een bezoek aan Middelburg kon natuurlijk niet ontbreken. Jackeline had met veel liefde een echte Peruaanse maaltijd voor me bereid. Dan moest er natuurlijk hier ook nog gefietst worden. Dus laat in de middag van één van de laatste dagen waagden wij om de traditionele fietstocht te ondernemen naar Domburg. Dwars door de duinen (zodat we zo min mogelijk weerstand van de wind hadden, die de hele week koud was) ging het richting Domburg. Daar hebben we kunnen genieten van een prachtige zonsondergang die in de zee verdween. Om ons te verzekeren van voldoende krachten voor de weg terug die zich in het donker zal voltrekken, hebben we ons eerst krachten opgedaan door een grote pizza te eten in een restaurant in Domburg. Door een kleine navigatiefout duurde de terugweg iets langer dan gepland en waren het aantal kilometers toch wat meer. Maar moe, doch voldaan keerden we weer veilig terug naar Breezand.
Vrijdag vergezelden mijn vader en moeder, Peter & Marieke en natuurlijk Luca ons. Voor hun verzorgden we deze eerste avond een heerlijke Peruaanse maaltijd. Luca moest natuurlijk voor de eerste keer kennis maken met het water, en dat verliep traditioneel. Eerst een beetje angst, dan steeds een beetje verder en uiteindelijk met tranen omdat die laatste golf toch net wat hoger was dan zijn laarsje… Maar we hebben allemaal genoten. Luca was zeer moe, en heeft de hele middag geslapen. Daardoor bleven Peter en Marieke en mijn ouders de rest van de middag thuis. Wij wilden van elke seconde gebruik maken, en met de auto heb ik Jackeline de deltawerken van dicht bij laten zien (wat nieuw was voor haar, zoals zo veel dingen…) als ook windmolens. Helaas was het museum Neeltje Jans gesloten en moest Jackeline het doen met gids Thies die uitleg gaf over Nederland en de eeuwige strijd tegen het water. Natuurlijk ook het feit dat de helft van Nederland onder de zeespiegel ligt. Na het bezichtigen van de Oosterschelde kering en de Zeelandbrug, keerden we weer terug om ons te herenigen met de rest van de familie die inmiddels een klein museum hadden bezocht. Inmiddels was het laat in de avond en brachten we in de schemering nog een bezoek aan Westkapelle om een echte zeedijk te bezichtigen en een vuurtoren van dicht bij te bezichtigen. Over de dijk ging het weer terug naar Vrouwenpolder om gezamenlijk de laatste avond te vieren bij de Vietnamees. Zondag zochten we de tropen op in Middelburg, Utropia. Een voormalige garage was omgebouwd tot tropisch paradijs met vooral tropische vogels en vissen en een verdwaalde schildpad. Een bijzondere ervaring met kleine visjes die je een handmassage geven door de dode huidcellen van je hand te eten. Daarnaast grote karpers die uit je hand eten (wat toch wel wat eng kan zijn), papagaaien die praten, prachtige andere tropische vogels en kleine vogeltjes die op je kwamen zitten en die je mocht voeren. Een wel besteedde ochtend. Om Jackeline toch nog wat meer uitleg te geven over waar ons kleine landje groot in is besloten we om een bezoek te brengen aan het watersnoodmuseum. We moesten inmiddels afscheid nemen van Peter en Marieke die weer terug naar Apeldoorn moesten. Maandag keerden we weer terug naar Ommen na een geweldige tijd in Zeeland.
Om toch de verloren tijd met Luca in te halen mochten we nog een dag oppassen op dit wondertje. Het programma voor die dag week niet veel af van dat van de andere oppasdagen, zei het dat we een heel stuk met hem gingen wandelen. Dat was toch net iets te ver voor hem. Zo het laatste stuk werd hij gedragen door Jackeline, en ja 2 km lopen met 14 kilo op je arm is toch niet niks. Luca vond het allemaal wel best en was heerlijk in slaap gevallen. In de middag maakten we van de gelegenheid gebruik om Paleis het Loo te bezoeken en de stallen van dit paleis (voor mij was dit nieuw…).
