Puno

Puno, Eilanden, Camera

Zaterdagochtend half 5, het is nog donker, met enige tegenzin kruip je je bed uit. Het is slecht 4,5 uur geleden dat je je bed in dook, dit door een zeer gezellige avond die eraan vooraf ging. Iets later dan oorspronkelijk gepland ging een zeer gemengd gezelschap op weg naar Puno. Aan boord van auto van Eddie (de vader van het gastgezin) 4 mensen van het huis, een broer van Eddie, een vrouw met kind (haar relatie met de familie is nog enigszins onduidelijk), vader en moeder en 1 zoon. Kunnen er 10 mensen in 1 auto… ja, zolang je niet let op westerse veiligheidsvoorschriften is dat zeker mogelijk. Om 8 uur stopten we voor een kleine lunch bij één van de vele bergplaatsjes. Bij de 3300 meter die we inmiddels gewend waren kwamen er nog eens 1000 meter bij. Iets voorbij de pas van 4300 meter hoogte brachten we een bezoek aan de kleinste warmwatervulkaan. Met zijn tienen hebben we een half uur lang heerlijk kunnen baden in zeer warm water. De tocht ging verder langs besneeuwde bergen en kleine dorpjes. Rond een uur of 1 kwamen we door een dorpje waar “schaap” de specialiteit is. Uit een grote katoenenzak toverde een Peruaanse mevrouw (naar men zegge) heerlijk schapenvlees begeleid met 2 gepofte aardappels. In Juliaca was het enigszins druk waardoor we een wat alternatieve route moesten nemen. Deze weg had erg veel overeenkomsten met een Surinaamse bauxietweg tijdens regentijd… Rond drie uur kwamen we dan toch veilig in Puno aan. Daar hebben we de rest van de middag kunnen uitrusten in ons hotel van de lange reis. Die avond was het de bedoeling om te kijken naar een soort oefen optreden van verschillende dansclubs uit heel Peru. De moeder van mijn gastgezin en Mady (meisje uit Nederland) moesten samen met nog heel wat anderen Cusco vertegenwoordigen. Als blanke kreeg ik de eer om het vaandel te dragen en voorop te lopen. Deze avond was alleen niet echt georganiseerd wat resulteerde is complete chaos. Dansgroepen die doorelkaar heen liepen, het niet kunnen invoegen/ritsen. Toch was het een spektakel om te zien. Om 23.00 heb ik mijn taak aan iemand anders overgedragen want de volgende dag moesten we al weer vroeg ons bed uit.

Om 7 uur gingen Pauline en ik naar de haven van Puno. Na een vluchtig ontbijt aldaar gingen we aan boord van een klein schip dat ons naar Uros bracht. Uros zijn drijvende eilanden, gemaakt van riet. Bizar om te zien en om op te lopen (het deinst). Alles is van riet, hun boten, het eiland en de huizen op het eiland. Op het eiland kregen we een demonstratie hoe zo’n eiland ontstond. Zeer bijzonder om te zien. De boot ging verder naar het eiland Amantani. Hier werden we opgewacht door ons gastgezin in prachtige klederdracht. Het huis van ons gastgezin lag op een schitterende locatie, waarvan je een zeer mooi uitzicht had op het Titicacameer. Na een heerlijke lunch gingen we samen met de man des huizes er op uit. We beklommen een berg waar bovenop nog resten van een Inca tempel te zien waren. Echter het uitzicht vanaf deze berg was interessanter en fenomenaal (het weer was zeer goed). Die avond brak er tijdens het diner een grote onweersbui los. Heerlijk hoe we die dag de pure cultuur konden opsnuiven en ervaren doordat we in een huis van oorspronkelijke bewoners mochten slapen. Uitslapen zat er nog steeds niet bij, om 8 uur vertrok onze boot die ons naar het eiland Taquile bracht. Daar wachtte ons een onaangename verassing: 500 treden bergopwaarts… Nou is dat, zal je zeggen prima te doen, maar vergeet niet dat het meer op een hoogte ligt van 4000 meter, en elke stap omhoog 4 keer zo zwaar is als in Nederland. Maar met vereende krachten lukte het ons toch om boven te komen. Naar een kort bezoek aan het centrale plein kwam toch wel een zeker hoogtepunt: genieten van de heerlijkste vis met een uitzicht dat niet te beschrijven valt, zo mooi. Rond half 3 werden we weer netjes afgeleverd in Puno. Het grote feest was inmiddels al begonnen.

Puno is even het middelpunt van Peru. De staatstelevisie en elke regionale omroep zijn aanwezig. Elke stad is vertegenwoordigd door een dans club en een band. Vanaf 1 uur smiddags tot en met 6 uur sochtends de volgende dag wordt er onafgebroken gedanst. Puno is gekkenhuis op dat moment. Lopend kom je al moeilijk op je plaats van bestemming, laat staan met een taxi. Daarnaast heb je de kans om onderweg bespoten te worden met een soort douche schuim: een traditie. De temperatuur komt ondanks de hoogte, toch zeker in de buurt van de 25 graden. En als je dan in een echt apen kostuum moet dansen (8 uur lang) dan heb je toch wel respect voor deze jongens en meisjes. Wij sloten ons aan bij Cusco. Naar lang wachten mocht onze stad dan toch eindelijk beginnen met dansen. Na een fixe hagelbui stelden de dansers zich op: Vooraan de Matcha’s, 6 vrouwen (waaronder onze huisgenoot) die samen dansten met de mannen. Daarachter de band en als laatste de vrouwen. Hoe hou je het vol om 8 uur achter elkaar te dansen? Drank, heel veel drank… Het feest is officieel van de heilige maagd Candalaria, maar het is meer een dans en drink festijn geworden. Dat duizenden mensen zich 8 uur achter elkaar afmatten (vrijwillig) is onvoorstelbaar maar schitterend om mee te maken. Ik kon er voor zorgen dat onze stad bleef dansen door ze te voorzien van cola-rum. Wat een feest. Helaas had het feest voor mij een wat zure afloop: in de mensen massa heeft iemand de kans gezien om mij te ontdoen van mijn camera… Dit betekend helaas ook dat jullie voorlopig nog even moeten wachten op de foto’s.

Dinsdag was het de verjaardag van Lily (de huismoeder). Dit hebben we gevierd door bij de Peruaanse Mac Donalds (Bambo’s) te gaan lunchen. Onder dit restaurant bevond zich een enorme supermarkt waar ik zowaar Nutella heb gevonden. 3 mensen van de 10 waarmee we gekomen waren vervolgden hun eigen weg. 2 van de 3 plaatsen werden inmiddels ingenomen door vriendinnen (danseressen) van Lily. Pas om 15.00 uur begonnen we aan de terugtocht. Ook deze was eveneens schitterend en verliep enigszins vlekkeloos totdat het donker werd. Doordat de lichten van de auto verkeerd stonden afgesteld, seinde elke tegenligger met zijn grote licht wat niet echt prettig was voor je ogen en waardoor Eddie ook weinig meer kon zien. Maar ondanks dit alles kwamen we rond 9 uur weer veilig in Cusco aan. Hier hebben we bij de buren nog kunnen genieten van kip met patat (nee, geen appelmoes). Moe en voldaan konden we daarna gaan slapen met de verschillende gebeurtenissen van dit weekend nog vers op je netvlies.

Change is the law of life, and those that look only to the past or the present are certain to miss the future…. Wordt vervolgd.