Feest, feester en feestest

Het waren weer een paar maandjes.... Met hoogte punten maar ook helaas minder leuke dingen....

Berichten van het thuisfront van mensen met kanker of een form van alzheimer raken je (ondanks de afstand) toch zeker wel. Hier wil ik toch zeggen en herhalen dat ondanks de afstand ik aan jullie blijf denken! Daarnaast terwijl meer dan 10.000 km verderop onschuldige vliegtuigen uit de lucht worden geschoten, een grond offensief wordt ingezet om rakketten te vernietigen gaat hier het feest dag na dag gewoon door....

Het zijn de maanden van de feesten, niet alleen die van Peru en Cusco, maar ook verjaardagen van meerdere familie leden. Zoals vorig jaar ook vermeld was er eind juni de Cusco dagen.
Corpus Christi: 14 heiligen werden weer traditie getrouw een rondje om het centrale plein gedragen. Elke heilige voorzien van zijn eigen band en de nodige mankracht die vereist is om het gevaarte in beweging te krijgen. Er werd traditioneel gegeten, maar de cavia als wel het zeewier mochten van mij achterwege blijven dus deze werd niet bereid. Plaatselijke lekkernijen gekocht die alleen op die dag te verkrijgen zijn en genoten van het aanhoudende (overdag) warme weer. Dan was daar de 23 de dag van Inti Reimi, de dag van de zonnewende. De grote ceremonie boven op een berg had ik vorig jaar gemist, dus dit jaar moest ik dat zien. Vergezeld met wat collega's van Jackeline gingen we naar boven om het schouwspel te bewonderen. Een stuk of 200 actoren vertoonden de ceremonie van de terugkeer van de zon, zoals men denkt dat de Inca’s vele jaren geleden dit ook gevierd zouden hebben. Het enige verschil, de lama die geofferd word, word niet daadwerkelijk gedood, want dieren activisten hebben zich hier tegen verzet. Terwijl op dezelfde hoogte als het podium toeristen het schouwspel kunnen bewonderen vanaf tribunes waar elke plaats 200 dollar kost, hadden wij toch een enigszins betere plek, zij het verder af, doch toch een totaal overzicht van het spektakel. Iets wat vanaf de tribunes niet mogelijk was. Een Peruaan was daar al vanaf 6 uur in de ochtend en had deze plaatsen vrijgehouden. Wij konden daar plaats nemen voor slechts een bedrag van 10 soles. Het was schitterend! Een kleurrijke show, vol dans en traditionele muziek. Door de afstand konden we niet veel verstaan, wat ook extra bemoeilijkt werd doordat men Quchwa praatte, maar het was niet nodig om het te verstaan, want de dans, muziek was genoeg om van deze show te genieten. Voordat de show begon moest ik toch nog even gebruik maken van het toilet, en dat gaat wat moeilijk als je omringd bent door 10.000 Peruanen, zittend of staand op een berg die niet van plan zijn om je er langs te laten. Maar de Peruaan die ons het plekje had verkocht, begeleide me, en tot menig ergernis van elke Peruaan, lukte me het toch om de toiletten te bereiken. De terugweg ging al even soepel, maar ik was precies op tijd weer terug voor begin van de show. Tijdens de show werden we regelmatig gestoord door mensen die hun producten aan de man wouden brengen, zoals chips, bier en lokale specialiteiten. Deze mensen waren getraind om in de mensen massa gaatjes te vinden waar ze toch nog konden lopen en zo iedereen te kunnen voorzien van eten en drinken. De mensen die voor ons zaten hadden soms de neiging om te gaan staan, iets wat voor ons niet prettig was omdat ons uitzicht werd geblokkeerd. Dat probleem werd doch enigszins opgelost door het gooien van mandarijnen schillen en later kleine steentjes. En als heel Cusco dan boven op die berg is moet het uiteindelijk ook weer naar beneden. Wij dachten slim te zijn door naar het punt te lopen waar de bussen die van beneden kwamen keerden weer terug naar beneden gingen, om ons er van te verzekeren van een zitplaats. Helaas stak de politie hier een stokje voor, en mochten we niet keren van hem maar achter in de lange rij bussen aansluiten. Doordat de Peruaan zijn auto gewoon aan de weg neerzet, bevordert dat de doorstoom niet echt en het feit dat er pakweg 500 bussen zijn is het chaotisch. Dit zorgde ervoor dat we een vertraging van 2 uur opliepen, lopen zou sneller geweest zijn, maar door de invallende duisternis niet zo veilig. Ondanks dit, toch een geslaagde dag gehad.