Door ziekte van Tante Gé werd het bezoek aan Friesland uitgesteld. Vrijdag kwam dan toch eindelijk Groningen aan de beurt. Eerst een lunch in de welbekende drie Gezusters samen met Alexandra. Het centrum verkend en een bezoekje gebracht aan mijn voormalige universiteit Stenden en daar wat oude docenten en andere mensen opgezocht. Toen kregen we het idee om carts uit te proberen. Dat ging prima, het was weer een hele belevenis om dit traject te rijden! En ook Jackeline vond het geweldig! Natuurlijk kon een bezoekje aan de beroemde/beruchte supermarkt AH Meins niet ontbreken. Hier ook weer verscheidene ex collega’s gesproken. Het diner werd verzorgt door Carin. Met haar besloten we na het eten naar het centrum te gaan en daar nog een drankje te doen. Savonds laat keerden we met de laatste trein weer terug na een zeer geslaagde dag.
Tante Gé was inmiddels weer beter, dus was het de beurt aan de provincie Friesland om te bezoeken. Na wat foto’s liet mijn moeder haar geboortegrond zien en reden we door mooie Friese dorpjes en mocht Staveren natuurlijk niet ontbreken. Hier hebben we een bezoek gebracht aan de haven met uitzicht op het IJsselmeer en een bezoek aan de begraafplaats waar mijn pake en beppe liggen.
Zondag was het dan tijd voor de gezamenlijke verjaardag van mijn Vader en ik. Vele vrienden en familie kwamen en maakten dat het een gezellige en geslaagde verjaardag werd. We werden overladen met mooie cadeaus (waarvoor ik zeer dankbaar ben) . Voor degene die toch wat later kwamen was er nog een borrel bij ons thuis. Het zou mooi zijn als dit een traditie wordt om eens in de twee jaar mijn verjaardag samen met mijn vader te vieren, in officiële kledij!
Dan brak inmiddels al de laatste week van ons verblijf aan. Deze was nog erg druk. Maandag brachten we een bezoek aan Den Haag. Hier bezochten we Scheveningen (het strand), en om maar gelijk heel Nederland te laten zien hebben we een bezoek aan Madurodam gebracht. In de middag was het plan om naar het Vredespaleis te gaan om een Internationale rechtszitting bij te wonen van een geschil over een stukje water tussen Peru en Chili. Helaas waren alle plaatsen al bezet en konden we niet meer naar binnen. Natuurlijk mocht een klein bezoek aan het Binnenhof niet ontbreken. Savonds hebben we een heerlijk diner gehad bij Bart en Rian. Dit blijft toch een gemiddeld lange familie, en als kleine Peruaan heb je dan moeite om je jas op te hangen. Maar gelukkig kon ze gebruik maken van het haakje voor mijn vader (voormalige haakje van Beppe). Savonds vertrokken we naar Amsterdam waar we hartelijk welkom werden geheten door de buren van mijn ouders. Hier bleven we overnachten, om de volgende dag alle tijd te hebben om een bezoek te brengen aan de hoofdstad. Dinsdag was het dan de dag van Amsterdam, met een wandeling langs het vondelpark, over het museumplein, langs de grachten en uiteindelijk een rondvaart over de Amsterdamse grachten. De bood was gelukkig overdekt en verwarmt en dat was gezien de kou geen luxe. We vervolgden onze weg naar het centrum (de Dam en het Spui). Hier hebben we boeken aangeschaft zodat Jackeline Nederlands kan gaan leren. Ook een klein bezoek aan “the red light district” kon niet ontbreken, met de bijbehorende geur van wiet van de bijbehorende coffee shops. De buren zorgden in de avond voor een oer Hollandse maaltijd die ons weer helemaal warm maakte voor de reis naar Ommen.
