Brazilië

Foto's zeggen meer dan elk woord:

https://picasaweb.google.com/109754558705712643667/Brazilie?authkey=Gv1sRgCNG1vYX_z94k#

Een reiziger is nooit thuis en altijd onderweg. Dat was de afgelopen maand zeker het geval. Brazilië: een land met superlatieven! Het is raar om weer in Nederland te zijn. Ik zeg hier bewust geen thuis, want ik weet momenteel niet waar mijn "thuis" is.

Het lijkt al weer heel lang geleden: 2 juli 2012. In alle vroegte werd ik door taxi Jeff opgehaald. Na nog een vlugge blik om me heen, en mij zelf er van overtuigend dat ik alles bij me had, draaide ik mijn kamer voor het laatst op slot en nam ik plaats naast Jeff. Nadat we Eef hadden opgepikt ging het zuidwaarts. Mist mee maken in Suriname kun je ook aan het lijstje van je ervaringen toe voegen, iets wat de rit nog wel spannend maakte. Zanderij International Airport: Daar waar het 5 maanden geleden allemaal begon, houd het nu op. Op het feit na dat het grondpersoneel niet wist wat ze aan moesten met onze uitgeprinte e-ticket ("dan scheur ik er maar een stukje vanaf") verliep de reis naar Belém prima. Onderweg hebben we nog kunnen genieten van de eindeloze broccoli. Eenmaal geland in Belém merk je al gelijk dat je in een totaal andere wereld bent. "Een wereld die wat voorstelt". Hoge gebouwen en echte snelwegen, iets wat je de afgelopen maanden niet hebt gezien. Nadat we het uiteindelijk toch voorelkaar hadden gekregen om Reas (Braziliaans geld) te pinnen hadden we uitgebreid de tijd om het vliegveld te inspecteren. Savonds vervolgden we onze reis en vlogen we naar Fortaleza. Na een woeste taxirit werden we bij het busstation afgezet. We namen plaats in een comfortabele bus. De rit naar Natal was alleen minder comfortabel... De airco stond op standje diepvries waardoor we niet echt in slaap vielen. Eenmaal in Natal bracht een taxi ons naar ons (letterlijk en figuurlijk) kasteeltje! Achteraf gezien een van de beste HI Hostels die we hebben gehad.

Omdat we allebei behoorlijk moe waren van de reis besloten we om de ochtend bij te slapen. Smiddags trokken we dan Natal in. Natal is een stad waar 400 dagen per jaar zon is. Alleen waren wij daar op de 401ste dag... Dus met windkracht 10 en wat regen (tikkeltje overdreven) liepen we langs het strand op weg naar het fort van Natal. De zon kwam er inmiddels door, en met een behoorlijk wind en prachtig uitzicht droogden we onze kleren op het dak van het fort. De bedoeling was om de rest van de middag de binnenstad van Natal nog te bezichtigen. Dit liep alleen wat anders dan gepland door een buschauffeur die ons niet helemaal begreep. Hierdoor kregen we wel een rondrit door een groot deel van Natal. De volgende dag stond toch wel een van de spectaculairste activiteiten op de planning: buggy tocht door de duinen! Smorgens werden Eef en ik, samen met een Belg (Jiji) en een Australiër opgehaald en ging het noordwaarts naar de hoge duinen van Natal. Met hoge snelheden scheurden wij (samen met nog 200 andere buggy's...) door dit prachtige duinlandschap. Onderweg stopten we regelmatig voor spectaculaire activiteiten als kameel rijden en grote glijbanen. De buggy rit was voor ons spectaculair genoeg dus geen van ons heeft deelgenomen aan deze activiteiten. De gids wist onderweg mooie foto's van het uitgestrekte duinlandschap te maken. Met een klein bootje (eigenlijk gewoon een plank) werden we tweemaal de rivier over gezet. Voor de plaatselijke bevolking moeten al deze buggy's, die behoorlijk wat geluid maken, toch minder prettig zijn. Want we raceten ook door een aantal dorpjes. Na een heerlijke lunch met uitzicht op zee, scheurden we over het stand weer terug naar Natal. Inmiddels hadden we besloten dat we het te duur vonden om naar de het tropisch eiland bij de kust van Natal te gaan.