In juli was dan eerst de verjaardag van mijn moeder, die zij in Noorwegen mocht doorbrengen, en die zij vandaag echt viert. De dag erna was het dan de beurt voor Jackeline, ondanks dat ze moest werken, hebben we kunnen genieten van een heerlijke lunch en hebben we in de avond wat gedronken, een drankje dat toch wat sterker was dan gedacht. De pakjes die mijn broer en mijn ouders hadden verstuurd kwamen wonder boven wonder aan. Dat had nog wat voeten in de aarde, en dat kwam door het volgende. In juni ben ik meerdere malen naar mijn oude school gegaan om te vragen of mijn pakketje al is aangekomen. Nee, was het antwoord aldoor, totdat ik een keer vroeg, kunnen we niet naar het postkantoor om te kijken of er iets in de PO box zit. P.O. box? Ja, die hebben we al sinds januari niet meer..... Oh, en nu? Ja, ga er zelf maar heen, misschien hebben ze het voor je vast gehouden. Dus ik op gezwinde draf naar het postkantoor. Aldaar werd ik herkend door de plaatselijke beambte, ja jij werkt in ICPAC, en woont zo ver weg (doelende op Nederland) dat ik je pakketje maar voor je heb achtergehouden. Dank je wel, maar er zijn nog 2 pakketten onderweg. Dat maakt niet uit, zei ze, die hou ik ook wel achter, maar wel elke week komen checken. Zo ben je hier in Cusco toch weer een beetje beroemd.

Ik verzoek eenieder dan ook vriendelijk doch dringend geen kaartjes of pakketjes meer te versturen, dit adres is opgeheven en werkt niet meer. Een ander adres heb ik voorlopig nog niet, maar zodra dat er is laat ik het jullie weten en zijn kaartjes en pakjes weer welkom.

Terwijl je je roes nog aan het uitslapen bent van alle voorgaande feesten, moet je je al weer voorbereiden voor het volgende feest, de verjaardag van de ICPNAC. Aangezien ik nu les geef op scholen, werd ik door alle schoolleerkrachten uitgenodigd om in hun groep te dansen. Elke groep kreeg een land van Amerika toegewezen en moest een traditionele dans van dit land uitvoeren. Wij hadden Bolivia en dansten de Morenada. Veel geoefend en op de dag zelf ging het dan voor het eggie, inclusief kostuum. Dat laatste was wat ingewikkeld, aangezien het kostuum een gewicht had van 20 / 25 kilo. Maar ondanks dit, dansten we er vrolijk op los en ging de zaal uit zijn dak. Ook de andere optredens van o.a. Amerika, Argentinië waren allen even prachtig. Na deze geslaagde morgen hadden we een zeer goede lunch die bestond uit vlees. Elke minuut kwam er een ober langs die weer een ander stuk vlees van de gril bracht. Je kon eten zo lang als je wou. Een zeer geslaagde dag met al mijn collega's. In de avond kon ik genieten van een heerlijk diner omdat deze dag ook de verjaardag van de moeder van Jackeline was.

Al deze feesten in juni en juli zorgden voor een grote druk op het schema van de ICPNAC, waardoor we niet anders konden dan ook 2 keer een zaterdag te werken. Op middelbare scholen worden deze dagen toch niet gerecupereerd, waardoor ik toch meer vrije dagen had dan mijn gemiddelde collega. Al deze feestdagen, vrije dagen geven toch een van de oorzaken weer waarom Peru het land is met het slechtste onderwijs van Zuid en midden Amerika. Als je dan zelfs word uitgenodigd voor de lunch van een van deze scholen, en een overhemd en zelfs een horloge krijgt (ter ere van de dag van de leerkacht), dan wegen al die dingen toch wel op tegen het feit dat je iedere dag 44 gillende puber meiden moet les geven. Toch zie je ook hier dat de verschillen van waardering groot zijn, ter vergelijking: De ICPNAC gaf ons deze dag een notitie boekje, en van Santa Rosa kregen we niks. Gelukkig hadden op deze laatste school mijn leerlingen iets voor mij en Gisela georganiseerd, een feestje in de vroege ochtend (8 uur) met cola en chips. Van hun heb ik een mooie portomonee gekregen ter ere van deze dag. Allemaal georganiseerd en betaald door de leerlingen zelf.