Woensdag hadden Peter en Marieke een programma voor ons uitgestippeld. Zo we reisden af naar Apeldoorn. Een prachtige route over de Veluwe (mooi uitzicht) bracht ons naar Kootwijk. Hier konden we ons weer verbazen over dit rare gebouw. In Arnhem genoten we van een biologische lunch met uitzicht op een heuse zwaan. We beklommen (met een lift) de hoogste toren van Arnhem en genoten van een prachtig uitzicht. We keerden terug naar Apeldoorn voor een bijzondere ervaring: Midgetgolf in the dark… Bijzonder was het zeker. Om de dag goed af te sluiten genoten we van een heerlijke pannenkoek. Voor Luca werd het dan toch de hoogste tijd om te gaan slapen, dus voor ons ook tijd om naar huis te gaan naar een zeer geslaagde dag samen met mijn broer en schoonzus!
Het laatste bezoek van onze vakantie brachten we aan de moeder van Marieke, Diny. Dit werd een “vies” bezoekje. Niet om Diny, maar om het programma wat we daarna deden. Door een van haar broers kregen we een rondleiding door een biggenstal. Dat was zeer interessant, want hij vertelde er vrolijk op los. Alleen na een uur in een biggenstal ruik je niet meer bepaald fris. Maar een fixe douchebeurt kon dit oplossen.
Dan was de dag van mijn officiële verjaardag aangebroken. Op traditionele Peruaanse wijze werd ik door mijn ouders om 12 uur snachts toe gezongen met een daar bijbehorend Peruaans liedje en champagne! Een cadeau van Jackeline wat zeer creatief was mocht natuurlijk niet ontbreken. De dag van mijn verjaardag zelf bestond uit het inpakken van onze tassen, maar savonds voelde ik me echt jarig met een heerlijk gourmet en aansluitend de nieuwe film “De wildernis”.
Helaas was de tijd niet langer. Verschillende bezoeken aan meer familie leden en vrienden stonden nog op mijn verlanglijst maar helaas was dat niet meer mogelijk. Een volgende keer zullen zij boven aan de lijst staan om te bezoeken. Ik hoop dat diegenen begrijpen dat het niet mogelijk was hun deze maand te bezoeken.
Zaterdag 1 Februari, status: sterk, vrolijk en opgewekt. Gewicht: 70 kilo.
Dan was toch die dag aangebroken dat alles er op zat, dat je weer terug moest, de dag die zo ver weg leek. Met de tassen volgepakt ging het per trein naar Schiphol. Daar begonnen de problemen helaas. Mensen kunnen tegenwoordig niet meer logisch denken, maar alles moet volgens het computersysteem en het protocol. Dat de koffer van Jackeline 30 kilo woog en mijn backpack 15, en dat dat bij elkaar opgeteld minder was dan 46 begreep men niet. Elke koffer afzonderlijk mocht niet meer zijn dan 23… Dus werd er tijd verloren om nog bagage over te pakken na die van mij. Hierdoor zat er helaas geen bakje koffie meer in samen met mijn familie. Om toekomstige mogelijke problemen te voorkomen hebben we nog tijd gezien om gezamenlijk wat te eten in Schiphol. En dat was maar goed ook. Het vliegtuig naar Madrid vertrok met een vertraging van bijna één uur omdat het vliegtuig niet goed was uitgebalanceerd, koffers moesten verplaatst worden voor een veilige vlucht. Met een kleine vertraging kwamen we uiteindelijk aan in Madrid. Daar hoorde we van een van de stewards dat de vlucht naar Lima de volgende ochtend zou vertrekken. Reden: Esta roto… (vliegtuig is kapot). Dat betekende een herhaling voor mij van een jaar geleden. Weer in nachtje in Madrid slapen. Met bussen werden we naar het hotel gebracht waar we erg lang moesten wachten voordat we een kamer toegewezen kregen. Over de 4 sterren van dit hotel hadden we onze twijfels. Na een zeer korte nacht werden we sochtends vroeg om 4 uur gewekt om snel wat te ontbijten en door de bus weer terug gebracht te worden naar het vliegveld. Om 7.15 vertrok ons vliegtuig uiteindelijk met een vertraging van meer dan 5 uur richting Lima. Gelukkig hadden de mensen van Air Europe onze vlucht naar Cusco reeds omgeboekt want de oorspronkelijke vlucht hadden we natuurlijk gemist. De vlucht naar Lima verliep verder prima, en we genoten dan ook van ons persoonlijke onboard entertainment system. In Lima hadden we genoeg tijd om uitgebreid te lunchen en namen we om 17.30 plaats aan boord van het laatste vliegtuig naar Cusco. Om 19.00 (na een reis van 36 uur) waren we dan eindelijk op de plaats van bestemming. Op het vliegveld werden we opgewacht door de moeder en tante van Jackeline. Met hun gingen per Taxi naar ons appartement waar we snel ons bed opzochten en uitgeput in slaap vielen.