De volgende morgen vertrokken we dan ook eerder dan gepland richting Recife. Jiji (de Belg) had zich bij ons aangesloten wat niet alleen heel gezellig was, maar daarnaast ook nog heel handig omdat zij Portugees kon. Bewapend met een dikke trui stapten we in de bus richting Recife. Toen we daar in de middag aankwamen in deze miljoenen stad hebben we genoten van het mooie weer door langs de boulevard te lopen. Onderweg hebben we informatie opgevraagd voor de komende dagen. Op onze eerste dag in Recife zijn we met een aantal Portugezen uit het hostel mee gegaan naar Olinda. Een oude barokke stad die zijn sfeer nog heeft behouden. Schitterend om hier door heen te lopen en alle kerkjes en oude gebouwen te bezichtigen. Olinda is op een heuvel gebouwd. Vanaf deze heuvel had je een prachtig uitzicht over de skyline van Recife. Het slenteren door steden maakt moe. De volgende dag was dan ook een rustige. Met een busje gingen we naar een dorpje ten zuiden van Recife. Daar hebben we heerlijk aan het tropische strand gelegen, tropische vissen gezien en genoten van heerlijk eten. Op onze laatste dag in Recife hebben we het oude stadscentrum bezocht. Ook deze oude gebouwen waren weer fascinerend om te zien. Savonds begonnen we aan onze langste busreis: 15 uur. De bus bracht ons naar Salvador.

In de ochtend kwamen we daar aan en omdat we redelijk geslapen hadden in de bus trokken we gelijk de (wederom) schitterende oude binnenstad in. Salvador is de stad van de Afrikanen. Op straat kon je dat dan ook goed zien. Ik waande mij weer even in dat andere schitterende continent. Op straat werd er volop gedanst en muziek gemaakt. Savonds gegeten bij een restaurant waar gewogen wordt. Dit houd in dat je zoveel als je wilt kunt opscheppen en uiteindelijk een vast bedrag per kilo moet bepalen. Dit concept is tijdens de vakantie meerdere malen herhaalt, de ene keer was het meer succesvol dan de andere. Helaas werd hier het eerste geplande ritje met een oud trammetje mij door de neus geboord omdat deze al een tijdje kapot was. Daar stond tegenover dat ik slechts voor 15 reas cent met een lift van boven naar beneden kon. Voor 15 cent ging ik ook weer omhoog omdat daar toch wel het meeste te zien was. De tweede dag viel letterlijk in het water. Wat ons de kans gaf om de verdere reis te plannen. Bij een plaatselijk reisbureau hebben we besloten om niet meer naar Brasilia te gaan. De mensen die we tegen waren gekomen vertelden ons allemaal dat het geen mooie stad was. De tijd die we daarvan overhielden zouden we in RIO gebruiken. Met bussen hadden we het intussen wel gehad en vliegen bleek uiteindelijk nog goedkoper te zijn. Dus bij dit reisbureau hebben we de vluchten naar Rio en Foz do Iguazu geboekt. Bij een ander reisbureau hadden we ons volgende punt op het programma geboekt: chapa diamantina. Kortom, een zeer nuttig dagje waarop we veel hebben kunnen regelen. Het slapen in HI hostels bevalt tot nu toe prima. Zo lang er geen snurkende persoon op je slaapzaal ligt heb je over het algemeen een prima nachtrust.