Dan was er natuurlijk ook het WK, een feest dat goed gevierd kon worden, mede door de aanwezigheid van opgestuurde hamsters. Hoewel ik tijdens de wedstrijden meestal les gaf, kon ik uit het geschreeuw van beneden opmaken of we hadden gescoord of niet. De medewerkers van de bewaking hielden me dan ook tijdens hun patrouille op de hoogte van de stand. De strafschoppen tegen Argentinië heb ik moeten zien, omringt door fans van Argentinië, en dat was toch wel irritant, dat de menigte om je heen juichte als we een strafschop misten. Helaas geen wereld titel, maar tegen elke vervelende Peruaan die vertelde dat we hadden verloren kon je toch zeggen dat zij niet eens mee mochten doen aan het WK.

Mijn werkschema is door het lesgeven op scholen enigszins stabiel geworden, in de morgen geef ik les op Santa Rosa van 8 uur tot 9.30. Dan heb ik even rust, om vervolgens naar Carmelo te gaan van 11.45 tot 13.15, dan kan ik rustig lunchen en mag ik om 16.00 uur in de ICPNAC beginnen waar ik tot savonds 21.00 uur les geef.

Sinds juni is hier een Cusco een heuse bioscoop. Verscheidene films hebben we dan ook al mogen bewonderen in deze nieuwe bioscoop, die gevestigd is in het winkelcentrum. Het winkelcentrum wordt dan zo nu en dan ook wel aangedaan voor aanbiedingen van de supermarkt, de lekkere restaurants of het ijsje.

Sinds juli woon ik (tijdelijk) bij de moeder van Jackeline, het appartement was toch niet ideaal en we hebben besloten om tijdelijk hier te gaan wonen. Alhoewel de aanwezigheid van een hond, zijn geur en wat hij achterlaat niet ideaal is, is het momenteel misschien de beste oplossing. Feit is dat we nu kabel tv hebben en savonds kunnen genieten van vele films. Zo nu en dan kan ik hier nuttige dingen doen en enig achterstallig onderhoud doen of het simpele vervangen van een lamp die al een tijdje kapot was.

Zo liep juli ook al ten einde en bereikten we de Peru dagen. Alvorens natuurlijk ook de verjaardag van Peter, die hij doorbracht in Roemenië. Dagen dat leerlingen uit mijn klas op school worden gehaald omdat ze moeten oefenen om te marcheren. De dagen zelf marcheren alle scholen een rond om het centrale plein. Het is triest en ook grappig hoe een gym juf wanhopig probeert om kinderen van 5 jaar gelijkmatig te laten lopen / marcheren en hun ook gelijkmatig bochten te laten nemen. En maar schreeuwen dat ze het niet goed doen. Doch is het even later indrukwekkend om te zien hoe de laatste klas van de middelbare school zeer professioneel rondjes marcheert over het schoolplein. Gewoontes die nog stammen uit de tijd dat Peru een dictatuur was en je werd doodgeschoten of gemarteld als je andere ideeën had, een tijd die toch nog niet zo heel lang geleden was. De Peru dagen zijn 2 dagen die overlopen van patriotisme, en hoe trots de Peruaan wel niet is op zijn eigen land. Tanks en politie auto's worden van stal gehaald om in Lima in optocht langs de president te rijden. Die belooft op zijn beurt dat leerkrachten meer betaald gaan krijgen, een belofte die hij niet waar kan maken, aldus de Peruaan. Een soort Prinsjesdag, alleen dan een "tikkeltje" overdreven.