Weer terug zijn in Cusco voelde weer wat raar, maar aan de andere kant ook vertrouwd. Maar toch is het ook weer goed om hier te zijn, samen met familie van Jackeline en je collega’s.
Tot zo ver mijn berichtgeving over mijn maandje Nederland. Het volgende verslag zal eind februari volgen met mijn belevenissen van mijn eerste maandje in Peru.
Bedankt voor jullie interesse, berichtjes, mailtjes en pakketjes. Dat wordt zeer op prijs gesteld en dat zal ook zeker voor de toekomst gelden! Blijf dit doen, want zo hou ik toch nog wat contact met het “thuisfront”.
Tot Februari!
De dag na de verjaardag van Marieke vertrokken we met de trein naar Zeeland. Dan kan Nederland toch groot zijn! Met een kleine omweg over Arnhem, en Tilburg, om Jackeline zo veel mogelijk provincies te laten zien, kwamen we laat in de middag aan in Middelburg. Daar werden we opgepikt door Peter H die ons eerst zijn eigen woonplaats liet zien, Veere, en vervolgens ons naar het miljonairsdorp Vrouwenpolder / Breezand bracht. Na een korte instructie hoe het apparatuur werkte begon onze week die we samen hadden (en ineens voor onszelf moesten zorgen: koken, was etc.) Traditioneel begon deze mini vakantie met een etentje bij de Vietnamees. De rest van de week hebben we kunnen genieten van ons eigen eten, uit eten, het strand, het zeewater (koud). Ook een bezoek aan Middelburg kon natuurlijk niet ontbreken. Jackeline had met veel liefde een echte Peruaanse maaltijd voor me bereid. Dan moest er natuurlijk hier ook nog gefietst worden. Dus laat in de middag van één van de laatste dagen waagden wij om de traditionele fietstocht te ondernemen naar Domburg. Dwars door de duinen (zodat we zo min mogelijk weerstand van de wind hadden, die de hele week koud was) ging het richting Domburg. Daar hebben we kunnen genieten van een prachtige zonsondergang die in de zee verdween. Om ons te verzekeren van voldoende krachten voor de weg terug die zich in het donker zal voltrekken, hebben we ons eerst krachten opgedaan door een grote pizza te eten in een restaurant in Domburg. Door een kleine navigatiefout duurde de terugweg iets langer dan gepland en waren het aantal kilometers toch wat meer. Maar moe, doch voldaan keerden we weer veilig terug naar Breezand.
