Thies de Boer

Lieve vrienden en familie,

Mijn Spaanse lessen zitten er al weer op. Ik ben afgestudeerd met het niveau van "intermedio medio". Een niveau wat ik zelf iets te hoog vind, maar er toch zeker heel content mee ben.

Waar waren wij gebleven, de weken na Puno. Lily hield op de eerste donderdag na Puno nog een feestje hier in het huis. Dit gaat toch wat anders dan in Nederland. Het is niet de gewoonte om cadeautjes voor de jarige mee te brengen en iedereen legt een vast bedrag in waar uiteindelijk voor iedereen drank en hapjes van wordt gekocht. Een zeer gezellige avond die voor herhaling vatbaar was.

De klassamenstelling was in de eerste week na Puno iets aangepast, Samen met een Nederlands meisje en een Braziliaanse volgden we voortaan de Spaanse lessen. Dat laatste maakte de verwarring alleen maar groter door mijn reeds aanwezige Portugese kennis. Maar dit maakte de lessen ook wel zeer vermakelijk. De lessen worden daarnaast ook verrijkt met leuke Spaanse liedjes en korte filmpjes van Pixar.
De weekenden verliepen rustig en bestonden uit bezoekjes van de supermarkt en pakketjes ophalen en aangifte doen.
De postbode is hier inmiddels wakker geworden en heeft in een keer alle post afgeleverd, dus voor de mensen die nog enigszins achterdochtig waren of het wel zou werken: de post komt aan, zei het wel 3 tot 6 weken later. Daarnaast hebben mijn ouders mij verblijd met de aanlevering van hagelslag. Een pakketje ophalen in Peru, dat is belevenis opzich. Gelukkig had ik die dag een tolk bij me die enigszins duidelijk kon maken wat de bedoeling was. Door een zeer smal gangetje waar hier en daar post lag kwamen we in een klein hokje dat vol lag met pakjes. Een chagrijnige meneer vroeg mij om het papiertje (wat ik wonder boven wonder thuis had gevonden, we hebben namelijk geen brievenbus) en verzocht me even te wachten. Toen diende het volgende probleem zich aan: het paspoort, dat had ik niet bij me. Wel een ID, mijn rijbewijs en mijn bankpas. De combinatie van deze drie was voldoende. Verheugd mocht ik mijn pakje in ontvangst nemen.
Dan aangifte doen: ook een vak apart. Ook hier was ik blij dat ik een Spaans sprekend persoon bij me had. Ik moest mijn hele verhaal doen waar en hoe mijn camera was gestolen. De dienstdoende agent schreef dit alles in een schrift, daarbij gebruikmakend van de volledige breedte van het schrift (niet in het midden ophouden en doorgaan op de volgende regel, maar na het nietje verder gaan). Toen mijn hele verhaal op papier stond moest ik mijn paspoort nummer er bij zetten, mijn naam, handtekening en mijn vingerafdruk. Daar was het nog niet mee klaar. Ik moest als belasting voor dit zware werk 12 soles betalen bij de Nationale Bank. Een half uur in de rij gaan staan en vervolgens netjes het bedrag betalen. Dan weer terug naar het politie bureau. Daar leven je het betalingsbewijs netjes in, wacht vervolgens een halfuurtje, en krijgt uiteindelijk je bewijs van aangifte.

Het leven begint hier inmiddels al normaal te worden en ik moet dan ook hard nadenken wat ik jullie kan vertellen: Een “triangellist” die voor de vuilniswagen uitloopt om mensen te waarschuwen om hun vuilnis te brengen. Happy hour bij verschillende barretjes, 2 mojito’s voor de prijs van 1. Heerlijke verscheidene gerechten bij verschillende restaurants. Of met Eddie Picarones (soort deegballen) eten bij het beste tentje van Cusco. Vroeger schijnt Eddie een boekwinkel gehad te hebben waar hij nu nog heel veel boeken van over heeft. Zo nu en dan brengt hij weer eens een hele stapel naar een paar boekwinkeltjes in Cusco en verkoopt deze voor behoorlijk wat geld. De dokter des huizes is inmiddels vertrokken, zo ook een Fins meisje wat ons de laatste avond heeft getrakteerd op een zeer smakelijk Fins gerecht. Ook ik heb mijn kookkunsten mogen laten zien door het huis hier te trakteren op heerlijke Nederlandse pannenkoeken. Ook hier vallen deze weer goed in de smaak.

Het laatste weekend zijn we met het gezin naar het zwembad in Pisac geweest. Zondag vroeg zouden we om 10.00 vertrekken. Tel daar 4 uur bij op en je hebt de oorspronkelijke vertrektijd. Via een mooi bochtige weg en over een pas van 3800 meter bereikten we rond een uur of 3 het dorpje Pisac. Hier hebben we heerlijk gezwommen met het hele gezin in een Europees groot zwembad met heel koud water. Savonds konden we genieten van de lekkerste pizza van Cusco.

Komende week begin ik met mijn vrijwilligerswerk in het weeshuis. Ik ben zeer benieuwd wat ik daar allemaal aantref en hoe het mij daar zal bevallen.

Tot slot nog een algemene mededeling: Ik ben weer bereikbaar op mijn Nederlandse mobiele nummer: 0617014125. Samen met Medy (Nederlands meisje dat in Puno heeft gedanst) heb ik een telefoontje gekocht op de zwarte markt, wat het totaal aantal telefoons nu op 4 brengt (waarvan er 2 hier niet werken) Smsjes worden ontvangen, gelezen en zelfs op gereageerd.

De kans wordt met de dag groter dat ik hier nog wel een tijdje zit, dit doordat bepaalde aspecten van het leven hier aan grote veranderingen onderhevig zijn (wordt vervolgd).