drukte, jumbo en visum

De grote regen tijd staat voor de deur en dat viel te merken aan de kinderen afgelopen week. Het kan ook het feit zijn dat ze aan vakantie toe zijn... De vergadering van afgelopen woensdag verliep compleet anders dan de vorige. We hadden die dag twee gastsprekers uit Nederland (begeleiders van andere studenten hier) en die zouden ook hun woordje doen die middag. De algemene agenda van de vergadering werd er hierdoor doorheen geramd zodat de twee gastsprekers de tijd hadden. Dit waren overigens twee interessante onderwerpen: rekenproblemen en hoe maak ik van een groep een groep. Na afloop stond er natuurlijk weer heerlijk eten en drinken voor ons klaar. Deze week stond ook in het teken van de oudergesprekken. Sommige van deze gesprekken heb ik alleen moeten voeren, andere met Jolanda samen. De gesprekken varieerden van gefrustreerde (Nederlandse) ouders die de kwaliteit en de organisatie niet goed vonden, ouders die graag een ander kind zouden willen en ouders die tevreden waren met de school en hun kind. Veel van geleerd om in contact te komen met zoveel verschillende ouders uit overwegend verschillende culturen.
Woensdag samen met mijn buurvrouw (meisje uit Ommen) uit eten geweest bij de chinees. Dit ter ere van haar laatste avond in Suriname. De Vietnamees in Vrouwenpolder kon er niet aan tippen, heerlijk gegeten daar.
Donderdag heb ik een oud huisgenoot voorzichtig laten proeven van mijn pannenkoekbakkunsten. Dit is goed bevallen en kan dus uitgebreid worden.
Voor de mensen onder jullie die zich ongerust maken dat ik geen trouwe aanhanger meer ben van de AH maar ben overgelopen naar de Jumbo, wees niet ongerust, dat is niet het geval. Het avontuur begon zaterdagochtend vroeg. Eef (oud huisgenoot) en ik vertrokken richting Brownsweg. De eerste 5km koste ons 5 srd per persoon. Eenmaal afgeleverd in het centrum stond daar onze Jumbo klaar. Jumbo is hier de naam van een vrachtwagen die omgebouwd is tot bus. Soort adventure truck voor de mensen die zich de Afrika verslagen nog kunnen herinneren. Als blanke werden we toch wat raar aangekeken in deze truck. Het voordeel aan deze truck is dat je alles kunt mee nemen. Nadeel is wel dat je zelf alleen dan wat krapper zit op bankjes waar de veren doorheen komen. Voor de overige 100 km hoefden we slechts 20 srd te betalen. Om 9 uur vertrokken we. Onderweg konden we nog inkopen doen bij de chinees, werd er gezorgd voor een plaspauze en werd er een band verwisseld. 3 uur later kwamen we aan op de plaats van bestemming. De vraag aan menig taxi chauffeur om ons naar het begin van het park te brengen werd niet begrepen, en de prijs van 150 srd wouden wij er ook niet voor betalen. Vol goede moet begonnen wij de aangegeven afstand van 13km af te leggen. Gaande weg kregen we toch steeds meer het vermoeden dat het park pas boven op de berg begon en dat de taxi chauffeurs ons daarom niet begrepen. Gezien de staat van de weg was het begrijpelijk waarom men 150 srd vroeg om ons te brengen. Gelukkig beschermde het oerwoud ons tegen de felle zon wat de klim wat draaglijker maakte. Drie uur later bereikten we dan de top. Voor weinig geld hadden we een compleet eigen huis waaruit we een fenomenaal uitzicht hadden over het oerwoud en het Brokopondo meer! De andere gebouwen op het terrein waren erg vervallen en de beheerder kwam ons wat dronken over. Die middag, al lezend, genoten van dit uitzicht. Savonds is er, na enig aandringen van een ander personeelslid, heerlijk voor ons gekookt! Na nog een potje gesjoeld en gekaart te hebben vielen we met oerwoudgeluiden op de achtergrond voldaan in slaap. De volgende ochtend was het weer wat minder. Maar tegen de tijd dat we vertrokken klaarde het toch wat op. Bij verschillende uitzichtpunten onderweg nog mooie foto's kunnen maken. Via steile bospaadjes kwamen we uiteindelijk terecht bij twee schitterende watervallen. Na de tweede waterval begon dan de afdaling naar Brownsweg. De kaart die we meekregen was niet gedetailleerd genoeg, maar bij gebrek aan toiletpapier heeft deze kaart zijn nut toch nog bewezen... Uitgerekend het laatste stuk, toen we geen beschutting meer hadden van het oerwoud, kwam er een tropische bui over. In Brownsweg pakte we een normale bus terug naar Paramaribo. Voor een zitplaatsje werd zowat gevochten maar uiteindelijk kon iedereen zitten. Nu is de gemiddelde kont van een Surinaamse vrouw wat breder dan de stoel, wat dus wel met zich meebracht dat we half op de stoel zaten. Maar voor 8,50 srd mag je niet klagen. Het ideale van de bus hier is dat je overal kunt opstappen (je hoeft je hand maar uit te steken) en ook overal kunt uitstappen. Onderweg nog aangehouden door de politie die onze tassen controleerde en onze ID wilde zien. Twee uur later kwamen we heelhuids in Paramaribo aan en legden we het laatste stuk in een inmiddels gereedstaande taxi af. Het ongetrainde lichaam heeft door het vele dalen en klimmen inmiddels wat last van spierpijn en zelfs blaren. Savonds op uitnodiging van de ouders van een huisgenoot wat gegeten bij het winkelcentrum.
De volgende dag werd het weer eens tijd voor het visumvervolgverhaal... Gewapend met alle documenten treed je het gebouw binnen wat je inmiddels erg goed kent. Nadat je gemeld hebt waarvoor je komt kon ik de eerste wachtruimte overslaan en plaats nemen in de tweede wachtruimte. Reeds naar 20 minuten was ik al in bezit van het benodigde document en kon ik aan de stempel route beginnen. Bij een gebouwtje iets verder op werd na een half uur de eerste stempel gezet. De tweede stempel moest ik halen bij het hoofdkantoor van het district Paramaribo aan de overkant van de straat. Nadat ik hier mijn stempel kreeg moest ik na een ander kantoortje iets verderop. Hier kreeg ik nog een paar stempels en werd weer terug gestuurd naar het vorige kantoor. Hier kreeg ik, op vertoon van mijn pas gehaalde stempels, weer een stempel. Een Surinamer was zo aardig om mij af te zetten bij het laatste stempelkantoor, het lokale gemeente kantoor van het gebied waar ik woon. Hier kreeg ik mijn laatste stempel en kreeg ik het bericht dat het visum vervolg verhaal nu (eindelijk) was afgerond. Inmiddels is de ochtend om maar ben je wel in het bezit van de benodigde stempels. In tegenstelling tot de Elfstedentocht krijg ik voor al deze stempels helaas geen medaille...

Woensdag begint voor de school de paasvakantie welke tot 23 april duurt. Morgen komen mijn ouders, iets waarna ik uitkijk. Met hun zal ik verschillende tripjes ondernemen en veel van dit land gaan zien. Hierdoor zal mijn volgende update niet eerder zijn dan 22 april. Tot over drie weken!