Vrijdag vergezelden mijn vader en moeder, Peter & Marieke en natuurlijk Luca ons. Voor hun verzorgden we deze eerste avond een heerlijke Peruaanse maaltijd. Luca moest natuurlijk voor de eerste keer kennis maken met het water, en dat verliep traditioneel. Eerst een beetje angst, dan steeds een beetje verder en uiteindelijk met tranen omdat die laatste golf toch net wat hoger was dan zijn laarsje… Maar we hebben allemaal genoten. Luca was zeer moe, en heeft de hele middag geslapen. Daardoor bleven Peter en Marieke en mijn ouders de rest van de middag thuis. Wij wilden van elke seconde gebruik maken, en met de auto heb ik Jackeline de deltawerken van dicht bij laten zien (wat nieuw was voor haar, zoals zo veel dingen…) als ook windmolens. Helaas was het museum Neeltje Jans gesloten en moest Jackeline het doen met gids Thies die uitleg gaf over Nederland en de eeuwige strijd tegen het water. Natuurlijk ook het feit dat de helft van Nederland onder de zeespiegel ligt. Na het bezichtigen van de Oosterschelde kering en de Zeelandbrug, keerden we weer terug om ons te herenigen met de rest van de familie die inmiddels een klein museum hadden bezocht. Inmiddels was het laat in de avond en brachten we in de schemering nog een bezoek aan Westkapelle om een echte zeedijk te bezichtigen en een vuurtoren van dicht bij te bezichtigen. Over de dijk ging het weer terug naar Vrouwenpolder om gezamenlijk de laatste avond te vieren bij de Vietnamees. Zondag zochten we de tropen op in Middelburg, Utropia. Een voormalige garage was omgebouwd tot tropisch paradijs met vooral tropische vogels en vissen en een verdwaalde schildpad. Een bijzondere ervaring met kleine visjes die je een handmassage geven door de dode huidcellen van je hand te eten. Daarnaast grote karpers die uit je hand eten (wat toch wel wat eng kan zijn), papagaaien die praten, prachtige andere tropische vogels en kleine vogeltjes die op je kwamen zitten en die je mocht voeren. Een wel besteedde ochtend. Om Jackeline toch nog wat meer uitleg te geven over waar ons kleine landje groot in is besloten we om een bezoek te brengen aan het watersnoodmuseum. We moesten inmiddels afscheid nemen van Peter en Marieke die weer terug naar Apeldoorn moesten. Maandag keerden we weer terug naar Ommen na een geweldige tijd in Zeeland.
Om toch de verloren tijd met Luca in te halen mochten we nog een dag oppassen op dit wondertje. Het programma voor die dag week niet veel af van dat van de andere oppasdagen, zei het dat we een heel stuk met hem gingen wandelen. Dat was toch net iets te ver voor hem. Zo het laatste stuk werd hij gedragen door Jackeline, en ja 2 km lopen met 14 kilo op je arm is toch niet niks. Luca vond het allemaal wel best en was heerlijk in slaap gevallen. In de middag maakten we van de gelegenheid gebruik om Paleis het Loo te bezoeken en de stallen van dit paleis (voor mij was dit nieuw…).
Door ziekte van Tante Gé werd het bezoek aan Friesland uitgesteld. Vrijdag kwam dan toch eindelijk Groningen aan de beurt. Eerst een lunch in de welbekende drie Gezusters samen met Alexandra. Het centrum verkend en een bezoekje gebracht aan mijn voormalige universiteit Stenden en daar wat oude docenten en andere mensen opgezocht. Toen kregen we het idee om carts uit te proberen. Dat ging prima, het was weer een hele belevenis om dit traject te rijden! En ook Jackeline vond het geweldig! Natuurlijk kon een bezoekje aan de beroemde/beruchte supermarkt AH Meins niet ontbreken. Hier ook weer verscheidene ex collega’s gesproken. Het diner werd verzorgt door Carin. Met haar besloten we na het eten naar het centrum te gaan en daar nog een drankje te doen. Savonds laat keerden we met de laatste trein weer terug na een zeer geslaagde dag.
Tante Gé was inmiddels weer beter, dus was het de beurt aan de provincie Friesland om te bezoeken. Na wat foto’s liet mijn moeder haar geboortegrond zien en reden we door mooie Friese dorpjes en mocht Staveren natuurlijk niet ontbreken. Hier hebben we een bezoek gebracht aan de haven met uitzicht op het IJsselmeer en een bezoek aan de begraafplaats waar mijn pake en beppe liggen.
