Afscheid 2

Door een stroomstoring gisteren helaas vandaag pas mijn verslag van vorige week...

Maandag via een Skype sessie met mijn vader de laatste puntjes verbeterd aan het ontwerp. Deze ligt ter beoordeling bij de desbetreffende persoon. De rest van de week wat laatste aanpassingen gedaan en wat andere dingen om het hier af te ronden.
Op dinsdag hebben we een gezellige braai gehad bij de nieuwe SPH mensen. Helaas waren een behoorlijk aantal de volgende dagen (zelfs tot op heden) er ziek van geworden...
Woensdag ben ik samen met Anne-Lotte en Tessa naar Grahamstown gegaan. Een paar weken geleden zijn we met zijn drieën en Andiswa bezig geweest om een Identiteitsbewijs te krijgen voor haar twee kinderen. Dit is toen niet gelukt omdat ze de geboortedatum van haar kind niet wist. Daarnaast zou een van haar kinderen in het ziekenhuis in Grahamstown geboren zijn. Met goede moet vertrokken wij die ochtend naar Grahamstown voor het vervolg van dit verhaal. Het leek er in het begin nog even op dat Andiswa helemaal niet van plan was om mee te gaan maar na wat strengen woorden van Mahoj stapte ze uiteindelijk toch in. Ondanks ons nadrukkelijke verzoek om zeker te zijn van de geboortedatum wist ze dat tot op heden nog niet. Hierdoor kwamen we in Grahamstown weer voor hetzelfde probleem te staan. De archieven zijn niet gedigitaliseerd en het is onmogelijk om een aantal maanden door te spitten opzoek naar dat ene kind. Zeker niet omdat dit ziekenhuis vele malen groter is dan dat van PA. Via een broer van Andiswa werd er nog geprobeerd om de informatie te achterhalen maar helaas, tevergeefs. Anne-Lotte en Tessa hadden de rest van de ochtend een afspraak in Grahamstown. Andiswa en ik hebben toen maar de rest van de ochtend van het mooie weer genoten onder het genot van een drankje en een ijsje.
Donderdagavond stond de price giving gepland. Uitstekend presterende studenten op verschillende levels en uit verschillende jaren werden beloond voor hun prestaties. Ilona had mij naar voren geschoven als beste community development worker. Deze prijs kon ik uit de handen van Wouter (academic dean) in ontvangst nemen. Op het feit na dat ik zeer vereerd was met deze prijs (die bestond uit een certificaat en een mooi boek over de Eastern Cape) viel op de rest van de avond, qua toespraken, helaas veel aan te merken.
Vrijdag was dan de onvermijdelijke dag aangebroken om afscheid te nemen van de school die je inmiddels zo goed kent. Gewapend met twee appeltaarten (voor het personeel) en een fles champagne (voor mr. April) vertrok ik richting Station Hill. Het voelde raar om voor het laatst daar rond te lopen. De kinderen kregen vandaag hun rapport. Voor het laatst wordt je met de neus op de feiten gedrukt van het feit dat het onderwijs hier zwaar te wensen over laat. De volgende zin die op minstens 70% van alle rapporten staat zegt genoeg: Outcomes not achieved but allowed to grade 7.... Bij de overhandiging van jou ontwerp aan de directeur hoop je dat dit iets kan bijdragen aan beter onderwijs op deze school. Je krijgt een dikke knuffel van elke juf en een ferme handdruk van elke meester. De conciërge heeft er moeite mee om afscheid te nemen, dat maakt het voor jezelf ook niet makkelijker. Mr. April was zeer blij met zijn fles champagne en hoopte via facebook in contact met mij te blijven. De appeltaart was erg in trek bij de personeelsleden wat er in resulteerde dat er voor een aantal personeelsleden (die wat later in de staffroom arriveerden) er helaas geen taart meer was. Met gemengde gevoelens stap je uiteindelijk in het busje van Stenden. Je hoopt dat je wat hebt kunnen bijdragen aan het onderwijs hier, je zult de leraren ook zeker gaan missen. Toch realiseer je je ook dat je ijzer niet met handen kunt breken en dat het nog zeker jaren duurt voordat het onderwijs op het niveau is wat jij als westerling normaal vind.
Savonds ben ik uiteten geweest met Sara, Anne-Lotte, Ilona en Tessa. Dit als afscheidsdiner voor mijn collega's hier. Omdat Tessa en Sara gisteren al weg gingen hielden we dat diner vorige week i.p.v. deze week.
Zaterdag heb ik samen met Nicolet, Tessa en Anne-Lotte kleding verkocht voor Ingubo. De kleding was achtergelaten door de Grand-Tour studenten en was bedoelt voor het goeie doel. Bij een markt die georganiseerd werd door event studenten kregen wij ook een standje om deze kleding te verkopen. Met het geld dat we ophaalden zouden we dan aankomende woensdag naar Mansfield (dat park met die giraf) kunnen. Aangezien de gemiddelde bezoeker blank was en boven de 50 liep het niet heel hard met onze kleren. Ilona kwam met het briljante idee om de stand te verplaatsen naar de taxi standplaats. Daar bevond zich onze target group. Dat bleek helemaal waar te zijn. Nadat we slechts drie kwartier daar stonden hadden we al bijna alle kleren verkocht. Het was geweldig om te zien hoe ons standje als een magneet werkte op vrouwelijke zwarte Afrikanen. We hebben 800 rand opgehaald en dat is meer dan genoeg voor de trip naar Mansfield aankomende woensdag.
Zondag ben ik met Anne-Lotte en Laura naar Sea view lion park geweest. Als je de naam letterlijk vertaald weet je wat er te doen is. Een leuk dagje met giraffes, zebra's leeuwen (de kleintjes mocht je aaien), tijgers, linksen en een heuse krokodil.

Foto's van het park zijn via onderstaande link te bekijken:
https://picasaweb.google.com/109754558705712643667/SeaView?authkey=Gv1sRgCLXj4eXT_6bKqQE#