twee normale weken

Lieve vrienden en familie,

Zoals jullie misschien is opgevallen heb ik vorige week geen verslag geschreven. Dit omdat het leven hier "normaal" begint te worden. Niet dat het saai begint te worden, beslist niet. Al moet ik wel zeggen dat ik de series die ik op mijn computer heb staan bijna allemaal al heb gezien. Maar noemenswaardige gebeurtenissen voor in een verslag als deze komen gewoon minder voor. Op de heenweg kom ik altijd langs een oude man die voor zijn huis zit. We groeten elkaar elke dag even vriendelijk. Op de terugweg kom ik langs iemand die aan de weg dingen verkoopt, ook hij herkent mij inmiddels en we groeten elkaar dan ook elke dag. Ik draai mijn lessen op de KCS, wat elke dag weer even leuk en uitdagend is! Heb inmiddels het ritme der buien door waardoor ik het zelfs in de regentijd voor elkaar krijg om zowel op de heen als terugweg naar stage niet nat te worden. Paramaribo staat regelmatig blank, en dan is de weg van de berm niet meer te onderscheiden... Mijn vrije tijd besteed ik aan mijn portfolio en andere opdrachten van school. De eindstreep is inzicht en daarmee ook het besef dat het nodige nog moet gebeuren. Van Jolanda heb ik inmiddels een baan aangeboden gekregen om hier vanaf volgend jaar full time te werken. Dit is toch zeker wel een teken dat je het goed doet.
Heb vorige week afscheid genomen van een grote groep PABO studenten (ook uit mijn eigen huis). Het afscheidsetentje bij Zus en Zo ontbrank hier natuurlijk niet aan. Deze week heb ik voor het laatst samen gegeten met mijn laatste huisgenoot. Vanaf nu zit ik alleen in dit huis en dat blijft waarschijnlijk tot eind juni zo. Maar de Mozzartstraat is slechts op een steenworp afstand, dus sociaal geïsoleerd ben ik nog niet.
De terugreis vanuit Brazilië staat inmiddels vast.
Wat in zulke weken wel voor jullie noemenswaardig blijft zijn de uitspraken van de leerlingen: Leerling kijkend naar een plaatje in het biologie boek: Meester, die mensen hebben allemaal blote kleren aan...