Zondag was het dan tijd voor de gezamenlijke verjaardag van mijn Vader en ik. Vele vrienden en familie kwamen en maakten dat het een gezellige en geslaagde verjaardag werd. We werden overladen met mooie cadeaus (waarvoor ik zeer dankbaar ben) . Voor degene die toch wat later kwamen was er nog een borrel bij ons thuis. Het zou mooi zijn als dit een traditie wordt om eens in de twee jaar mijn verjaardag samen met mijn vader te vieren, in officiële kledij!
Dan brak inmiddels al de laatste week van ons verblijf aan. Deze was nog erg druk. Maandag brachten we een bezoek aan Den Haag. Hier bezochten we Scheveningen (het strand), en om maar gelijk heel Nederland te laten zien hebben we een bezoek aan Madurodam gebracht. In de middag was het plan om naar het Vredespaleis te gaan om een Internationale rechtszitting bij te wonen van een geschil over een stukje water tussen Peru en Chili. Helaas waren alle plaatsen al bezet en konden we niet meer naar binnen. Natuurlijk mocht een klein bezoek aan het Binnenhof niet ontbreken. Savonds hebben we een heerlijk diner gehad bij Bart en Rian. Dit blijft toch een gemiddeld lange familie, en als kleine Peruaan heb je dan moeite om je jas op te hangen. Maar gelukkig kon ze gebruik maken van het haakje voor mijn vader (voormalige haakje van Beppe). Savonds vertrokken we naar Amsterdam waar we hartelijk welkom werden geheten door de buren van mijn ouders. Hier bleven we overnachten, om de volgende dag alle tijd te hebben om een bezoek te brengen aan de hoofdstad. Dinsdag was het dan de dag van Amsterdam, met een wandeling langs het vondelpark, over het museumplein, langs de grachten en uiteindelijk een rondvaart over de Amsterdamse grachten. De bood was gelukkig overdekt en verwarmt en dat was gezien de kou geen luxe. We vervolgden onze weg naar het centrum (de Dam en het Spui). Hier hebben we boeken aangeschaft zodat Jackeline Nederlands kan gaan leren. Ook een klein bezoek aan “the red light district” kon niet ontbreken, met de bijbehorende geur van wiet van de bijbehorende coffee shops. De buren zorgden in de avond voor een oer Hollandse maaltijd die ons weer helemaal warm maakte voor de reis naar Ommen.
Woensdag hadden Peter en Marieke een programma voor ons uitgestippeld. Zo we reisden af naar Apeldoorn. Een prachtige route over de Veluwe (mooi uitzicht) bracht ons naar Kootwijk. Hier konden we ons weer verbazen over dit rare gebouw. In Arnhem genoten we van een biologische lunch met uitzicht op een heuse zwaan. We beklommen (met een lift) de hoogste toren van Arnhem en genoten van een prachtig uitzicht. We keerden terug naar Apeldoorn voor een bijzondere ervaring: Midgetgolf in the dark… Bijzonder was het zeker. Om de dag goed af te sluiten genoten we van een heerlijke pannenkoek. Voor Luca werd het dan toch de hoogste tijd om te gaan slapen, dus voor ons ook tijd om naar huis te gaan naar een zeer geslaagde dag samen met mijn broer en schoonzus!
Het laatste bezoek van onze vakantie brachten we aan de moeder van Marieke, Diny. Dit werd een “vies” bezoekje. Niet om Diny, maar om het programma wat we daarna deden. Door een van haar broers kregen we een rondleiding door een biggenstal. Dat was zeer interessant, want hij vertelde er vrolijk op los. Alleen na een uur in een biggenstal ruik je niet meer bepaald fris. Maar een fixe douchebeurt kon dit oplossen.
Dan was de dag van mijn officiële verjaardag aangebroken. Op traditionele Peruaanse wijze werd ik door mijn ouders om 12 uur snachts toe gezongen met een daar bijbehorend Peruaans liedje en champagne! Een cadeau van Jackeline wat zeer creatief was mocht natuurlijk niet ontbreken. De dag van mijn verjaardag zelf bestond uit het inpakken van onze tassen, maar savonds voelde ik me echt jarig met een heerlijk gourmet en aansluitend de nieuwe film “De wildernis”.
