Guyana

Lieve vrienden en familie,

Jullie zijn gewend van mij dat ik toch minimaal 1 keer per week een verslag schrijf. De afgelopen 3 weken hebben jullie via deze site niks van mij gehoord. Reden: het leven is hier normaal voor mij en mijn verlagen beginnen ook normaal voor jullie te worden. Normaal moet hier niet verward worden met saai, want dat waren de afgelopen drie weken zeker niet. Maar de afgelopen drie weken bestonden uit normale LIO weken waarin geen dingen zijn gebeurd die noemenswaardig zijn voor dit verslag. Met het besef dat ik volgende week rond deze tijd ergens in Natal hoop te zitten begin ik het verslag te schrijven van de afgelopen drie weken. Nou ja, vooral het laatste weekend!

De afgelopen drie weken stonden vooral in het teken van spreekbeurten met onderwerpen die uiteenliepen van schildpadden via de Titanic naar zandvlooien (erg leuk!). Daarnaast ook tussenrapporten die wederom resulteerden in een lach en traan en het zoveelste afscheid van een van je mede studenten. Daarnaast moest ik mijn laatste verslagen en mijn portfolio afronden, hetgeen ook vooral mijn bezigheden in de weekenden bepaalde. Ook ben ik de afgelopen drie weken begonnen om samen met een aantal collega's het Keti-Koti feest te organiseren. Aankomende vrijdag sluit ik mijn LIO periode hier af met dit mooie feest. Daarover in het volgende verslag dus meer. Morgen heb ik mijn eindgesprek, via Skype, en zal mijn LIO stage beoordeeld worden. Ja, en als je dan de afgelopen 3 weken er in een paar zinnen door ramt dan kom je al snel aan bij afgelopen weekend: hetgeen een wat uitgebreidere beschrijving verdient.

Na aardig wat mail contact tussen de firma Rainbowtours en mijzelf ging de reis naar Guyana, ondanks het feit dat er nog 1 persoon te weinig was, toch door het afgelopen weekend. Voor de oplettende lezer, Rainbowtours is dezelfde organisatie met wie mijn ouders en ik naar Nickerie zijn gegaan. Op vrijdagochtend om een schappelijke tijd: 7.30, werd ik door de twee gidsen, Tiana en haar man André, van huis af opgehaald. De ouders van Tiana (twee gezellige en zeer luidruchtige Surinamers) gingen ook mee. Nadat we nog twee andere studenten hadden opgehaald ging het westwaarts. Na een lange rit kwamen we net voor de middag aan bij de veerboot die ons over de Corentijn zou zetten. Na de nodige grensformaliteiten die voor sommige onder ons (ik niet) ongunstige uitpakte stapte we aan boord van de veerboot samen met nog 3 andere auto's en 6 passagiers. Een half uur later (brede rivier: 5 km) had ik dan ook deze laatste rivier van Suriname overgestoken en zette ik voet op Guyanese bodem. Ook hier koste het enige tijd voordat alle grensformaliteiten achter de rug waren. Achter de grens stond een man ons op te wachten met een behoorlijk pakket met geld. Hier konden we onze Surinaamse dollars omwisselen in Guyanese dollars. Gezien de hoeveelheid 1000tjes die deze man in zijn hand had, kon je opmaken dat de Guyanese dollar niet veel waard was. 1 euro staat gelijk aan 250 Guyanese dollar... Naar de wc gaan kost dan ook gelijk 60 dollar, daarnaast gebruiken ze alleen nog maar papiergeld omdat het muntgeld totaal geen waarde meer heeft. Na de lunch in het plaatsje Skeldon ging het verder westwaarts. Het straatbeeld van Guyana komt aardig met dat van Suriname overeen. Ook volgens de vader van Tiana die (tot vervelends toe) bleef herhalen dat het hier op Nickerie leek. Rondom Skeldon kwamen we autootjes tegen die door de lokale bevolking zelf in elkaar worden gezet. Je laat de motor en het onderstel importeren en de rest bouw je er zelf omheen. Omdat je niet een complete auto importeert hoef je geen import kosten te betalen. Het is dan ook een hele belevenis om in zo'n zelf gemaakte auto (samen met gemiddeld nog 9 andere passagiers) een ritje te maken. Je zou het kunnen vergelijken met een ritje in Tuk Tuk (India, Bangalore). De weg is verder van redelijke kwaliteit en met een aardig tempo konden we dan ook doorrijden. Zo nu en dan moest er wel stevig geremd worden voor overstekende koeien of ander vee, iets wat je in Suriname niet tegenkomt. Onderweg merk je wel dat dit land armer is en nog achter loopt ten opzichte van Suriname. Zo kom je regelmatig nog een paard en wagen tegen. Bij het zoveelste Nieuw-Amsterdam (nooit geweten dat er zoveel plaatsten waren, wereldwijd, met deze naam) staken we via een drijvende brug een rivier over. Aan het begin van de avond kwamen we in Georgetown aan bij een prima accommodatie. Savonds hebben we de stad alvast per auto verkend (lopen snachts is te gevaarlijk).