De rapporten op de 2 scholen worden in juli ook afgegeven dus is het noodzaak om cijfers te overhandigen. Na 1,5 maand gewacht te hebben op het examen (printer kapot) kon ik op de valreep de kinderen van Carmelo nog voorzien van tenminste 1 cijfer. Daarnaast was een blik in hun schrift nodig voor het tweede cijfer. Ik mocht mijn eigen handtekeningen tellen en na de hoeveelheid hiervan het cijfer bepalen.
Voor dit zelfde werk heb ik in Santa Rosa de luxe beschikking over een klassen assistent, die dat werk voor mij doet. Een zeer vaardige en hard werkende jonge dame (Gisele). Op Carmelo mag ik dat zelf allemaal doen. Een jonge dame van deze school dacht slim te zijn door het schrift van haar klasgenoot te laten zien en zo te hopen op een goed cijfer. Helaas voor haar trapte ik daar niet in, en stuurde ik haar naar de non van de school. Maar ondanks dat een coördinator binnen kwam tijdens het gedeelte van een film wat enigszins pikant was, en ik ondanks video bewaking in mijn klas, samen met mijn klas een wedstrijd van het WK heb gezien, op de dag van de leerkracht een feestje heb gehouden (georganiseerd door mijn leerlingen) dat enigszins luidruchtig was, heb ik tot op heden nog geen klachten ontvangen en mag ik op beide scholen nog blijven. Zo zijn de lessen in ICPNAC soms wat saai, vergeleken met het lief en leed van 44 puber meiden. En als je als school dan ook nog een uitwisseling organiseert, waardoor je in je klas ineens 4 extra leerlingen hebt uit de VS, die zich afvragen wat ze hier doen omdat het tempo toch vrij laag ligt en er voor hun geen stoelen / ruimte in de klas is, bijkomend een verdwaalde student die jongen blijkt te zijn (blond, blauwe ogen) en de hormonen van mijn 44 dames op top niveau drijft, dan word orde en rust handhaven onmogelijk. Toch blijf ik de geliefde gringo teacher. Zo was er als wel een dag dat de tutor binnen kwam en toestemming vroeg om “even” met haar leerlingen te praten. Na een toesprak van een half uur waarin ze vertelde hoe slecht ze allemaal niet waren, vroeg ze om bevestiging bij mij. Om haar gezag niet te ondermijnden, zei ik netjes ja, waarop één van de leerlingen door de klas riep dat ik er toch niks van had begrepen…. Hoewel ik al 1,5 jaar in een Spaans sprekend land ben, hapert mijn Spaans nog enigszins door gebrek aan oefening en onderwijs. Doch zorgt dit in de klas voor hilarische situaties en misverstanden, die zo mijn eigen stempel drukken op mijn Engelse lessen.

Zo braken voor mij 2 weken vakantie aan, 2 weken omdat ik les geef op school. Er valt voor mij toch nog veel in de omgeving te zien, dus zijn we naar Calca gegaan, een mooi dorpje dat ligt in de heilige vallei. En ook Ollaytantambo hebben we een bezoek aangedaan. Deze stad had ik al aangedaan, maar destijds heb ik slechts het treinstation gezien voor mijn reis naar Machupichu. Hier hebben nu de stad kunnen bezichtigen en de ruïnes van de Inca’s beklommen en bezichtigd. Na een lunch ging het weer huiswaarts. Jackeline was slechts 4 dagen vrij, dus was ik alleen. Ik heb van deze gelegenheid gebruik gemaakt om alle musea en kerken in Cusco er in een keer door heen te rammen. Het voordeel dat ik resident cosceno ben zorgde ervoor dat ik overal gratis naar binnen kan, en dat scheelt toch heel wat geld. Alle musea en kerken waren even prachtig, maar huisvesten toch vaak dezelfde kunst en dat werd naar een paar dagen toch wat eentonig. Voorlopig even genoeg cultuur. Maar toch weer veel geleerd van de Inca’s en de cultuur hier.

Cusco wordt er helaas niet veiliger op, verhalen van verkrachtingen en berovingen zijn dan ook aan de orde van de dag. De politie kijkt toe en doet vrij weinig, waarschijnlijk omgekocht door de daders, in een land waar corruptie elke dag groeit.

Een trip naar de jungle van Cusco zit er hopelijk eind deze maand aan te komen, en in combinatie met nog een tripje naar Machipichu, dat voor mij nu gratis is, zijn dan alle attracties van de omgeving wel bezichtigd en wordt het tijd voor wat anders. Wat dat anders is, dat blijft nog de grote vraag.....