Salvador lieten wij achter ons het was eindelijk eens tijd om de schitterende natuur die Brazilië heeft, te bezichtigen. Met een bus ging het 250km landinwaarts waar we uitstapten in Lencois. Hier werden we opgewacht door onze gids. De gids bracht ons met een klein autootje waar we inclusief bagage nog maar net in pasten, naar een schitterend onderkomen! Een klein kamertje voor ons drieën met uitzicht over het kleine stadje Lencois. Samen met Jiji ben ik die middag het stadje ingetrokken en hebben we genoten van de rust en de pure cultuur. Wat is het dan lekker om hier midden in de natuur te zijn en te genieten van de rust. Steden zijn schitterend om te bezichtigen, maar van de drukte in zo'n stad wordt je toch wel een keer zat. Wat dat betreft kwam deze natuurlijke afwisseling precies op tijd. Het weggetje door de stad leed ons ook langs het riviertje waar de vrouwen druk bezig waren met de was. Savonds hebben we heerlijk gegeten op een idyllisch pleintje.
Sochtends stond er een voortreffelijk ontbijt op ons te wachten met veel vers fruit heerlijke andere dingen die vers waren gemaakt door de vrouw van gids. Na dit heerlijke ontbijt gingen we met het kleine autootje het park (Chapa Diamantina) in. Na een schitterende autorit met mooie uitzichten kwamen we aan bij het beginpunt van onze wandeling. De wandeling begon met een pittige klim en vervolgens een lang vlak stuk. Het park staat bekend om zijn tafelbergen, kloven, watervallen en ondergrondse meren. De wandeling bracht ons uiteindelijk bij de hoogste waterval van Brazilië! Ondanks dat het zeer droog was de laatste tijd mocht de waterval er wel wezen (onthoud: we hadden Foz do Iguacu nog niet gezien...) Met de gids die je vast hield aan een been kroop je naar de afgrond om zo een mooie foto te maken van deze waterval. Via hetzelfde pad ging het weer terug naar onze auto. De zon was inmiddels behoorlijk warm dus besloot de gids om onderweg nog bij een mooie andere waterval te stoppen. Hier hebben we heerlijk gezwommen en kunnen genieten van de natuur. Met een behoorlijke snelheid ging het weer richting Lencois omdat de gids ons nog de zonsondergang wou laten zien. Prachtig om te zien.

Na India, Zuid-Afrika en Suriname ben je de gevaren op de weg inmiddels gewend en kijk je er niet meer van op als dingen net goed gaan of als je met snelheden wordt vervoerd die voor westerse begrippen zwaar onverantwoord zijn. Laat staan dat je er nog aan denkt om je gordel om te doen. Toch was er tijdens de terugreis die dag naar Lencois een angstig moment wat zich op de weg afspeelde. De weg van Salvador naar Brasilia is een zeer drukke weg die slechts uit twee banen bestaat. Het aantal vrachtauto's dat hier overheen rijd is enorm. Neem in uw hoofd veel vrachtwagens, verdubbel dit aantal en je hebt een goed beeld van het aantal vrachtwagens dat dagelijks over deze weg rijd. De weg gaat over bergen heen wat ervoor zorgt dat zo'n vrachtwagen bij het naar boven gaat zowat stil staat. De ene vrachtauto is de andere niet en heeft soms een sterkere motor dan zijn voorligger. Als vrachtauto moet je op zo'n helling natuurlijk zo min mogelijk snelheid verliezen. Dus als je als vrachtwagenchauffeur een wat langzamere soortgenoot tegen komt, dan haal je die in. Dat je dit dan net in een bocht doet waar wij net reden waardoor het niet veel scheelde of we waren gesandwitched tussen twee vrachtauto's. Savonds hebben we wederom genoten van heerlijk eten in Lencois werden we getrakteerd op mooie dansen. Van Jiji moesten we helaas afscheid nemen. Zij vervolgde haar eigen weg, wat natuurlijk bijzonder jammer was. Niet alleen voor de gezelligheid toch ook wel om het feit dat wij nu teruggeworpen werden op ons provisorische Portugees was dit na 2 weken met haar te hebben opgetrokken even weer wennen. Eef en ik bleven nog een dagje langer in Lencois en bezochten deze dag een andere, eveneens mooie waterval. De tocht hiernaar toe alsmede de waterval waren weer prachtig alsmede het weer. Savonds hebben we de cultuur van Lencois nog even goed op ons laten inwerken! Helaas moesten we op zaterdagochtend 14 juli dit mooie gebied al weer verlaten. De bus bracht ons weer terug naar Salvador. Van het busstation namen we een dure taxi die ons naar het vliegveld bracht. Nadat we, na enige moeite, toch een hostel in Rio hadden kunnen boeken konden we gerust plaats nemen in ons vliegtuig. Midden in de nacht kwamen we aan in deze grote stad. Het was de dag van de dure taxi ritjes.. maar ja je moet toch naar het Hostel. Moe, en met nog geen enkel besef dat je in de wereldberoemde stad Rio bent val je die avond laat in slaap. De eerste 2 weken zitten erop. Er zouden nog twee prachtige weken volgen.