Holland

Lieve vrienden en familie,

Ik begin met te zeggen dat ik inmiddels weer veilig terug ben in Cusco! Het was me weer een reis, daarover later meer details. Laten we beginnen met een verslag van de maand Januari. Een vakantie in Nederland, mijn eerste die vanuit het buitenland werd begonnen.

Maandag 30 december, status: zwak. Gewicht: 62 kilo

Ongeruste ouders maakten deze dag gelijk een afspraak met de dokter, die 2 weken later concludeerde dat met mijn bloed zowel als met mijn ontlasting niks mis was. Dat het vooral de hoogte was die had gezorgd voor een gewichtsverlies van meer dan 10 kilo. Dit zorgde voor opluchting maar toch ook voor zorgen voor een nog altijd onbepaalde terugkeer naar Cusco.
Een bezoek aan de tandarts was ook nodig, deze had zowaar 2 gaatjes ontdekt die later in Januari netjes werden gevuld. Voor Jackeline was dit een hele belevenis om bij een moderne tandarts te zijn (zoals zo veel dingen …)

We begonnen rustig aan met het bezichtigen van Ommen en omgeving.
Na toch 3 maanden van geen oefening werd dan toch voorzichtig geprobeerd of een kleine fietstocht mogelijk was. Na enige oefening en wat aanpassingen aan de fiets werd het aangedurfd om een kleine fietstocht te maken. Er werd een bezoek gebracht aan Steile Oever en het Gietemerkerk bruggetje.
De volgende dagen werd de directe omgeving verkent/ontdekt. Ik liet Jackeline omliggende plaatsen zien als wel bezienswaardigheden, zoals Den Ham, Vroomshoop en natuurlijk Beerzerveld en het oude huis. Daarnaast nog Hardenberg, mijn oude middelbare school en weer terug naar Ommen. Daarnaast natuurlijk een bezoek gebracht aan kasteel Het Eerde, het Laar en de molen waar mijn moeder werkt.
Het werd natuurlijk al snel oud en nieuw. Die avond hebben we op traditionele wijze doorgebracht. Oud Hollandse oliebollen met appelflappen en om 12 uur mooi vuurwerk gevolgd door een heerlijke maaltijd. Het vuurwerk in Cusco met kerst was meer...
Nieuwjaarsdag bestond uit de kennismaking van het carbid schieten, hard, maar toch ook leuk. In de middag een Nieuwjaarswandeling naar de toren van de Besthemerberg.

Hoewel de aanmeldingsregels per 1 januari versoepeld werden omtrent Peruanen die een bezoek brengen aan Nederland moesten wij toch nog, omdat Jackeline onder de oude regeling viel, ons melden bij de vreemdelingen politie in Zwolle. Met de nodige documenten reisden wij af naar het mooie Zwolle waar we vrij snel het desbetreffende document kregen die nog een pagina in beslag nam van het paspoort van Jackeline. En een formulier met die we bij het verlaten van het land moesten overhandigen aan de Marechaussee op Schiphol. De achterliggende gedachte van deze extra stikker is ons tot op heden nog wat onduidelijk, maar dit gaf ons wel een mooi excuus om de stad Zwolle een bezoek te brengen. Voor Jackeline de eerste keer (zoals zo veel dingen…) dat ze met een (echte) trein reed, wat zeer goed beviel!

