weekend

Het was vandaag een zeer bijzondere dag, niet alleen omdat een trouwe volger van mijn blog jarig is, van harte gefeliciteerd Ans!, maar deze dag gaat toch zeker de boeken in als een van de indrukwekkendste dagen hier in SA.

Maar eerst vrijdag. Met twee medestudenten, Michelle en Paulien, weer richting Enkutazweni. Ik was er wat eerder dan de vorige keer dus kon de opening van de dag mee maken. Meer dan een kwartier lang de getallen van 1 tot en met 100 opdreunen met zijn alles is naar mijn idee niet helemaal pedagogisch didactisch verantwoord, maar zo ging het wel. Met de lerares er over gehad dat ik bij sommige kinderen mijn twijfels had of ze geestelijk dan wel lichamelijk gehandicapt waren. Daar had zij ook haar twijfels over, een goed eenduidig antwoord waarom ze dan hier zaten kreeg ik niet. Dit is nog iets om later te weten te komen. Met de kinderen van Enkutazweni en Ingubo Word lessen gedaan en natuurlijk pinball. Zelfs het spelletje pacman slaat hier goed aan! Zaterdag niet al te veel gedaan, een Engels kopje thee gedronken als eerste mannelijke Stenden student (de rest drinkt hier koffie), bij een klein cafétje op de hoek.

Zondag: Half elf vertrok het busje met een stuk of 8 studenten richting de kerk in de township. Als westerling zit je toch te kijken naar een toren en op zijn minst een kruis. Het was "slechts" een rechthoekig gebouw van 30m2 met een golfplaten dak, die mij na een vlugge inspectie duidelijk maakte waarom hier tijdens regenbuien geen kerkdienst gehouden kan worden...
Binnen in de kerk een aantal stoelen en banken, voor in de kerk 4 enorm grote boxen waarmee je met gemak het dak van dit gebouwtje kon afblazen. Een tafel met daarop een keyboard en daarvoor een stukje vloerkleed wat als "altaar" dienst deed. Omdat ik man was, werd ik uitgenodigd om helemaal voorin te zitten. Een kerkdienst gaat hier net als het leven zelf: chaotisch. Geen liturgie, geen vast programma, gewoon doen. De dominee heette ons welkom met een knuffel. Als je hier begint met het zingen van een liedje, zingt de rest gewoon mee. De man achter het keyboard probeert dit zo goed en zo kwaad te begeleiden. Nadat we een behoorlijk aantal keren hadden gezegd dat Jezus goed is, en Hij welkom is, en na ontzettend mooi en luid gezang, mijn oren konden het amper aan, moesten we allemaal gaan vertellen wie we waren en waarom we hier waren. Te beginnen bij de kinderen, en als laatste wij. Je hebt het strakke en starre van thuis al een beetje los gelaten door de swingende liedjes hier, des te makkelijker was het om voor de, pak weg 30 aanwezigen te vertellen wie je bent. Het is toch mooi om te zien dat Afrikanen gewoon reageren wanneer het in hun opkomt. Nadat we het verzoek van de dominee kregen om een gezamenlijk lied te zingen kwamen we er snel achter dat we dat niet hadden. We kozen vervolgens voor het onze vader wat op katholieke wijze zeer snel werd opgedreund. Nadat Marthe had verteld dat haar moeder jarig was vandaag en we met de hele kerk happy birthday hadden gezongen konden we weer plaats nemen. Inmiddels was er 1,5 uur verstreken. Toen brak toch een haast eng gedeelte van de dienst aan. Dat de mensen hier naar voren komen en dansen, zingen en schreeuwen en gewoon doen wat in hun opkomt is super om te zien, maar een handoplegging van een mede Afrikaanse student die begon te beven en te huilen tijdens het ritueel had toch wel iets angst-aanwekkends. Nadat de dominee zichzelf en de microfoon had ontdaan van zijn zweet ging de dienst weer verder. Na vele liederen later, kwam er dan toch een eind aan de dienst. Nadat we de persoon naast ons een knuffel moesten geven, hebben we alle aanwezigen maar een knuffel gegeven. Het was erg mooi om te zien hoe hartelijk we werden opgenomen. Buiten de kerk afscheid van de dominee genomen die aandrong om volgende week weer terug te komen en benadrukte dat ik als leerkracht hier goed werkt deed. Aan het begin van de dienst werd gezegd dan na vandaag je leven niet meer het zelfde zou zijn. Dat klopt wel, je hebt er een geweldige ervaring bij gekregen.