Zaterdagochtend was het dan tijd om Georgetown echt te bezichtigen. Mooie gebouwen, veel kraampjes en winkeltjes en een mooie grote overdekte bazaar waar het letterlijk en figuurlijk zwart zag van de mensen. Een bezoekje aan de grootste houten kathedraal ter wereld mocht natuurlijk niet ontbreken. Ehm... grootste zei je, dat was die van Paramaribo toch al? Dat misverstand is inmiddels uit de wereld geholpen en zal ik hier even recht zetten. Paramaribo heeft de HOOGSTE houten kathedraal ter wereld en Georgetown heeft de GROOTSTE houten kathedraal ter wereld. Toch mooi dat je ze allebei hebt gezien. Smiddags ging het nog verder westwaarts (wederom een drijvende brug over) totdat we door een rivier niet meer verder konden. Onderweg hebben we zowaar de rode Ibis gespot. Volgens kenners mooier dan de plaatselijk zeearend. De breedte van de rivier, 16 km, zegt genoeg over het feit dat ze hier nog geen brug overheen hebben gebouwd. Vanaf de steiger van Parika vertrokken er snelle bootjes die je naar de overkant brachten (zie foto's). Het was mooi om de bedrijvigheid op deze steiger van Parika te zien en alle producten die verscheept moesten worden te aanschouwen. Op de terugweg kwamen we langs een kraampje waar grote vissen op een toch wel mooie manier te koop werden aangeboden (zie foto). Vervolgens brachten we een bezoek aan de Sea Wall met een prachtig uitzicht over de zee. Ondanks het feit dat ik mijn internationale rijbewijs niet bij me had, mocht ik toch plaats nemen achter het stuur en heb ik iedereen veilig naar de Botanische Tuinen gebracht. Helaas is ook dit land niet zo goed in het onderhouden... De botanische tuin lag bezaaid met afval wat het geheel een stuk minder aantrekkelijk maakte. Toch was het over het algemeen een mooie tuin als je de rommel wegdacht. Deze dag hebben we afgesloten door bij de lekkerste pizzeria van Guyana een pizza te eten. Savonds kon je, als je dat wou, het nachtleven van Guyana meemaken.

De volgende ochtend leek het er even op dat de hoofdactiviteit niet door zou gaan door een gebrek aan passagiers. Maar doordat de ouders van Tiana ook wel mee wilden vertrokken we, iets later dan de bedoeling was, toch richting het vliegveld van Guyana. Om 10 uur stegen we op, samen met een Amerikaan, een Duitser en een Chinees, op weg naar ‘s werelds hoogste single drop waterval. Het toestel was een oud toestelletje uit de jaren 80 waarvan we achteraf hoorde dat deze vorig jaar nog een noodlanding had gemaakt omdat één van de motoren in brand stond... Het uitzicht onderweg was erg mooi ondanks dat je die eindeloze broccoli al eens van bovenaf had gezien. Het binnenland van Guyana is toch meer bergachtiger dan dat van Suriname en daardoor (naar mijn mening) veel mooier. Na een dik uur gevlogen te hebben zie je dan ineens uit je raampje de overweldigende waterval. Het vliegtuigje wordt netjes aan de grond gezet en samen met een gids loop je richting de waterval die je in de verte al heel goed kunt horen. Vanaf drie punten kun je de waterval in al zijn glorie bekijken. Hoe dichter bij de waterval, hoe harder het geluid, hoe meer respect je krijgt voor dit natuurverschijnsel. De rest van de dag had je hier nog wel willen blijven staan om te genieten van de waterval en de uitgestrekte kloof die daar achter ligt. Helaas duurde ons bezoek maar een dik uur en stapten we weer aan boord van het vliegtuig. Nadat de piloot nog een extra rondje boven de waterval had gemaakt moesten we reeds afscheid nemen van dit natuurwonder dat op je netvlies gebrand staat. Ook de terugweg was zeer indrukwekkend met mooi uitzicht op o.a. suikerrietvelden, Guyana International Airport en Georgetown. Doordat we iets later terug keerden dan gepland konden we helaas geen bezoek meer brengen aan het waterpark. In plaats daarvan brachten we die avond een bezoek aan de sea wall waar elke zondagavond van alles te doen was. Tussen de lokale bevolking door struinden we tentjes af en lieten ons verbazen door de kunsten van acrobaten en swingden we mee op de muziek van lokale artiesten. Als blanke werden we die avond wat raar aangekeken (ik heb in Georgetown zelf geen één blanke gezien) maar daar trokken we ons niets van aan. Van een ritje in het reuzenrad hebben we maar afgezien omdat de gehele constructie er wat ondeugdelijk uitzag.

Op maandagochtend moesten we dit mooie land reeds achter ons laten. Sochtends brachten we snel een bezoek aan het de Surinaamse ambassade voor twee toeristenkaarten voor de twee medestudenten. Op vrijdag bleek bij de douane namelijk dat de stempels in hun paspoorten niet klopten. Met een hoge snelheid ging het weer oostwaarts omdat we op tijd moesten zijn voor de veerboot. Deze gaat 2x per dag, de laatste gaat altijd om 12.00 uur. Maar met de rijkunsten van Tiana en haar aanpassingsvermogen aan het Guyanese verkeer (veel toeteren en agressief rijden) kwamen we om 11.40 bij de veerboot aan. Het land Guyana kon ik nu toevoegen aan het lijstje met landen waar ik geweest ben. De veerboot bracht ons, samen met een Indiaas gezin met ontzettend veel koffers, netjes aan de overkant. Nadat iedereen er weer een stempeltje in zijn paspoort bij had kon het laatste deel van de reis beginnen. De wat late lunch kregen we in Totness en aten we al rijdend op. Rond half 7 werd ik weer netjes thuis afgezet. Het laatste tripje vanuit Suriname zit er alweer op. Maar bij verre was dit toch het mooiste tripje van allemaal en daardoor een mooie afsluiting en een zeer goede besteding van mijn laatste weekend hier in Suriname!

Foto's
https://picasaweb.google.com/109754558705712643667/Guyana?authkey=Gv1sRgCLqavqnygvTM8wE#

De komende week zal verder in het teken staan van afscheid nemen, afronden, Keti Koti vieren en de laatste voorbereidingen treffen voor Brazilië! Tot volgende week.