Een week met verschillen

Het was beslist geen normaal weekje deze week. Een weekje met erg veel verschillen.

Het begon met nog wel een normaal dagje op Station Hill Primary. Dinsdag zou Tessa aankomen, nieuwe SPH student die hier ook een half jaar zal blijven. Smiddags ben ik met Ilona meegeweest naar een vriend van haar die bijna dood gaat. Hij heeft TBC en AIDS en ligt hier in het TBC hospital op een voormalig militair terein. Het hospital huisvest een behoorlijk aantal TBC patienten die elk hun eigen verhaal hebben. Ilona koopt voor haar vriend baby voeding omdat dat nog het enige is wat hij naar binnen krijgt. Voor haar is het frustrerend dat er niet naar hem op een westerse mannier wordt omgekeken. Hij krijgt van het ziekenhuis niet de voeding die hij nodig heeft. Daarnaast moet hij van alle medicijnen regelmatig overgeven en verschonen ze niet gelijk zijn bed. Ilona vroeg zich af of zij hem door hem dit voedsel gaf niet onodig in leven hield. Hij is zo mager dat je al zijn botten ziet. Buiten al het community werk dat zij doet komt dit verhaal omdat ze deze persoon goed kent wel heel dicht bij. Waarschijnlijk gaat hij nog voordat het november wordt dood.

Tessa kwam wat later dan gepland, Afrika blijft Afrika, hierdoor was het niet meer mogelijk om op school te eten. Toen hebben we maar besloten om met Community Development uit eten te gaan bij het strand tentje. Erg lekker.
De volgende dag stond Ingubo natuurlijk weer op het programma. Het begint echt een mooie vrolijke plaats te worden waar kinderen kunnen komen. Mahoj moest en zal koken voor de kinderen vandaag dus namen we de reeds aanwezige kinderen mee en na wat omzwervingen langs kennisen van Mahoj hebben we het toch voor elkaar gekregen om een electrisch kookstelletje te rondselen. Mahoj moest nog wat extra's hebben dus ben ik met hem naar een plaatselijke supermarkt gereden. Ook een hele ervaring om daar wat te kopen. Mahoj wou het er niet over hebben dat de helft van mijn verblijf alweer opzat. Toen ik hem gisteren aan de telefoon had, had iemand gezegt dat het net was of hij met een vriend aan het praten was. Zo voelt het ook zei hij... Ik vind het altijd zo jammer zei hij dat jullie weer weg gaan, want ik kan het altijd erg goed met jullie vinden. Moet ook wel moeilijk zijn voor hem en ook voor de kinderen dat ze na elk half jaar weer andere studenten krijgen. Ik werd weer opgepikt door een township tour. Een docent uit Nederland gaat een half jaar hier les geven was hier nu ter oriëntatie. Ik mocht mijn school even laten zijn en heb ze daar een rondleiding gegeven.
Renee, de docent die hier les geeft aan de entrepreneurs, had ons uitgenodigd voor een lunch. De entrepreneur studenten en zij zelf werden eerst allemaal hartelijk bedankt met korte toespraken. De entrepeneurs hebben in de townships verschillende business projecten opgezet waardoor mensen daar een eigen bestaan kunnen opbouwen. De entrepreneurs zijn naast ons (Community Development) de enige groep die in de townships komt. Niet alleen de studenten waren uitgenodigd maar ook de mensen van de townships die deze projecten gingen runnen. Voor sommige was het dan ook ontroerend om voor het eerst aan een luxe gedekte tafel te zitten... Achteraf gezien begrepen we niet helemaal wat wij als CD hier deden, omdat het alleen maar over de entrepreneurs ging, maar het was gezellig.

Smiddags stond mijn tweede lodge visit gepland. Een enorm groot terein met de aanwezigheid van the big five. In een game drive auto zijn wij vervolgens het terrein overgegaan en hebben de verschillende lodges gezien. Erg luxe, schitterend om te zien en onbetaalbaar voor de gemiddelde mens. Naast springbokken en struisvogels zowaar mijn eerste olifant van redelijk dichtbij gespot! Savonds heb ik mijn pannenkoekbakkunsten weer laten zien en voor een tiental mensen pannenkoeken gebakken bij Sara thuis.

De volgende dag gingen we als CD samen met de leraar uit Nederland naar East Londen om een bezoek te brengen aan ECDC (eastern cape development center) De route zo langs de kust was weer mooi om te zien. Het beeld van ECDC kwam niet helemaal over met het beeld wat ik heb over een development center. Bij binnenkomst loop je over een brug met daaronder een vijfer met een stuk of 10 kooikarpers. Gezamenlijk zijn deze meer dan 10.000 euro waard... Ook de verdere inrichting was overdreven luxe. Nadat we het gebouw hadden gezien, en ik een werknemer had betrapt op het feit dat ze zat te skypen, hebben we een bezoek gebracht aan Friesland Milkbar. Hier verkopen ze de lekkerste ijsjes en milkshakes van de Eeastern Cape. Dat moesten we natuurlijk even proberen. Onze terugweg liep via de op een na grootste township van ZA. Zo ver als je kon kijken zag je de inmiddels vertrouwde kleine huisjes die hier onderdak boden aan meer dan 1 miljoen mensen... Dan denk je toch ook wel, een koojkarpertje minder bij ECDC en een aantal gezinnen hadden hier een wat beter leven. Nadat onze driver ervoor had gekozen een gravel road te nemen die wat minder was voor onze bus, maar ons wel liet genieten van het mooie landschap kwamen we weer veilig in PA aan.

Vrijdag en het weekend verliepen rustig met als uitzondering de Suprise party die Esther voor Nicolet had georganiseerd op vrijdagavond!

Om de site wat op te vrolijken heb ik wat foto's van Ingubo geplaatst en een filmpje van het struisvogel rijden.

https://picasaweb.google.com/109754558705712643667/LodgeVisit2?authkey=Gv1sRgCPec0IOM8aqTHg#