Na amper een week in Nederland konden we onze tassen alweer inpakken en ging het door Duitsland richting het zuiden naar Frankrijk naar Wout en Jacqueline. Als altijd hebben zij ons gastvrij ontvangen met verrukkelijk eten en een uitstekend programma!
Iets wat je als Nederlander niet voor kunt stellen van iemand die zijn hele leven op 3300 meter heeft gewoond, maar toch waar is, is dat Jackeline nog nooit in haar leven sneeuw in het echt had gezien of gevoeld. Op slechts een kleine afstand bevind zich de berg de Grand Ballon die momenteel besneeuwd was (en dan spreken we slechts over de helft, 1500 meter). De eerste 1300 meter ging comfortabel met een verwarmde auto, wat wat minder comfortabel werd door de sneeuw op weg. Bij het uitstappen van de auto had Jackeline dan haar eerste ervaring met sneeuw wat voor hilarische taferelen zorgde en het duurde dan ook niet lang voordat de eerste sneeuwballen door de lucht vlogen. Met Wout waagden we ons dan aan de klim naar de top van de Grand Ballon. Deze werd vermoeilijkt door een harde wind die onze gezichten omtoverde in ijsjes. Maar met vereende krachten kwamen we op de top aan en hadden we tussen de wolken door een prachtig uitzicht. Bergafwaarts ging makkelijker, zei het wel dat we soms tot onze knieën wegzakten in de sneeuw. Een warme chocolade melk was dan ook een welkome bekroning op dit koude avontuur. Het ging snel bergafwaarts naar een plaatsje dicht bij de Rijn. Hier hebben we als lunch onbeperkt fish and chips kunnen eten, heerlijk! Met de magen tot aan de nok toe gevuld brachten we een bezoek aan het centrum van dit stadje en dan vooral de zeer grote kerk die je al van verre kunt zien. Om er voor te zorgen dat Jackeline zo veel mogelijk landen aan haar lijst kon toevoegen staken we zondag natuurlijk de grens naar Zwitserland over om wat Ramseier (de beste appelsap van de wereld) in te slaan en de stad Bazel een bezoekje te brengen. Het weer was wat koud en druilerig, dus hebben we een uitgebreid bezoek gebracht aan de kerk van Bazel. Na een heerlijke lunch gingen Jackeline en ik voor een ritje met de tram (een fenomeen dat voor haar compleet nieuw was, als zoveel dingen). In het station van Bazel de grens met Duitsland overgestoken en wat treinen op de foto gezet. Twee flessen Ramseier ingeslagen en weer terug naar Mulhouse. In de avond een wandeling gemaakt in het achter gebied van Riedesheim. Wel met de vervelende bijwerking dat onze schoenen behoorlijk onder de klei zaten en daar thuis een hogedrukspuit aan te pas moest komen om deze schoon te maken.

De eerste week was inmiddels al weer voorbij, ikzelf was alweer helemaal gewend. Het wennen gaat sneller en wordt normaler dat je ineens weer in een totaal ander land bent. De eerste keer bij terugkomst uit India had ik meer dan een maand nodig om hier weer te wennen, nu was 1 week voldoende. Is dat zorgwekkend? Nee, je wordt meer en meer een wereldburger en je leert je aanpassen aan elke situatie en omgeving, en je leert dit te doen zonder enige problemen (zolang er maar pindakaas en hagelslag aanwezig is).

De tweede week in Ommen bestond vooral uit het kopen van souvenirs voor het “thuisfront” en hier en daar de bestaande garderobe verversen. Daarnaast werd er nog een bezoekje aan Apeldoorn gebracht om samen met mijn moeder op Luca te passen. Geweldig dagje, die bestond uit heel veel spelen met Luca, een kleine wandeling met Luca en een bezoek aan het centrum van Apeldoorn.
Zaterdag werd de verjaardag van Marieke gevierd. “Wat een saaie boel”, geen luide muziek, geen gedans, alleen maar praten… Ondanks dit alleen maar praten, was het gezellig om veel mensen weer terug te zien en verhalen te vertellen uit een land hier ver vandaan. Ook Jackeline was een attractie met haar mooie haar en de nieuwsgierigheid van andere mensen om met een heuse Peruaan te praten. Ook Luca hielt de feeststemming erin en had de aandacht van elk persoon, zolang deze een bril droeg… Een jongen die je vooral van Skype kent, wordt groot en zwaar en weet zich prima te redden in de Nederlandse samenleving. Weet jou en je vriendin bij naam te noemen en praat er lustig op los (hoewel er niet altijd wat van te maken valt). Deze jongen, die je nu weer achter je hebt gelaten, maar met foto’s en Skype toch dicht bij blijft.

En zo zat de helft van het verblijf in Nederland er al weer bijna op. Het land waar jij ben groot geworden, wat voor jou normaal is. Elke straat en elke stad, elke tegel en ieder mens zo normaal, dat je soms vergeet dat je daar met iemand bent die een cultuurshock ondergaat. Voor wie alles om haar heen zo totaal anders is dan zij gewend is.