Helaas was de tijd niet langer. Verschillende bezoeken aan meer familie leden en vrienden stonden nog op mijn verlanglijst maar helaas was dat niet meer mogelijk. Een volgende keer zullen zij boven aan de lijst staan om te bezoeken. Ik hoop dat diegenen begrijpen dat het niet mogelijk was hun deze maand te bezoeken.
Zaterdag 1 Februari, status: sterk, vrolijk en opgewekt. Gewicht: 70 kilo.
Dan was toch die dag aangebroken dat alles er op zat, dat je weer terug moest, de dag die zo ver weg leek. Met de tassen volgepakt ging het per trein naar Schiphol. Daar begonnen de problemen helaas. Mensen kunnen tegenwoordig niet meer logisch denken, maar alles moet volgens het computersysteem en het protocol. Dat de koffer van Jackeline 30 kilo woog en mijn backpack 15, en dat dat bij elkaar opgeteld minder was dan 46 begreep men niet. Elke koffer afzonderlijk mocht niet meer zijn dan 23… Dus werd er tijd verloren om nog bagage over te pakken na die van mij. Hierdoor zat er helaas geen bakje koffie meer in samen met mijn familie. Om toekomstige mogelijke problemen te voorkomen hebben we nog tijd gezien om gezamenlijk wat te eten in Schiphol. En dat was maar goed ook. Het vliegtuig naar Madrid vertrok met een vertraging van bijna één uur omdat het vliegtuig niet goed was uitgebalanceerd, koffers moesten verplaatst worden voor een veilige vlucht. Met een kleine vertraging kwamen we uiteindelijk aan in Madrid. Daar hoorde we van een van de stewards dat de vlucht naar Lima de volgende ochtend zou vertrekken. Reden: Esta roto… (vliegtuig is kapot). Dat betekende een herhaling voor mij van een jaar geleden. Weer in nachtje in Madrid slapen. Met bussen werden we naar het hotel gebracht waar we erg lang moesten wachten voordat we een kamer toegewezen kregen. Over de 4 sterren van dit hotel hadden we onze twijfels. Na een zeer korte nacht werden we sochtends vroeg om 4 uur gewekt om snel wat te ontbijten en door de bus weer terug gebracht te worden naar het vliegveld. Om 7.15 vertrok ons vliegtuig uiteindelijk met een vertraging van meer dan 5 uur richting Lima. Gelukkig hadden de mensen van Air Europe onze vlucht naar Cusco reeds omgeboekt want de oorspronkelijke vlucht hadden we natuurlijk gemist. De vlucht naar Lima verliep verder prima, en we genoten dan ook van ons persoonlijke onboard entertainment system. In Lima hadden we genoeg tijd om uitgebreid te lunchen en namen we om 17.30 plaats aan boord van het laatste vliegtuig naar Cusco. Om 19.00 (na een reis van 36 uur) waren we dan eindelijk op de plaats van bestemming. Op het vliegveld werden we opgewacht door de moeder en tante van Jackeline. Met hun gingen per Taxi naar ons appartement waar we snel ons bed opzochten en uitgeput in slaap vielen.
Weer terug zijn in Cusco voelde weer wat raar, maar aan de andere kant ook vertrouwd. Maar toch is het ook weer goed om hier te zijn, samen met familie van Jackeline en je collega’s.
Tot zo ver mijn berichtgeving over mijn maandje Nederland. Het volgende verslag zal eind februari volgen met mijn belevenissen van mijn eerste maandje in Peru.
Bedankt voor jullie interesse, berichtjes, mailtjes en pakketjes. Dat wordt zeer op prijs gesteld en dat zal ook zeker voor de toekomst gelden! Blijf dit doen, want zo hou ik toch nog wat contact met het “thuisfront”.
Tot Februari!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
